's nachts vinden voeten blindelings pantoffels handen graaien klauwen de kilte van het donker dat overal hangt en dromen betreuren de verkwiste dag woorden raken verward zijn allemaal eender en goed voor de doofpot ---------------------------------------------------- uit: 'De andere kant van het Niets', 1989.…

jij denkt dat als ik dat jij dan zodat jij mij en ik niet als jij denkt dat ik dan zal ik zodat ik jou en jij niet --------------------------------------------------- uit: 'Woorden, woorden. woorden', 1973.…

Wat er van je overbleef, juist nu wat zo nadrukkelijk uit was op groei, deel van schedel met gewei, zo jongensachtig uitdraagt: 'Waar is de rest gebleven? (Ik ben niet stout, ik wil spelen!), juist alles waaraan je zoveel plezier beleefde - de ogen wendbaar, het neusje spits, de pootjes gek op gras, rug, om voldaan op uit te…

haar naam bracht visioenen van het noorden weidse meren en de grauwe luchten stille en zo eenzame gehuchten haast onverstaanbare gezongen woorden torenklokken die zacht kaatsend beieren ijs op de vaart, Abe op zijn noppen spijkerharde tegendraadse koppen klunen, skûtsje, wad en kievitseieren met zwijgzaamheid als deugd en niet als kwelling…

Ik loop de weg steeds verder weg. Nu ben ik zonder huis. En ieder woord dat is gezegd. Duwt me vooruit. De avond doet de gordijnen dicht. De wind trekt aan mijn haar. Het regent wat op mijn gezicht. Of huil ik nou?- Wat raar! Er komt een fietser op de dijk. Wat doet die hier zo laat? Ik wil niet kijken maar ik kijk tot vader voor me staat…

Zoals ik woorden nodig heb had jij jezelf. Je lach zei ik weet van wanten en: laten we samen op weg naar de horizon of zoeken naar bessen of zomaar iets tegenkomen en dat samen gevonden hebben. (The sky is the limit, trachtte mijn lach) En je hand toen ik in het donkerder begon over kou en jij nog warmer en warmere dingen wist en ik…

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit. Wat wij zelden horen het rillen van de huid het geuren van de liefde als een blank boeket camelia naar méér nog of in elk geval naar evenveel. ---------------…

buiten dit slachthuis schreeuwen brutale kinderen na één koekje gaat de trommel dicht actiegroep na actiegroep trap in de hondenpoep mayonaise en een strippenkaart staat garant voor een weerpraatje in de tram waar de ramen met condens beslagen zijn mijn verleden gaat jullie geen bal aan hierbinnen heeft het slagersmes een duidelijk omschreven…

er is niet meer bij weinig noch is er minder nog is onzeker wat er was wat wordt wordt willoos eerst als het is is het ernst het herinnert zich heilloos en blijft ijlings alles van waarde is weerloos wordt van aanraakbaarheid rijk en aan alles gelijk als het hart van de tijd als het hart van de tijd…

Het kerkhof van een getto. Stenen. Stenen. Gezichten die niet zeggen wat ze menen. Hangende handen. Lusteloze voeten. Ze waden door een eeuwig puin. Ze moeten. Maar op een zolderkamer gaan ze leven. Vertellen. Menselijk bewegen. Even. Ze worden vogels, fladderen en wiegen. Tot aan 't plafond. Dan weifelen ze. Liegen. Schrompelen samen…

Ouder worden en niets meer begeren, Niet van zichzelf en ook van andren niet, Geen liedren meer om vrouwen te bezweren, Alleen een lief dat liever contanten ziet. Wat mij verlaten wil, dat laten varen, Geluk gelaten door genot vervangen. Slechts de herinnering aan de droom bewaren, Waarin ik bellen blies met holle wangen. -----------…

Een boom kiest zorgvuldig zijn plaats om daar nooit meer vandaan te gaan. Met niets dan zonlicht en lucht versterken zijn wortels hun greep op de wereld en neemt in zijn kruin het overzicht toe. Zonder beschutting wordt het leven in alle seizoenen pas echt getrotseerd. Dat op zijn stam onze hand zich soms neervlijt in een groet of is het…

Poëzie is een daad van bevestiging. Ik bevestig dat ik leef, dat ik niet alleen leef. Poëzie is een toekomst, denken aan de volgende week, aan een ander land, aan jou als je oud bent. Poëzie is mijn adem, beweegt mijn voeten, aarzelend soms, over de aarde die daarom vraagt. Voltaire had pokken, maar genas zichzelf door o.a. te drinken…

De dokter, bij mijn geboorte, Voelde mijn pols en besloot: 'Zolang dit kind maar blijft leven, Gaat het in geen geval dood.' ---------------------------------- uit: Coplas, Amsterdam z.j.…

Na jaren zwoegen werd ik kleurenblind, sloeg vonken uit, kreeg klappen, gaf de geest. Nu sta ik vaal en uitgepraat op straat en moet steeds denken aan dat lege masker dat mij zo schaamteloos heeft aangestaard. Nagepraat. Aanbeden. Stukgemaakt. De zak. Dat hij niet zag hoe levensecht ik de tijd uit zijn ogen at. De zak. Ik gaf hem Hitchcock…

Een archeoloog beging onlangs een schromelijke vergissing. In de woestijn van Nevada haald hij vanonder het zand de radioactieve resten van een gokapparaat, waarmee hij het bewijs leverde dat Las Vegas inderdaad heeft bestaan. De arme man had blijkbaar in een verkeerde richting gegraven en was aldus op de laatste resten van onze toekomst…

In Connecticut in een waterput verdronk m'n tante Eefje. Nog jaren later dronk mijn oom 't water uitsluitend door een zeefje.…

In Schotland heeft een Deense dog een spookkasteeltje aan een Loch. De kamers zijn versierd met knoken en bordjes: Bedroom, English spoken. En 's nachts verschijnt daar een fantoom dat uitroept: Droggen zijn bedroom!…

Bestaan vangt aan met woorden ademhalen opdat wat om ons heen is wordt verstaan. Wat is en schijnt laat zich pas gadeslaan als chaos wordt ontbonden door vertalen. Uit nevels breken zich begrippen baan. Maar lichten doen, al naar ze feller stralen, wat hen omringt verdichten. Wij verdwalen dus toch; wat taal omhult doet hij de dampen aan.…

Onvindbaar waren we die lange dag: we waren de paadjes achterlangs en binnendoor, brandnetels en berkenstammen, de ondoorzichtige oude kas achter in de tuin van een van ons, hutten in de bomen, in de bosjes waren we, verstopt onder bruggetjes en laaghangende takken van treurwilgen bij de gracht. We wisten alles van stekelbaars en salamander…