Alle inzendingen over schoonheid

De schoonheid van haar, Is niet alleen de buitenkant, Maar ook de binnenkant, Deswege bemin ik haar, Dubbel, en dat al heel lang. Wijl zo’n combinatie is in zwang, Zijn er vele kapers op de kust, Ben dus niet d’enige dit hapje lust.…

- In een bespreking van een schilderij van Lucas Cranach de oudere: ‘Cranach laat met zijn ideaal gecomponeerde vrouw zien dat echte schoonheid alleen maar bestaat bij de gratie van dat ene vlekje dat de kunstenaar erin legt.’…

Ik leer weer te zien, ik leer weer te horen, en te waarderen de schoonheid van het leven.…

Een morbide fantasie in een kasteeltoren Sereen huilende ogen als spiegels gebroken Een dans met messen om ons gevoel te bekoren Bloedend, we hebben ons op onszelf gewroken De satijnen lakens met bloed doordrenkt Wonden branden, vlees dat schroeit Onze jeugdige schoonheid bruut gekrenkt Onze bizarre geesten door dat schouwspel geboeid Een…

Maar vierde schoonheid in mijn ziel haar feest, Dan trilde 't in zijn vleugels als gezang; Ik leunde er tegen bij zonsondergang: Dan gonsde 't, diep; maar bij muziek het meest. Toch, als 'k begreep: 'K moet vliegen; neen, ik dans niet - Dan dacht 'k op eens: Hoe staat 't daar ook in 't sanskrit?…

Europa wier schoonheid gelijk' niet kende zakt nu weer bevend op haar knieën Want waar zij eens haar land herkende ziet zij nu louter rotting schieden Maar helaas, Aphrodite zal haar niet meer komen redden Zij ligt verkracht op de bodem van de zee te grienen En waar Zeus was om haar liefd'vol te beminnen, is hij nu in heel de wereld niet…

Kan ze in wilde stromen bruisen, Plettrend, waar ze weerstand vindt - Strelend ook als lentewind Kan ze fluisteren, kan ze suizen, Wáár zij, in 't bekorend lied, Deugd en Schoonheid hulde biedt. Neerland! leen uw luistrend oor Aan de zangen van 't Verleden: - Dring de rijke taal van 't Heden Diep in ziel en zinnen door!…

De schoonheid der Nature, Het lachen van de lente, Het zoet gevoel der Liefde Was 't, dat die Dichters zongen. Maar — met die oude tijden Is ook die bron verdwenen. Nu hebben onze Dichters Ontdekt, in later tijden, Dat, in het sap der druiven, De kracht der bron berustte. Dit is alleen de reden Dat zij zo gaarne drinken.…

Doorheen de schoonheid van taal en een bedeesde stilte ving ik het antwoord op, doch jouw naam verdwaalde toen onze blikken elkaar geblinddoekt raakten en ik weer wegdook in blozende witte wolkjes Diep in mijn hart en in het midden van mijn hoofd kwam jij met geen ander overeen, gerstenat en waaiende woorden vulden mijn dankbare hart…

Geen schoonheid is zo schone. In 's Heren Lusthof zal hij staan Vol vruchten die de ziel verzaen. Zijn loof geneest de kranken Wijd boven alle dranken. Gods waarheid zal zijn wortel zijn, Gods hete liefd' zijn zonne-schijn, De grote Geest een reine En levende fonteine.…

ongeloof en pijn zijn gebroken het was een waan dat dit stormtij ooit zou keren dat op een dag alles weer in bloei zou staan maar onze illusie is als zwarte rook opgegaan omdat wat voorbij is , moeilijk nog kan keren maar zoals na elke storm, de stilte is teruggekeerd wie had niet gewild dat alles bleef zoals voorheen wij die verzen in pure schoonheid…

Droom-schone dood en onsterfelijk verlangen, Pracht van te vatte' en te voele' in vaste armen Schoonheid, gedrukt aan 't luid-bewogen harte, - Pracht van elkaar al vlammende te omvangen, Zaligheid doende in sprakeloos erbarmen, Zaligheid zelve in de opvlucht aller smarte.…

. - O, Schoonheids opperman, gij beukt uitstekend,... Maar toch, woest slimmertje, die 't al uitrékent, Rekendet ge óók uit de óórzaak onzer feilen?…

Ooit hebben wij een vuur gebouwd Van takken om te branden De vlammen die ik heb vertrouwd De warmte van jouw handen Ooit droomden wij nog samen Van toekomst en van vrede De keuzes die wij namen; Iets wat wij samen deden Ooit deelden wij ons hart In de schoonheid van het leven Het was een mooie start Alleen het einde is gebleven…

Blaadje groen, grove gezangen, jouw zachte schoonheid houdt me gevangen. Een kabbelend beekje, een briesje zo kil, jouw eeuwige liefde is wat ik wil. Hulpeloos aan de rand van liefde hangen, ik was vrij, maar nu gevangen. Het wagen aan een leugen, angst en pijn paraat, geven van de trots, mensen vol met haat.…

genen waar dominant en recessief beiden naast elkaar bestaan alleen in essentie zal een van de twee de optimalisering kans krijgen en op eigen gelegenheid verder gaan ik heb je zien staan in een vervlakkende wereld de andere stukjes aarde konden jouw grootsheid niet aan wat bleef was jouw universele setting waar in volmaakte schoonheid…

