Alle inzendingen over terzijde

het mag geen naam hebben zodat benoemen geen woorden achterlaat toch bevat een boek haast evenveel kantlijn als tekst evenveel ongeschreven geschiedenis waar het verleden niet in past en de toekomst nog niet rijp voor is, dan maar als voetnoot vergelijkbaar met een beetje leven en half sterven zoiets als dovend daglicht een zijdelingse…

de poëzie van de straat is jou een gruwel mij ook. dus kies ik de graskant en trap kleine bloemen stuk af en toe passeert een auto die ik in mijn jongensjaren grif thuis had kunnen brengen op merk, jaartal en benzineverbruik vreemd dat-ie leeg is of beter? poëzie is toch maar kwetsbaar en de dood loert op de weg. --------------…

de schaal legt mijn gewicht onbewogen terzijde ik verhaal, spijker woorden dicht, bevlogen wil ik beide…

Wat ooit bestond tussen zon en maan, en wisseling der jaargetijden, de natuur stond ons terzijde, is dat alles ons ontgaan? Wij worden nu nog slechts door tijd, en domheid van een ramp gescheiden, wie staat ons aan het eind terzijde, als we de laatste grenzen overschrijden. We hebben al teveel genomen, uit welke verten we ook komen.…

plant een boompje wil het anders doen iemand ziet de kaalslag op de vermoeide tafel ziet iemand de knokige vaste hand die behoedzaam de dwalende taal terzijde schuift…

te zijn de topjes van de ijsberg de onzichtbare massa daaronder we leggen zoveel terzijde in zachte regen navigeren we als vogels op de sterren…

Het calendarium rosarium Der katholieken van de kerk van Rome Telt minstens drie, vierhonderd hoge ome De heiligen in een brevarium Met een niet korte noch vluchtige blik Wordt de moderne lezer ingewijd In de mysteriën van oude damen En heren met zeer gedateerde namen Juist die antieke geven je een kick Ik noem bijvoorbeeld bisschop en…

monsterlijke klauwen slaat het onbestrijdbaar beest dieper in het weerloos vlees machteloos staan wij terzijde vragen ons vertwijfeld af: en waar is God verdomme?…

hij kwam niet direct wij moesten wachten had hij die ons trouw terzijde stond altijd een bad genomen van twee uur?…

Zo midden op 't gras zonder backstage-pas blies een windhoos effe 't stof terzijde.…

mijn geluk stijgt naarmate ik het deel met anderen en ontbrekende buren ontstijgt één dag alle hokjesdagen het strand onbezet vliegen meeuwen laag in de kern van de zaak maar terzijde…

ze staan daar maar een aantal oude kranen die nooit meer zullen hijsen terzijde geschoven ongeordend in een weiland langs het spoor als verdwaalde giraffen die zich vertilden aan de zwaartekracht van het leven en in blessuretijd nog mogen blijven…

Zonder houvast leidt de dichter de pen rolt van tafel op een woordtapijt In tijdloos licht wacht de taal op een teken van de schrijver schuift met vaste hand gesmoorde woorden terzijde in de ronkende schaduw van het geschrift…

Ik dicht jou in mijn armen schrijf je naar me toe en kus mijn jarenlang alleen op lippen die wat met mij doen ik bloos en jij geniet ik ben zo mooi ik ben zo mooi zo mooi als jij mij ziet ik ken je enkel op papier mijn pen leg ik terzijde…

ze staan daar maar en zullen nooit meer hijsen oude kranen dik onder het roest ongeordend terzijde geschoven in een weiland langs het spoor als verdwaalde giraffen die zich vertilden aan de zwaartekracht van de tijd en in blessuretijd nog even mogen blijven…

Ik heb mij gericht tot het slijk op je gezicht je daden verheerlijkt zoals God mij loont mijn voeten gebalsemd in jouw gestigmatiseerd verleden is het mijn rouw die tranen laat wanneer je gelofte mij terzijde staat als je schreeuw weerklinkt uit de keel van een vluchtende Jan van Gent…

