Alle inzendingen over galmen

Galmen deed zij, gans de dag Waren 't psalmen? Wie weet, ach... Martinus Nijhoff zeide reeds Zie dan, er staat niet wat je leest…

mijn oude wereld breekt het beeld voor-beeld hetgeen mij voor gehouden wordt mijn oude ik dat spreekt het woord voor-woord datgeen mij voor gesproken wordt als rituelen geven zij mij zielenrust en monotone zangen met gewijde klanken galmen lang de gangen door, de vrede kust...…

haar ronken ze had wel twintig glazen leeggedronken begeerte ging spontaan met vorstverlet ik had haar liever buitenshuis gezet omdat haar kleding en haar adem stonken naar vochtige beschimmelde spelonken maar zij was veel te zwaar, dit droef sujet en ik verkneukelde mij op de pret als na de roes de hamers zouden bonken het ongepaste galmen…

Ik rijs vandaag als de zee bij vloed, ik sta als een steen, als een rots, trots en stevig hef ik m’n hoofd ten hemel en laat mijn ruige bronstkreet galmen over een bergmeer. Ik rijs vandaag met U, Cernunnos, Uw roep laat mij niet los; Heer.…

de woorden galmen in het rond verzamelen zich tot akkoorden tot verstand, tot houding verstandhouding eindstation van een trein vol mensen die zich dichter weten bij het leven en de dood die daarbij hoort, lacht om de onwetendheid van zovelen die geeneens de letter volgen van hun eigen geloof te klein om stuk te slaan vliegen op een…

een nabije verte ik zou geen enkele voet kunnen verzetten of woorden vormen tot vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren het kent geen ritme of herkenbare noten ik zing dan over onttroonde mazen of stervende bomen zonder loten in mijn borst galmen…

Des avonds hoort men niets men houdt zich schuil in 't rijk waar 't stof vergaat Men wacht en beidt de tussentijd en telt de uren tot de klok heit Middernacht Dan beiert luid met bronzen galm de klok die luidt O Mensch gib acht!…

Blije kreetjes galmen in het hoofd. Het brandt onder mijn navel. Avond na avond waakt ze over geduldig strand dat wacht op een zoutbad. Helmgras houdt de zandkorrels samen, duingolven. Zij waakt over mijn warm bloed, een ader klopt bang in de hals.…

wentel gekke wind het stof in kringen de veel te vroeg gevallen bladeren met dode bloesems die vergaderen dans met resten van papieren dingen draai mijn zinnen, spreek mijn woorden hardop luid en laat ze galmen dein dan mee met groene halmen draag mijn stof naar kanten boorden jij dwaze vriend de wind mijn ogen zien je wazig mijn stem…

In brons gegoten klokken galmen luid mijn ingetogen uitvaart uit de mensen droef gelaten schrijden voort in lange rijen zij volgen zo eerbiedig stil wat er nog rest van mij met houten sier omsloten vier zwarte raven sleuren aan het koperen beslag zij trachten even triest te lijken als zij die volgen hun gedachten ingesloten In steen…

Grote woorden galmen langs het open gordijn. Ik droog het nat waar hij niet bij kan. Druppels tussen zijn schouders, de holte van zijn knie, het zachte onder aan zijn rug. Een open doek. Ik maak hem weer klein. -------------------------------------- uit: 'Vitrine', 2004.…

Langs bloemenwegen zult gij treên, En zoetere geuren zullen walmen, En zoetere zangen zullen galmen In 't veld, dan ooit voorheen; De zon zal eens zo helder glanzen Aan immer blauwe hemeltransen, En eeuwige lente is uw en mijn, Zo gij mijn lief wilt zijn!…

Met beverige vingers tast hij langs kale muren naar enig houvast, een illusie van herinnering misschien, die de voosheid van zijn leven een zweem van zin geeft Soms hoort hij voetstappen of stemmen die hol galmen in de verte. Maar niemand komt hij is een afgeschreven mens: zelfs de dood is hem vergeten…

Zonder vast patroon en vlaagsgewijs Zwelt een galm, steeds luider, polyfoon Verzonken gongklank, golvend monotoon In een gedurig monaurale wijs Zo daalt hij stapvoets en sluipenderwijs Met aan zijn lier zijn transparante plectrum In 't duister, schimmenrijk akoestisch spectrum Van Pluto's subterrane zielpaleis Marmer, steen en ijzer…

Die doorslaapt, waar die citer slaat, Sliep zeker in met zoete dromen; Die slaaploos aan het venster staat Wendt naar de kant het bleek gelaat, Vanwaar de galmen overkomen.…

