Aan Ir. A. Mussert, die zich in zijn propagandablad van vrijdag 6 december 1935 veroorloofde te schrijven over ‘den zich katholiek noemenden Van Duinkerken’ Jawel, mijnheer ik noem mij katholiek, en twintig eeuwen kunnen ’t woord verklaren aan u en aan uw opgewonden kliek, die blij mag zijn met twintig volle jaren, als ónze God u toestaat te…

Hoe zij verstilt tot glanzend water tussen randen groen na de reis onder de bomen. Dood als persoonlijke vijand, vrouw als rivaal. Wat gaat hem de lente aan bij het lied van de aarde? Hij gaat neer in de ring nadat hij voor haar zong. Nu klinkt de stilte. Spiegel omfloerste trom.…

Wat drijft de onderzoeker meer dan eer? Nieuwsgierigheid, het houvast van het weten wat denkt een vis, hoe zwermen de planeten Hij dwaalt, verdwaalt en vindt en zoekt naar meer. Meten is weten. Wie verzon die leer? Hij meet en meet en raakt nooit uitgemeten. De meetlat breekt, door houtworm aangevreten, de bliksem slaat zijn weerballonnen…

De goede verstaander heeft mij niet nodig maar jongleert met zijn eigen toverballen in het kunstlicht van zijn kale stad. In dezelfde krant waar men deze gedichten zal bespreken, zullen moordenaars toeslaan, koersen schommelen, ettert een wereldzweer. O moeder der wateren, natuurlijk, ik blijf het proberen, maar het Grote Gedicht, dat handel…

Met 1 plastic tas van het warenhuis met de rode zon met gebogen schouders traag te voet langs de bleekgroene heesters langs het dode kanaal over het grote lege plein. Duidelijk het javelwater, de melk en het brood in het zakje. Keert hij tevreden terug? ------------------------------- uit: 'Dubbelzanger', 2002.…

voor Anton K. Of het tijd kost Korteweg te zijn. De schotels in de lucht houden, probeer je. Je doet natuurlijk maar wat. Gisteren zei iemand het past of fluit ernaar. Iemand zei genen van belangstelling woekeren/ denkers willen verspillen! Het kost niet per se tijd maar het hoofd (denken aan de liggende jaren, een…

heel voorzichtig met haar ragebol veegt de huisvrouw in de oksel van het plafond giechelend lacht het gebouw zich in puin ------------------------------------ uit: Het Kruidenboek (1970)…

Ik ben de lapjespop die niet praat en zich alleen op je liefde verlaat 's Avonds lig ik blind en stil en doof en slap is dan mijn zaagselhoofd Mijn handen rusten en mijn lijf wordt na je heengaan koud en stijf Zonder je hulp kan ik niet lopen: je hebt me zomaar kunnen kopen en zult me nog op een oudejaarsnacht domweg verbranden terwijl…

Het gietijzer van stations, het glas, je handen. Deze schoonheid is breekbaar, is te ontkennen, maar overtreft ons. Ik ben klein in je nabijheid als een tor in het hoge gras, dapper ploeterend - in de verte ben ik groter, spookhuis, het vervormde beeld in de gekromde spiegel. Spinnenweb, skelet, gehuil van witte geesten, onecht als alle…

Mooi woon je hier pap in dat bos Toe laat mijn hand eens los Dat staat zo kinderachtig Ik was de sterkste van de klas Toen Sidney er niet was Die Surinamer van 1.80 Opa heeft mij een fiets beloofd Wat heeft die man daar een raar hoofd Heeft die zijn kinderen ook geslagen Weet je pap een nieuwe fiets Voor mijn verjaardag vind ik niets Ik…

Er is een seconde zoek. De tijd is op de pijnbank gelegd. De tong van de tijd is losgemaakt. De tijd heeft geschreeuwd. De tijd is geslagen getrapt en vernederd. Ze hebben de tijd voor het voetlicht gebracht en het geweten stond in brand. Maar er is en er blijft een seconde zoek. --------------------------…

Het was Kerstmis, we zaten aan tafel en we wilden een aangename, liefst literaire conversatie daarom zei ik: vrienden, we weten dat de materie op ons bord en in ons glas kan vervluchtigen in ons lichaam tot pure poëzie maar wisten jullie dat onlangs ook is gebleken dat op poëtische wijze heerlijke gerechten kunnen worden gemaakt…

het gehemelte is ruw in mijn tong zit een snee van het lange zuigen op de stilte als zuur suikergoed draai ik ermee rond in het heelal van de holte van mijn mond ik wacht zo lang ik kan en als ik ooit weer een woord tussen mijn lippen zal nemen, zal het niets zijn dan zal het niets zijn --------------------------------------- uit…

De vrouw die in mij woont kijkt uit het raam van een stil huis en laaft zich aan de fado de weemoed van de cello het vuur van de gitaar de waaierende zang minstens één vergeefse liefde kent ze, een val die haar deed wankelen en misschien een vijand in haar vlees mooier is ze dan haar leven zachter haar strelen dan haar handen dieper…

Ik leerde boom: een b, en dan twee rondjes. Zo: oo. Dan nog de m en daar stond boom. Ik kocht een schrift en in het schrift schreef ik een boek. Boom, schreef ik, boom, boom, boom - op ieder blad een boom. Het stond zó vol met bomen, dat ik dacht: dit is een boek over een bos. Ik leerde roos: de r en weer die oo en dan de…

Deze kamer neemt je op en je bestemming laat zich raden. Van het meisje dat aan je voorafging kan je zeggen dat haar ogen laaien, maar verder is ze hard als eboniet. Weldra tol je als een op de grond geslagen vlieg en je bedenkt: dit speelt zich af als iets wat zij heeft vastgelegd, maar het voltrekt zich onbepaald. Pas later lijkt je oog…

Zing een ode aan een wijder uitzicht. Nee, geen ode. Kom tot nader inzicht in de abdij, bijna onzichtbaar in het dal van Ter Kameren. Vraag in dit dal om inzage in het kamermuziekje van je ziel, terwijl het verkeer om je heen voortraast van nu naar nooit. En heb geen haast, maar gun je dit kort durende oponthoud en één maat rust. Schraap een…

Toen door een hemelse vergissing Vincent weer plots’ling in ons midden kwam bezocht hij ook zijn Grote Exposities bij Kröller Müller en in Amsterdam. En ‘t eerste wat hem trof was zo een dame van goeden huize met op zware borst d’antieke broche, die zij ter Borinage en voor d’Aardappel-eters had getorst. Ze had zich juist een cultureel’extaze…

Ze hebben de muur bezet, de zolder gegijzeld, het dak vermoord en het raam dichtgetimmerd. Ze dwongen het balkon zijn planten op de stoep te gooien en zelfmoord te plegen. Ze begroeven de kelder, ze bevalen de schuur haar rommel achter te laten en te verdwijnen en ik leef nog. Ik kook voor mijn vrienden, koop beltegoed voor mijn woorden…

Het stadshart is haast dichtgeslibd. Wensen drommen op het trottoir langs etalages stikvol koopbaar. In geslepen banen sluizen trams verlangens door, bij vlagen gierend, bellend. Auto's horten dampend door het steedse heen, zebra's over tussen citybags met koopwaar. December stuwt ons winkels in, het infarct van kassa's langs. Muzak…