Is het gepraat van kaarsen, laag over het arduin van kathedralen, het paars van de waakvlam om een aangebroken lichaam. De slagtand van de koplamp in het melkvlees van de nacht? Op woorden, in een kamer, de vlek die het ineens verstaanbaar maakt? Is het over sneeuwland de vonk die alles doet ontbranden? Over mijn dorp van kometen de regen…

Als kind deden wij stiekem alles samen jij bedacht het plan ik voerde uit Toen de oorlog uitbrak nam je een vliegtuig weg wezen en kwam als held terug Daarna had je andere belangen een vrouw - een kind een huis van steen in een ver land Ik zie je nog maar zelden ben me bewust van steelse blik naar mijn besneeuwde hoofd Moeilijk…

De mensen van voorbij wij noemen ze hier samen. De mensen van voorbij wij noemen ze bij namen. Zo vlinderen zij binnen in woorden en in zinnen en zijn wij even bij elkaar aan ‘t einde van het jaar. De mensen van voorbij zij blijven met ons leven. De mensen van voorbij ze zijn met ons verweven in liefde, in verhalen, die wij…

Plotseling vliegt er een smak water door de kamer; en is in de zijmuur verdwenen. Voor mijn ogen voltrekt zich het wonder, zoals ik mij herinner, opnieuw. Voordat de kamer wordt volgestort met herte- geweien, sta ik al op de gang; indachtig het alarm. Nu het veilig is, kijk ik het trapgat in, en luister hoe beneden op de deurmat de Echo…

's Ochtends in de spiegel je gezicht doorbladeren als een tijdschrift, gapend met je mond vol kronen, je haar in coupe spinazie, de toekomst lezen in de lijnen van je hals en dan hardop zeggen: ik ben een lichtwezen, ik ben een engel. --------------------------------- Uit: 'Naastenparade', 2001.…

Ze is verschrompeld tot bezoekuur; op de tijden dat het haar geliefden schikt schrikken haar vissenogen even wakker uit hun dommelslaap en lacht zij haar gebit van kunststof venusbloot, als dit niet op het kastje ligt te grijnzen. Ze hoort gewillig steeds dezelfde vragen, Of het goed gaat, zo'n relatief begrip maar haar begrip is even onbeduidend…

Vroeger, toen ik klein was, was de sneeuw veel witter Maar ook veel roder, als mijn vader mij bij min vijf buiten een bloedneus sloeg Vroeger toen ik klein was, scheen de zon veel meer Maar ook was ze veel heter als mijn vader mij, op het middaguur, buiten had vastgebonden aan een paal Vroeger, toen hij jonger was, had…

Als de dood nú was gekomen had ik hem begroet als een jongere broer, die Twist en Shout wil horen als ik de Negende Symfonie van Mahler op heb staan; en met een glimlach had ik aan de dood mijn plaats afgestaan, en was ik licht, zo licht gestorven, och, zoals het bevroren oppervlak van sneeuw zich breken laat. De glimlach, die wij op dingen…

Dat het dichterbij kwam, daar waren we wel zeker van. Als duin zou het in ons huizen. En al vielen meeuwen vaak uit wolken, het was er, naderde en naderde. Zoveel wisten wij. Het pad, zeker, we tekenden het. Zo zou het zijn. Alles was in kaart gebracht en dan zouden we gaan. Veters gestrikt. Fiets mee. Naar zee, naar zee waar alles begint…

Dertig juni, hartje zomer, bloedhete zomer in Irak. Verstopt tussen kapotte dromen zit een vogel op een tak. Hij ziet de verwoeste wegen, hoort de schoten, voelt de pijn, het tekort aan werk en huizen, schaamt zich adelaar te zijn. Verlegen plukt hij aan zijn veren - voor hij terugvliegt naar zijn ruif denkt hij, moe en ontevreden: liever…

