Alle inzendingen over schimmel

zoals haar haar vervilt tot een hoed drapeert ze zich met haar voeten aardend uit haar bladzijde haar vel verschrompelt naar de rand op het boek wil ze vloeien gelezen worden om nog eens een vermoeden van een leven te voelen zij is het kind van een dode dichter reeds lang vergeten sinds de schimmel aan het papier begon te knabbelen…

De geuren van de schimmel indringend worden opgesnoven vrijheid die ik zoek in uitgang ergens boven. Angst knijpt mijn keel dicht misselijk maken mij de geuren op zoek ben ik naar licht op zoek naar open deuren. Tastend gaan mijn handen voelen het vocht aan de wand mijn borst wordt ingedrukt knellend met ijzeren band.…

Stil liggen gedachten in de wonden van het vlees, waardeloos doven ze in de schimmel van mijn vrees.…

Onder de dekens je schuilhut bouwen, dromen van heerlijke dingen, rillen van angst voor straf tot de schimmel langs draafde. ‘s Morgens heel vroeg het bed uit, vol verwachting de trap af en steeds weer het wonder: de lege schoen en je hartenwensen vervuld.…

moraal gevangen, in de mens verwerkt, de verwarring versterkt de beelden, om die mee te voeren in “dood tij “om me argeloos de mond te snoeren met onbekende woorden, om de sterfelijkheid met zijn handlangers te bedwingen, zwervend voor de poorten van de onmacht, blijven boeken zonder lezers, tot stof vergaan, teruggebracht tot schimmel…

Een eeuw lange slaap regeert prinses met roze zachte borsten immers altijd bedekt geweest Het scherpgepunte spinnewiel de druppel bloed die valt en viel Een prins hakt zich door het struweel zijn witte schimmel hinnikt vol leven een kok heeft nog steeds de hand geheven Slechts de prins beweegt en trekt haar kleren uit en verbaast…

Onder het huis vreet schimmel aan de palen waaraan het fundament is vast gemaakt boren torren in het dakgebint dat kraakt tracht de stormwind het neer te halen.…

En ik moet toegeven: bij elke schimmel, denk ik nog steeds: 'Ha 't paard van Sinterklaas!' -------------------------------- uit: 'De eerste zestig', 1978.…

ik heb alles al klaar peen en haver voor de schimmel en een heerlijke taart voor Pietermanknecht voor de Sint zing ik een liedje ja, dat doe ik echt de Sint kan niet komen dat begrijpt toch geen kind ja, Hans van de buren en de conciërge op school maar ik heb alles al klaar dat is toch vreselijk naar!…

spiegelbeeld steeds vaker verrassen Ik word kriegel van rimpels die niet passen bij een man als ik zo jong van geest draai me maar binnenstebuiten waar het beest in mij ontsnapt door de openstaande deuren die niet altijd even goed meer sluiten slijtage sluipt stiekem in mijn lijf als eelt onder mijn voeten haren in de goot en schimmel…

In een oogwenk was het geschiedenis Een vaal doek schoof over het krot Aangevreten door de tand die duurt De huisbaas heeft de muren leeggemolken Gniffelend in zijn laffe vuist Betonrot en schimmel en wind Wissen de rest Leidingen geknakt Stroomdraden losgerukt Water lekt langs het plaaster Trekt een roestbruin spoor De laatste bewoner…

Het wacht op wat gaat komen, bewaart als mooie dromen herinneringen aan lessen, aan feesten en partijen, een bezoek van Sinterklaas die met zijn schimmel over zijn dak liep, tevreden knikte en zei: ‘Hier had ik ook wel op school willen zitten’. --------------------------------------------------------------------- * Oorspronkelijke titel:…

Een binnenplaats, meesmuilt ge, sintels, schillen, en schimmel die een blinde muur aanrandt, er is geen boom, alleen een grauwe wand. Hij is er, zeg ik, en mijn stem gaat trillen, Ik heb een ceder in mijn tuin geplant, gij kunt hem zien, gij schijnt het niet te willen.…

later zou er niets meer zijn dan de stilte die tastbaar achterbleef, schurend langs de tegels op de keukenvloer of de deur- klink met het vaag verlangen ingebed (soms leek het warm, daarna ijzig koud) de kledingstukken in de kast, vergaan achter dichte deuren in de loop der tijd en schimmel in de voegen van de douche- wand die ooit zo keurig…

zoveel soorten haar hoofdhaar,schaamhaar,okselhaar wenkbrauwen, wimpers borsthaar,baard en snor haar in je neus en oren op je armen en benen en ook nog al die vochten bloed, urine, sperma zweet, speeksel, oorsmeer melk, tranen slijmen in soort en kleur vooral niet te vergeten nagels, tanden, baby's geuren en winden etter, puisten schimmels…

Haar lichaam voelt als een fletse kaas uitgezweet in een ijskoude frigo met kale schimmel om uit te snijden. Haar moeder is reeds twee jaar begraven. Vader is vanmorgen de tuin ingegaan en niet meer binnengekomen.…

