Alle inzendingen over vilt

fles met vilten ring vette trage levertraan gezond en dus vies…

Om de poëzie te herbeleven, dien ik naar een andere maat te streven, verder dan de hemel op aarde te geloven, het is te vroeg om de lekkende aarde te doven, en te vertrekken op de vilten zolen van de nachtelijke stilte, als geluid zwijgend verscholen in een eindeloze stoet, bezongen als een bruid, die aan het firmament een nieuw…

ben ik het fluisteren of ben ik de wind met een lichaam van gebarsten huid moet ik nog ver de vilten vogels dragen onder een maan van natte sneeuw vleugelvreemd en even laag zo zwaar als draden van marmeren mist ben ik slechts stilte of enkel het zwijgen het laatste vaarwel met bloemen op mijn vlucht…

en als je er nog bij rookt dan krijg je een knappe ouwe kop alcohol holt uit van binnen maar je hebt wel een plek waar je jezelf neer zet en je ogen kringen een tafel, niet aangeraakt emoties verdringen geflest, verzaakt ontkurkt, ontdopd, ontgoocheld de zwarte nacht bracht mij thuis en ik nam er nog eentje morgen wacht de glasbak…

Smachtend naar het Groene Goud ontwaar ik vele dromen In het Maanlicht hoor ik niets wat mijn Hart vervullen kan Uren leeg en zonder weemoed ook de Toekomst is nog ver In mijn oorschelp heerst de Stilte van een onbewogen lied Van diepte en van dalen Dralen wordt mijn hoogste nood… Hoor die vilten voetjes stappen op een harde ondergrond…

Toverbloemen zijn bedoeld om in gemoed ze om te woelen in een bos ze te versmaden op te vreten - zo U wilt Niet door bezoedelende klauwen die het schone onbehouwen zullen stropen - als een stroper die de tover vilt nadien Nee - Goede smaak valt er gelijk met berenhonger van uw ogen uwer ogen die op steeltjes meer dan toverbloemen…

het is niet door de regen dat ik een huis bouw rondom een rusteloze gedachte noch door het vilten mos - een trage stroom die stenen streelt- het is niet omwille van het gesuis dat sluimert als een sombere wolk tussen kale muren en verspilde tijd het is om het geluk te vinden -een gevleugelde liefdesdrift geborgen in een onvergankelijk…

Iedereen kent hem, De man met zijn Slappe vilten hoed Die dagelijks zonder Duidelijk doel voorbij stapt; Uittekenen kunnen ze hem allemaal, Zelfs zijn motoriek valt vast In een tekening te vangen - En toch weet niemand iets Van hem, zijn naam noch zijn Leeftijd noch zijn woonplaats; Hij is de man zonder achtergrond Die uit…

Terwijl vervaalde beelden in lege oude versleten kleuren van verleden het nu achterhalen en de adem van toen als een rauwe zoute wind het heden van zijn illusies ont-vilt. Nog slechts schor en zacht gefluister van stil gemis om wat nooit gevonden werd...…

Sneeuw valt uit de poederkwast vermengt zich met de stal struikeloefenend pardoes ik mijn naam die zich een rondje langsheen canvaswanden galmt Niet de oeverloze schoenen noch de dronkemanse neus ook niet het vilten waterhoedje of de verplichte bilnaadscheur het zijn de bloeddoorlopen lippen tot een grimas vergrijnst…

dat natuur zo mooi is - sneeuwklokjes brekend door half bevroren aarde, blauwe eitjes glanzend in het nestje dat vlindertjes zo kleurig fladderen, lammetjes zo teer op poten staan dat het klopt en oké is – praat ons er niet van mama kraai voert pas uitgevlogen meesjes aan haar kroost, cheeta vilt antiloopje tergend traag om zijn…

Millennia waren zij jager en wild en ’t nadert nu, gekleed als zij in vilt. Ze speelt graag zee en weigert de rivier. Zij schenkt het niets met tranen van plezier. Haar zucht verlucht de geur van een ander, doch in dit zilte nu verspreekt het hier: het wordt weer ik, en blij als geen ander.…

Hij pelt neerlands taal schift fel geel van wit draagt een hoed van vilt waar geen vorm in zit snijdt scherpe bochten in kromme zinnen weet altijd puntig aandacht te winnen eenzaam aan de top hekelt hij ontrouw nekt met grove streken ieder nieuw gebouw maar alles buiten kijf was hij geen alfa betje dan vast een lekker wijf…

Het inspireert de kunstenaar tot schilderen, musiceren, marmeren, vilten, boetseren. Droombeelden worden scheppend waar, stilstand komt in beweging, sporen openen wat dicht, nodigen tot verbeelding. Bezoekers volgen gericht de voetdruk naar beleving, vormtaal spreekt in Zeelands licht.…

een beker water op tafel op een rond stukje vilt met een bord vol dampen recht naar de hemel van de verfijnde veelvraat het vriest glimmende keien onder twee versleten voeten tussen de ramen bloemen een ongepoetste walm en aanvriezend kwijl houdt hem op zijn plaats binnen wordt getafeld naar verheven tradities met het beste van het…