Mijn vrouw zit fier achter haar naaimachien om mijn ontwerpen vaste vorm te geven Zij naait stug door want zij is zeer gedreven Zij heet, maar dit terzijde, Hillegien We hopen dat het virus goed gedijt Zo raken we de business niet snel kwijt…

terzijde zal de wereld branden: een scheve bloem in wapperende mond der ruimte maar toen de luiken gleden voor zijn ogen, draaide de wereld zich een kwartslag om.…

gebogen leun ik op de steunen van mijn statigheid een rustpunt terzijde van de schouw een monument van waardigheid een hoge zetel met leder en uit donker eikenhout opgebouwd de jaren zijn ons aan te zien als het sierlijk schrijnwerk verschoten rouwt de haard uitsterft gelijk mijn toekomst die stilaan verflauwt…

Aan zijn zeer netelige draad daalt neer in de afgrond een kleine soevereine spin en schuift mijn lichaam terzijde. Het is een spin, die zijn landing opschort tot ik mij uit zijn kloof heb verwijderd.…

De heer die haar galant terzijde staat, kijkt heel even naar haar borsten in de roze crêpe jurk en slaat dan met een forse slag het kleine witte balletje een heel eind verder.…

Regen, regen, gij kleine regen, Daar straks, van even terzijde, schuin Door de uchtendstilte neergezegen Op klim- en struikroos van de tuin. En nu, de vochtige naglans tegen Uit mij, dit donker perk, gebeurd, Regen, regen, gij kleine regen, Eén witte bloem, die trilt en geurt.…

gisteren stond geborgenheid in blokletters op de schoorsteenmantel alsof de tijd geen naam mocht hebben vandaag de laatste dag van het jaar drinken bange mensen zich moed in voor weerom een nieuwe ronde om vijf voor twaalf schuift men alles wat tegenzat terzijde... straks knalt men voor even de angst aan flarden…

als het gebroken licht zich plooit naar het romaans venster valt ook de stilte binnen vult de ruimte zich met mijn afwezigheid van aardse zinnen het niet ervaren van mijzelf vertaalt het machtige niets doordrongen in ieder gewelf een glazen pilaar opgericht terzijde van een verholen nis is mijn verloren ik verbeeld als het verstorven…

Dan wordt de kalme golfslag rond haar hoofd onderbroken door haar hand, die kleine, slanke breker, en blikt zij óp tenslotte, de kleine zeemeermin, en legt haar pen treurend terzijde.…

liefde liever andersom en speel het bij mij thuis ik was je onderbroeken niet maar ben gewillig met je kruis Ik strijk geen zielenpoten maar neem je als het kan als een ei met dubbele dooier slurp ik jou want jij bent man Ik kijk wel uit voor schijnvertoning ook voor onbezonnen glijden al smaak je zo naar honing bij de deur leg ik jou terzijde…

Mijn jouw-indrukken gegrift op stenen tafelen in m'n geheugen staat verzegeld ons gebeiteld verbond vanaf het ogenblik dat we mekaar vonden was het een blik op oneindig was het geen blik meer maar goud dank zij jou, m'n Steen der Wijzen waarvoor ik gouden kalveren terzijde liet.…

terwijl de spiegel zei dit is het einde keek jij terzijde wilde leven met de mensen mee je ogen huilden nee hoe je ook probeerde je opstandig lichaam kon de pijnen niet negeren het strijden moe heb jij wat over was eens goed bekeken wist toen in overgaaf jouw ziel kon in dit lijf niet verder leven…

Fier het schuift zijn werelden terzijde en wordt als adem adem in haar zoen.…

zij heeft na eonen vervuiling het water gewassen kristal heldere druppels spatten schoonheid in plassen verontreinigingen en gif zijn eindelijk terzijde gelegd zij deelden zich uit in eten drinken en ongewassen fruit de opslag in vet is al benut door de werking van lever en nieren water gewassen voedsel geschoond mensen…