Na vele jaren oponthoud rust zij in het kopergroen Tussen het roze groen en blauw zonder kou Zonder vergeetmenietjes te kuisen, zonder Naar het frisse gras en mos er onder te verhuizen Zonder rag of schimmels te verslinden hier bij de linden Zonder tranen uit tuiten rust ze liggend zonder te fluiten Als lafenis zonder weerbarstig…

O, als zij nu nog maar ooit ontkwamen hier, uit deze stijlkamers van vergankelijkheid, meer dan halfweg tussen showroom en depot - en wat daar dan weer wacht: roest, schimmel, rag, voortschrijdende tijd, en ook de schijt van een enkele verdwaalde, opgezette vogel. ------------------------------- uit: 'Parmentier', 13, nr. 2.…

Op de wijs van ~Zie ginds komt de stoomboot~ Zojuist is de Jumbo uit Spanje geland Hij wordt door Sint Nicolaas en Schimmel bemand Ook is er aan boord nog een smak personeel Met prachtige huidskleuren: paars groen en geel.…

vormeloze grond Hoewel amorf, glooit soms gesteente heel bescheiden als jonge buste koersend op 't mooi gewelf Sepia qua kleur maakt herfstig zon verlicht opeens veel minder waar contouren zich scherpen De binnenplaats wordt streng bewaakt door een gebeeldhouwde boze leeuw Een brugpilaar spiegelt zich in helder, rimpelig water een schimmel…

met klei doorweven grind bomen zijn groen uitgeslagen mos stijgt op langs de stammen hun kruinen bewegen en ruisen zacht er wordt de komende dagen wat lichte sneeuw verwacht beklemmende intense stilte omringt me in 't hart van 't bladerloze bos een haas rent voor me uit over 't pad in de verte klinkt de roep van een eenzame vos schimmels…

Na griezelig wagen en onderzoeken komen de twee vrienden, vermoeid en stram, terug in dit rijk van schimmel en zwam. Hun belevenis bereikt de boeken. Hoe in het woud de geëerde helden rustig genieten van boomkruin en plant, vertellen de verhalen uiterst zelden.…

En terwijl de lever zich boog Over de genuttigde vloeistoffen van gisterenavond Zat geniepig de schimmel zich tussen De tenen te ontwikkelen. Nagels klapten dubbel Tanden knarsten Haren braken En de oren besloten steeds iets harder te gaan piepen.…

Vandaag is het een glorierijke dag Ik zeg de M goodbye van Zee de Fee En ook die boze Fee zeg ik tabé Maar pleng geen tranen om haar valse lach Haar Zeepaard doet nu dienst als Sint z'n knol Waarna de Fee diens schimmel zelf verschoont En zich vervolgens duizendmaal beloont In dwangbuisrijm, als boze toverkol Als ongeborene koos Fee…

Mijn gevoel wortelt wijd in trage aard, waar het sap onttrekt aan lage schimmels, gedachten zuigt uit begraven schedels, waar herinnering sluimert, lang bewaard. Bruin blad van de herfst reeds lang verzonken, een lentelach en een traan op de grond, woorden van haat uit een bijtende mond, gestorven vriendschap heb ik gedronken.…

rust toch eeuwig gij zeveraar uit zuur gesproten zoek heil in het slijm van ene zoete kwijl uit mijn kots na danige overmaat gij, met zwerende vingers trek strepen met bloed doortrokken pus in de diepe zware grond van modder en schimmel gij baart de stank uit ongekende hoeken uwe gore geest zal doordrenkt geraken van het zwart…

Mijn voeten zitten vol schimmels en mijn knieën kraken op slot. Het bekken is nogal instabiel en de billen zijn totaal ontveld. Aan ballen is nog weinig te gooien en mijn trots is dradig droog. Mijn handen ben ik kwijtgeraakt en hersenen zijn ver te zoeken. Bij een volgende keer denk ik dat ik voor een crematie ga.…

Het schimmelende brood? Het doosje condooms? Het muizengif? Het jankende feestmasker aan de muur? De blakende sinaasappel op het dressoir? Het kammetje van het merk Unbreakable? Haar handschoenen die zij inderhaast is vergeten? Twee halve gezichten. En de achterdocht in mijn pretoogjes?…

hoofd, de kop zoals de beeldspraak luidt maar nietig toch naast jouw postuur maar ach, een brand gesticht door ’t lot in handen van een klein kind bracht boer en gade aan de rand van wat nog dragelijk in ’t leven is gehavend kwam je uit dat benauwde uur verminkt maar niet totaal verwoest door een verterend vuur helaas de witte schimmel…

Zo het rottend om me heen, met schimmel in, om en tussen de muren. Een bijtende, zure azijnlucht. Ergens iemand naast de pot gezeken. Ga terug, zucht ik mezelf toe. Maar ik blijf steeds maar lopen. Begeer wijs, fluister ik vol stil verlangen, want lief het liefste dommig.…