In haar erker staan de wijzen op het oosten, een stukje verder lopen schapen met een herder, aan de zuidkant zie je Maria en Jozef gaan, de stal met os en ezel wachten op het westen, de voerbak staat nog op de kop, het vilten kindje onderop.…

met vaardige vingers en kleurig krijt zwermen vlinders in een tapijt van lentebloesems op het plavuis rond de vijver in het park vrouwen in vrolijke lentekleedjes dralen in het voorbijgaan om het kunstig tafereel te drinken met de ogen en ook zijn lenig lijf en zongetaande huid ze zaaien kleingeld in het doosje aan de kant met vilten…

Rest mij de nevel in jouw vilten kleed dat ik tot golemrijk verhef, jouw maan kent vast mijn naam. Zacht zoen ik het, mijn leed.…

Roodborstjes, pikken zaadjes op velden, groen van vilten tapijt laatste krommingen schitteren als grillig gevormde perken, onuitsprekelijk kraken de ijsbergen niets achterlatende droppels verspreiden het geboomte, bladeren begrenzen ongebroken gehuld in zonderlinge wijde blik, kijken nevelsluiers met groet terug.…

hij is lang van stuk deze man voortstappend in een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim…

zwartgesleepte sluier, soezende zomer tuimelt lichtvoetig als een vilten stemvork over ons glinsterdak, ondermaans bestaan krioelt van noten, zingt van opschudding, klinkt lentelijk, tot winterstof helderhoog zweeft, licht wordt als groeiend gras haar bloemen ten hemel richt alsof God spreekt, zij vergeten dat bangtrillende kou anders is dan…

Niet meer dan vilt op staal, lucht die uittrilt tot stilte. Slechts een dag in de gestage rij van dagen. ------------------------------ uit: 'De Tussentijd', 2004.…

nacht vindt plaats, de tijd is rond men proeft het rijpe woord meloen warm als de afgekoelde grond en op de rand van het bederf omdat men zich in vlees verbergt schenkt het moment een eau de vie waarbij een gast verzwijgen moet dat hij tot geest bestierf de zomer rilt al van de herfst de nacht bestaat wat niet beweegt de luchtbrug is met vilt…

Sierlijke grillen fladderen op Onder de vleugel die stram openklapt Het klavier gebiedt de hamers De snaren door vilt gedempt Een labo van klanken waar hij woekert De vrije vorm koppelt aan het vingerspel Op zoek naar de fijne, tere toets De verbeelding op de spits gedreven Geschreven voor salonkringen Verdiept, verinnigt hij het stuk…

De opmaat van het verse jaar bespant de grond met flinterdun wit vilt. De lucht kneedt winterharde wolken, dicht beplant. Een toverhazelaar pakt uit. Berucht bericht van kale klauwen waar als vaan een gele sjerp in hangt. Zo schel als goud van ver. Van dichtbij zie je sterren staan, van bloemblad, warm gekruld. Het hout blijft koud.…

Langs de Langeloërlaan bij de Mees & Hopebank zag ik Noes met Japik struinen vilten hoed met druivenrank Deed niks onder voor Piet Paaltjens c.q.…

ontroer(ing) zonder mij dacht ze, ze is mijn hart dat me beweegt, me complimenteert, me laat verdwijnen als de massa waakzaam scharrelt langs hun eigen inbreng ze dwingt aan op mijn vertrek, legt een zilte vilt op het voorhoofd en dirigeert mijn adem langs de finish die ik nooit zal halen steeds harder slaat haar betoog in het ritme waarmee…

bevroedend de draagwijdte van een onschatbaar lang durend martelend verblijf door brokstukken omringd een bemodderde hand in een plas de verscherfde spiegel van een klatergouden maan onder de lichtkroon der vorst door saletjonkers verraden de ketterse bisschop onthoofding getekend decreet van de rechtbank gekanteld de dobbel onder een vilten…

Liefde is een stinkend wonder van onthoofde wulpsigheden als ik voort moet leven zonder vrede, godverdomme, vrede; want het scheurende geluid waar ik van mijn lief mee scheidde schrikt mij nu het bed nog uit waar wij soms in dromen beiden dat de oorlog van weleer wederkeert op vilte voeten, dat we, eigenlijk al niet meer kunnend alles, toch…

Toen werd de zee wel als een groot zwaar man Van vroeger eeuw en kleding, rijker dan Nu in dit land zijn: bruin fluweel en zij Als zilver en zwart vilt en pelterij Vèr uit Siberisch Rusland; geel koper Brandt vele lichtjes in de plooien der Hozen, in knoopen en in passement Van het breed overkleed, wijd uithangend. Was zo de zee?…