Schoonheid van Smarten op deze donkere aard! Wonder van Liefde, dat geen sterveling weet! Ai mij, ik hoor aldoor de droeve val Der dropplen bloeds en tot de morgen staart Hij me aan met grote liefde en eindeloos leed.…

Blaadje groen, grove gezangen, jouw zachte schoonheid houdt me gevangen. Een kabbelend beekje, een briesje zo kil, jouw eeuwige liefde is wat ik wil. Hulpeloos aan de rand van liefde hangen, ik was vrij, maar nu gevangen. Het wagen aan een leugen, angst en pijn paraat, geven van de trots, mensen vol met haat.…

Voor je neus ligt de horizon Een stille, rustige vlakte, eindeloze natuur Een paradijs, ik wou dat ik daar naar toe kon Zo rustgevend, stil, mooi en puur Als de horizon voor je ligt te lonken Dan vergeet je alles om je heen De sleur, de stress, de eenzaamheid verdronken De schoonheid van de natuur verscheen Het is een droom die als je wakker…

Zij kent ons beter dan wij ons zelf kennen heeft ons lief meer dan wij lief kunnen hebben zij heeft het karakter van een luie beer en denkt soms dat zij een poes is het is niet haar lelijkheid maar de eigen overtuiging van haar schoonheid die haar zo mooi maakt zij is én gedicht én majesteit op haar honden planeet wij zijn…

Je schreit je wanhoop uit om vrienden die verdwijnen om eenzaamheid en God om schoonheid vol met kerven verlatenheid en sterven en bitterheid om 't eigen lot. Ik weet mijn lief, de winter is op komst, de koude grijpt je aan, maar warm je aan mijn lijf.…

Hij wees me op Adam en Eva in de tuin, hoe rond en zacht haar buik was, roze, bijna bruin gekleurd na zoveel eeuwig zonlicht: dingen ontstaan in stilte, dragen namen, getwijnd als wol, geborduurd op hun werkelijkheid en vol van eigen ongedwongen schoonheid.…

lef ging naar jou en zag je ogen toen kwam het besef mijn liefde voor jou was nooit gelogen jij zo dicht bij mij de vonken sloegen over en weer ik voelde me verloren maar blij maar vooral mijn hart deed zeer het mag weer niet zo zijn ik moet je laten gaan ook al doet het verdomd veel pijn om jou langs hans te zien staan meisie schoonheid…

hel voor de lusten uit je dromen Zij zeggen dat je zal moeten en dat ik zal boeten maar ik wil je zoals je bent en ik doe hun de groeten Ze noemen je Jezebel voor wat je graag draagt Jouw moraal kennen ze wel: jij hebt je nooit gedraagd naar mij Zij begrijpen niet jouw schijn, dat je spelletjes de sleutel zijn Open hun ogen naar de schoonheid…

Gij zegt mij, vriend: 'o spreek uw lijdend hart in schoonheid uit, die licht uw lijden stilt: de stem der goudgelokte muze trilt met dubble glorie op de snaar der smart.' Maar kent gij onrecht, waarbij 't hart verkilt, zo diep wraakroepend dat men, 't oog verstard voor immer, wars van troost, in haat verhard, stom voor het noodlot staat…

opgeheven zilver siert bladeren op steel in windexplosie hoger dan mijn armen reiken ademt adem op toppen geruis onder licht van waarde glorieus aan het zicht het zilvermysterie blijft zich vernieuwen aan levende bomen die bewegen over en weer terug naar boven dat bindt mijn gedachten van wat ik zie door middel van hun groei schoonheid…

, langzaam inwerken op mijn lichaam, ik laat het toe De integriteit van je begeerte kapselt mijn geweten in, deze warmte laat geen ruimte voor het verderf, dat je in mij zaait Ik geef mij, samen betreden wij onze besloten werkelijkheid van liefde, zo denk ik, terwijl je mijn hoofd van lichaam scheidt Je noemt mij mooi, als je mijn schoonheid…

Gij hebt de schoonheid met het nut verbonden, Het leed, dat ons van jaar tot jaar bezocht, Is thans in deze rust geheel verzwonden. Het huis is hoog gelegen in de Veluwe, Wanneer zie ik uw bossen, heide, landen, Zoals ik vroeger zag daarginds de Betuwe?…

Ik wil niet voorspelbaar zijn in verleden en heden zie me als het doek in alle hevigheid van jou decor Schoonheid door velen verafschuwd en aanbeden ik omhels je met klanken als een ware tenor In een toneel van getijden bespeel ik je in kwartet euforie in een spel van hemel en aarde Glamoureus in verloren stilte een onmisbaar ballet lach.…

maar daarvoor schrijf je niet foei dichter het gaat om schoonheid en niet om ambitie in de poëzie dat is wel zo zeg je maar als ik eerlijk ben zeg ik tegen succes geen neen dus dicht je tegen de klippen op en dromen maar dat je op een dag erin zult staan maar kijk eens naar de lijst van top-100 schrijvers wees verwonderd of staan we op een…