Wijnrode vlekken over haar vel Dat blinkt van de hitte Haar groeven gloeien glad op Een rare wenk dwingt me nader En ik reik en raak de galm Vervuld van een geheime pijn Waar het lot geen grip op heeft Haar stem rolt als de donder Dan werpt ze een bijl naar mijn schedel En klieft het geheugen als een straf Nu klaagt ze om een ontstoken…

elke beweging danst het kabbelende water als een volleerd ballerina moeiteloos tot een spetterend ballet druppels swingen in het rond kleine parelende blikvangers die je vrolijkheid terugkaatsen je echoot je schater in de lucht vangt de klanken weer op in je lachende mond en verwerkt ze opnieuw in een volgende aria de laatste tonen galmen…

waarom zou ik je nog tonen waar de wind schuilt in huis wanneer het bulderen begint het kind hokt in hoeken tussen niet goed en verkeerd verdunt zich in woorden en wat het bloed met haar doet het raam houdt de nacht vast drijft de meeuwen uit haar hoofd ik was de maan en het galmen van het water terwijl het zeezout…

van verdriet dan zoek ik op YouTube naar orgel-improvisaties met samenzang niet ritmisch dan voel ik zo sterk er is niets veranderd en er zal niets veranderen ik troost me met het lef dat ik dat leven aan durf ook al vinden velen dat het wel met me meevalt ja omdat ik het aandurf m’n diepste emoties muzikaal te tonen tonen galmen…

Luister, met heldere ogen, Liefste Nu het nog kan Naar de traag stromende geheimen van de kristallen rivier De roep van de ochtendvogel Eenzame nostalgie Vergeefs verlangen naar verloren dromen Luister, glimlachend naar de lichtende galm aan de horizon waarachter het vermoeden schuilt van ach, het zal zo mooi zijn het wenkende paradijs…

Zwijgende kikkers zwemmen gestaag, galmen later als orgelpijpen! Ver, ver weg, achterin het moeras is een rotseiland, dat de mist bedwingt; daar is steeds zon. Onsterfelijk gewas groeit op zijn stenen: jeugdherinnering!…

Het wegdrijvend gedonder oostwaarts herken ik als onze eerste opschudding die boze impulsieve ongeremde galm die zich verbergt in een aambeeld. De kleuren die jij nalaat aan de horizon is de herinnering aan onze verzoening als mijn eerste handgeschreven pleidooi met als titel de schoonheid van jouw naam.…

ik vergeet maar die galm van de gebroken snaar het was de geknapte halm die zolang de hoop vertolkte ach, ik laat het gaan als een walm uit de laatste kreet die nog kolkte in wat leek als een oeverloos geluk een blindstaren op klavertjes vier de storm van gedwongen naaktheid naderde plots als een hongerige gier mijn afgehakte handen eens…

Sonnetten zijn een soort berijmde psalmen Dacht ik toen ik de lade opentrok Een boekomslag zette mij voor het blok Ik hoorde weer het ouderwetse galmen Ik rook weer mint, Eau de Cologne walmen Het orgel dreunde en ik, zondebok, Wist in mij weer een kleine jokkebrok Ik deed alsof en dominee bleef talmen Zoals apostelen naar voedsel visten…

Ik zit vast in een gevangenis van pijn een plaats gevoed door angst en verdriet waar het goede verdreven is, een braakliggend terrein alleen in mijn hoofd heerst de stilte nog niet Onhoorbare kreten galmen eindeloos na de zon vervaagt, kleuren verbleken rondom is de diepte, overal waar ik ga de herinnering is mijn eeuwig litteken Gezocht en…

dromerig zijn je danst het silhouet van wuivende palmen kwetsbaar lachend met ingetogen pret over het plavuis van mijn verlaten liefdesplek schuurt een laatste zonnestraal en kust de aarde met voortschrijdende brede lippen totdat zij het plein volledig heeft ingepalmd en ik, mijn lief, in jou verdwaal met mijn verlopen oude klarinet galm…

zusters luiden het gegoten brons de tweelingklokken delen tijd en plaats zover als hun geluiden gaan nooit heeft er een ontbroken onderhoud bleek ook synchroon te lopen bij calamiteiten is er het eigen luidvermogen ze verschillen heel subtiel van galmen en geluid als de een wat ingetogen is klatert de ander vrolijk en voluit…

Zit nu rustig neder; Galm' het mastbos weder, Als gij juichend zingt. Slaat uwe ogen Naar de hoge Alles kwam van daar! Zachte regen daalde, Vriendlijk zonlicht straalde Mild op halm en aar.…

Verloren Voor de betekenis Van Woorden Ziende Blind Kijken is meer Dan Zien Hoever een blik Ziet Signalen Signaleren Interpreteren Objectiviteit verloren Invullen Aanvullen Oeverloos Zwammen en lullen Verpakt in langlopend krullende zinnen Vol door holle klank verbogen Zwaar van leegte Niet ontvangen Hol ketsend echoot de galm…

schat het pad dat voor hem ligt in als klimop en richt zijn blik met vastberadenheid naar voren voetje voor voetje volgt hij eeuwenoude sporen die leiden naar het wijde zicht vanaf de top zijn wens om daar te komen stuwt hem hogerop van rust of stijgen met beleid wil hij niets horen de stenen die hem storen tuimelen verloren waar luide echo’s galmen…