Achter brillen met geschilderde pupillen worden doordeweekse daden uitgedacht. 'Hoe eensgezind spannen zij samen.' Blank gebolsterd, ruw van pit weet men zich op zondag voor de heer verschoond en opgewit; de eigen lijven achter eigen borrels, bijbels en bloedeigen boerenwijven. 'Sla neer de kracht van wie afvallig rebelleert' Beter…

Haar handen omklemmen licht. Wind houdt haar gaande, steeds verder weg van wat zij weet, van wat haar voorkomt als echt, het bestaande, tastbare: van een lichaam het gezicht, van eenheid de breuk. Verkoolde rest van wie, brandend, onverbrekelijk waren. ------------------------------------------ uit: 'Van eenheid de breuk', 1991.…

Golven hoog te loef, te lij. We varen klif en klip voorbij. Giek en gaffel buigen krom. Haal op, haal om. Pekbroek, tuig, het ruime sop. De zeeman heeft een haringkop. Haal om, haal op. Opperbram hoog in de mast. Daar tuimelt me de varensgast. Haal op, hou vast. Haring hom en haring kuit. Het bloed spat alle kanten uit. Haal om, haal…

Heel vroeger hadden de mensen niets anders te doen dan naar de sterren te kijken. Ze hingen wat rond bij een bron en leefden van noten en vijgen. In de vorige werelden was er of stront of niets dan hel engelenzang uit zeer strenge engelenstrotten. Er was ooit een wereld waar zwaluwen zwijnen knipten en schoren, voor niets. Er was eens een…

Je prikte je aan mijn pen en sliep in, en droomde verbitterd de honderd jaren tussen de werkelijkheid en de prins. Ik trachtte een gat te maken, maar de haag bleek onmenselijk dik, een schuld die groeide en groeide omdat ze geschreven stond op mijn gezicht. Wat ik had weg te snoeien was ik, dit koude, dienstdoende masker dat liefde bewijst…

Iemand zei je moet je vaart versnellen om van verleden los te komen, je moet als een voertuig in z’n vrij de heuvel af niets houdt je bij, niemand heeft nog een naam, precieze tekeningen rekken tot strepen die aan het eind van de zindering abrupt de grond in gaan wat je weet raakt achterop, adem wordt afgesneden als een koord en als kreten…

Ik ging naar Maastricht om Moniek Toebosch te zien. Ik lees je hier, ik hoor je hier, ik zie je hier geprojecteerd op witte muren. En als pop zo groot als jij en in de juiste kleren. Ik lees op een andere muur meer woorden over meer daden dan ik van je gezien heb. Ik mis je grote plastic oor. Ik mis je antwoord. Ik besluit: Moniek…

Zodra een beeld een spiegel wordt, sla toe vernietiging. Niets ter wereld blijft zichzelf gelijk. In deze vrees te leven geeft werklijkheid geen schijn van overleving. Antarctica gesmolten! Al de tranen bewaart hij in zijn fles. ----------------------------------------- uit: 'Het doek van de dag', 1990.…

Zestien is altijd zonder vader een zoektocht naar de zondeval. Wie vindt mij verschrikkelijk Afwezig? Zestien is altijd zonder vader, voorschrift, evenwicht. Wie klopt er aan mijn ribbenkast: Houdt huis in al mijn drift? Zestien is een worggreep naar de engel, de verrukking van het vallen vader van de wens en altijd zonder toekomst…

Stuur jezelf op patrouille door de dichte wouden van je schroom. Verken de plek waar zelfs geen zonnestraal meer door de bladeren van je bedeesdheid dringt. Hef daar een oerkreet aan, zo'n volslagen authentieke brul, die zich als een laaiende loper uitrolt door het struikgewas. Veeg alle gêne onder dat tapijt en kom eroverheen, als…

Oktober tovert in de bomen, strooit gouden zonlicht op het plein waar kinderen druk bezig zijn de tijd te vullen met hun dromen. Oktober en het deert hen niet dat weer de zomer is vervlogen, gaaf is hun spel en ingetogen. Geen kind dat reeds de winter ziet. Het vallend blad, het valt nog niet en donkergroen het gras na regen, de avond…

Zij hebben ons hart ingepikt, Onze groei, onze poppen genekt, Onze tuin op de trein gezet, Ons verblind met hun lichtende as. Zij hebben de zwarte zak Van hun afwezigheid strak Over ons heengetrokken En toen onze oren verpest Met de ruis van hun hemelse spraak. Dus waar ik vandaan kom, daar Moet je die opgebaarde Nog lichtjes blozende…

Gelijk men kakkerlakken ziet (die men ook later in de taartvorm vindt), zo kan men reageren op wat de wandklok toont. Niet op de uren die in muren dringen van woonst of werkvertrek. Maar op de uren die, van de wijzers afgespat, verdwijnen en verdwenen zijn, hoewel ze in glitterpakken op het netvlies hangen. Dit is wat ons de wandklok toont.…

Wij willen weten waarover wij gaan schrijven: een put een dennenboom, parel, slak hoe zij langzaam kruipt over de weg en niet weet wanneer zij verpletterd wordt vertrapt tot slijmerige plek of juist net vooruit, niet versnellend, ontsnapt, maar dat woord lijkt al te snel ontkomt, terwijl de fietser allang op zijn bestemming is haalt zij…

Dit zijn dus de foto's die ze om ik weet niet welke reden niet meer in een boek liet. De meeste hebben de kwaliteit van industrieterrein - niet bedoeld om er te zijn, als je er niet hoeft te zijn, niet bedoeld om er te wandelen op zondag. Juist daarom kom ik er zo graag. Ik neem het kind dat ik niet heb ermee naartoe. Hier is de tijd…

Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken nog eenmaal de totaal witte kamer, jij, ik dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal de kamer wit maken, nu, nooit meer later en dat wij dan bijna het volmaakte napraten alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale zoals wij er lagen, liggen, liggen…

Omdat jij wist dat ik het was En niet je laatste minnaar De knapste van de klas Omdat je blozend voor me stond Naïef en van de kook Omdat jij smoorverliefd was Daarom was ik het ook Omdat jij bij mij blijven wou Ondanks mijn bot gedrag Die vrijgezellendrift Gepikt hebt elke dag Omdat je maling aan de mensen had Aan geroddel en gestook…

vier en een half volt legotreintje verdwijnt in de groene tunnel van papier-maché twee jongensbenen in de lange blauwe broekspijpen van een jeans de moeder als man in uniform de vader als vrouw thuis wie speelt voor god wie kiest het scharnier hij trekt de stekker uit de houder en legt zijn tong tegen de polen vier en een half…

Mijn moeder zingt. Zij is alleen en hangt de was op lange lijnen. Achter de schuur zit ik. Steeds weer verschijnen haar handen om de waslijn heen. God is mijn licht, ik wandel op zijn pad zingt zij. De lijnen raken vol. De zon legt om haar hoofd een aureool van goud dat zij nooit eerder had. Dan is ze weg. Ik hoor de achterdeur eerst opengaan…

Hoe dingen binnen hem bestaan. Planken boordevol wasverzacht linnengoed. Als uitgedroomde zeilen schurken lakens tegen elkaar aan. Op stijve stapels rusten nog in overijverige vouw gestreken zakdoeken van voor de wegwerptijd. Het gespaarde uit de magere jaren schuilt in een mandje achterin: een mistige bril, te slanke ringen,…