Hij is er zonder dat hij ooit verschijnt. Toch moet hij hier naar binnen zijn gevlogen: er is geen doorgang door het veel te hoge gaas dat bij ons de ponywei omheint. Op duizend veren heeft hij duizend ogen maar hoe hij stapt, hoe fier en fraaigelijnd, hij ziet er geen begin aan en geen eind. Een vlucht als vlucht wordt niet meer overwogen.…

zoals altijd bij volle maan zelfs na een afmattend orgasme lig ik wakker en met hoofdpijn in ons bed naar de gedaanten van de vetplanten te staren. merkwaardig klein voel ik me nu vertrappeld door verwarde paardepoten terwijl de mooie diernaam hazelworm plots uit het donker opduikt en mijn hoofd gekraakt wordt als een okkernoot tussen…

Wijdbeens. Rokend. Een lach en een pot sterke koffie altijd in de warme aanslag - Hoogblond opgetoupeerd en leergejast De struise vormen in een glanzend trainingspak - Zelden alleen. Want steeds luidkeelse kinderen, kaartvolk of vriendinnen om zich heen - Wie staat hier opgesierd en uitgedost en neergepoot, kortom? het Hollands vrouwendom…

Open deuren en ramen laat binnen de wind, die piepkleine vogels neertuimelt uit nesten gevlochten met dode welvaartsresten van verre seizoenen verbleekt door de tijd. Laat binnen de regen die bollen doet groeien en bloesems vernevelt - confetti pastel, voor doldronken bruiloft waar voorjaarstrouw zingt die duurt tot de zomer de lente…

In de kist lag hij stil op zijn rug, zijn mond een klein beetje open juist zoals ze hem hadden gevonden, languit op de kade, hengel in groen foudraal naast zich, dobbers en snoer, emmertje leeg, het blikje met maden in zaagsel nog dicht, twee elastiekjes eromheen. Binnen zaten ze allemaal bij elkaar, een vroeg om zijn vissershoedje, een ander…

Wiekelwakke vlindervleugels Grijs of terracottakleurig Hemelsblauw of bleek als schelpen Fladderen om bloemenkelken. Naast een glad en zwart stuk marmer Rusten door de zon verwarmde Kopergroene hagedissen. Soms ziet men een adder glippen Fraai maar kwalijk om zijn beten Zigzagzigzag gaan zijn strepen. 't Sieraad dat de bomen dragen Zijn…

De aarde wordt te oud en ijziger, haar korst zakt rimpelig in onderzeese troggen ineen, snel bezig te vergaan. De majesteit der bergen niets dan vlucht voor het gewelf der uitgebluste vuren, wanhoopssein aan steeds doodswittere maan. Later worden wij weergevonden, kille afgietsels van vreemde oerreptielen. Vliesvleugeligen trof men zelden…

Zwarte gemalen malen het zwaarste graan Sterren verdwijnen in negatief licht Fantomen van duisternis krijgen ruim baan En de korenbloemen gaan eraan de Zachte blauwe bloemen gaan eraan Zwetend wacht hij op een uitweg Als op de krampen die in de morgen komen Zwanger marmer aan zijn marmelade voeten Baart een schelp die hem voor eeuwig omsluit…

Handlangertje van de dood, de tijd, haast zich nooit, verlaat zich nooit, treft, geluidloos en rattig in zijn tred. Spoorslags ijlt vooruit al wat de wereld najaagt. De rust tijdens de vlucht. Ik drink wijnrode lippen van minnaressen met wangen hectisch nog van de tocht door de stad; ik brand me aan glazen warm al van blos en mondafdruk.…

Drie dagen lang loopt het spoor, doorgaan. Laat handen van vermoeide reizigers even wuiven naar vergeelde plaatjes, doorgaan. Treinrails komen samen, glimmen fel oranje. Slingeren, wenden, wisselen, geen terugkeren. Passagiers groepen drommen, verspreken zich in volle talen, lezen allen de krant van Babel. Stations worden open monden van…