het raam rol ik een handlengte omlaag en gaandeweg vult mijn gemoed zich weer met lucht, ik snel, versnel, vertraag de liefde is een bloedtest en ik blaas, ik blaas, ik zie dat wat vervliedt, wat niet ik ruik mijn eigen adem anders nog? de alcohol de roes, het schrijnende en het lucide... ik prijs de dag die breekt, denk: 'goddank, ik ben…

Je hebt natuurlijk mensen die van alles maken: vloeren, deuren, ramen, daken, noem maar op maar een man van vier muren, zonder huis - ze sloeg alles 's ochtends om haar schouders en liet hem hier om te getuigen staan. Hij zag haar krimpen langs het nog niet vermolmde hek de nog roestloze afrastering, over het gras dat nog gemaaid moest,…

Ik wacht bij haar en maak haar laken glad. De grind die in haar adem brak is van het nachtpad weggejaagd. Ik ontzeg mij elke scharnier, ik leg vertraagd mijn wanten af en schik gevallen beelden tot de droogte van haar slaap mij weer in hoeken zet en zij van ver haar lenden draait en schaduw maakt uit draad die gloeit. --------…

Sinds die nacht die ons weer bijeen moest brengen en die ons verder dan ooit van elkaar heeft vervreemd ben je langzaam maar zeker aan mijn gedachten ontglipt. Alleen vraag ik me soms nog af hoe je rode kater het maken zou die 's morgens natgeregend op het bed sprong en ons onder luid gesnor geestdriftig kopjes gaf alsof er iets viel goed…

Hier in dit land van water en van wind en wolken die tot aan de hemel reiken, een pannenkoek van klei en zand en grind, vol kleine mensen achter hoge dijken, hier wordt als regel zuinig voortgeplant en heet de favoriete hobby maaien, de favoriete stand de middenstand, wil heel wat onweer tóch nog overwaaien en halen heel wat levens nooit de…

Natuur is voor tevredenen of legen. En dan: wat is natuur nog in dit land? Een stukje bos, ter grootte van een krant. Een heuvel met wat villaatjes ertegen. Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, De in kaden vastgeklonken waterkant, De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand Door zolderramen, langs de lucht bewegen. Alles is veel…

Zo te sterven op het water met je vleugels van papier Zo maar drijven na 't vliegen in de wolken drijf je hier Met je kleuren die vervagen zonder zoeken, zonder vragen Eindelijk voor altijd rusten met de bloemen die je kuste Geuren die je hebt geweten Alles kan je nu vergeten Op het water wieg je heen en weer Zo te sterven op het water met…

Ik lag met mijn buik tegen de aarde beestjes weg te jagen van de bloemen vlakbij mijn borst. Er had van alles kunnen gebeuren een vliegtuig kon landen een boom kon verjaren een groep bejaarden kon worden gelucht. Maar er kwam een oud vrouwtje op een ezel met een deken over haar benen over het bospad voorbij. Zij zag mij en groette.…

Er zit een pad op mijn leven een grote onwrikbare pad die opeet wat ik wil vergeten, opdat de schuld niet ontsnapt. Zo vet en vervuld het verleden, zo nietig de pijn van de dag, b.v. dat ik je lichaam wil strelen, maar niet bewegen kan. Goedenacht. Kon ik een naald in haar steken, werd zij onttoverd misschien, een mens, kon de schuld misschien…

Dit is de kampioen: zijn hand zwaait achteloos naar achteren, zijn schoen bijt in de sintelbaan. Ziehier: de nieuwe kampioen, hij sleept zich voort, zoals dat hoort, een hand drukt in de zij. Maar kijk dan toch: hoe lang is nog de baan die hij moet ondergaan, wat goud terwille. Zijn wangen trillen als gelei, zijn botten branden in '…

Voor als ik dood en dement ben het groen wat meer goud en zilver, de berg wat meer dorp en schors, het meer wat dieper naar villa's, de dalen wat kleiner en suite, de klokken wat dichter naar krekels, de wereld met uiterste precisie meegenomen in het schort van het meisje voor dag en nacht. --------------------------------- uit: 'Gratie…

Van deze plaats af kan ik alles horen. Ik hoor de tafel kraken onder het gewicht van borden. Ik hoor dat er kinderen worden geboren. Steeds hoor ik kinderen geboren worden. De kamer vult zich met geluid. Ik hoor het roesten van het slot. Ik hoor het rotten van het fruit. Steeds hoor ik hoe het fruit verrot. Ik kan alleen maar luisteren en…

Wordt daar op één been zo'n beetje gedanst in het bos zonder partner nog wel? Dat springt er maar twijgdun op los: zeegroene elf met sierlijke vorkjes van takken! De wortels? Zijn afgeroofd rot of gewoonweg als delicatesse de pan in gehakt. En vlijmscherpe gaffels zoethout vol allerpuntigste naalden voorkwamen elk nest. Toch zetten…

De bergbeek in zijn bedding van boven naar beneden maakt Alpen tot ruïnes. Niemand herkent je meer als je je doel bereikt hebt, o domme, natte beek. ---------------------------- uit: 'Gedichten', 1984.…

Als die mij nogal lief zijn - vrouw, bomen, vrienden - van mij heen zijn wil ik een snaterende grijsaard worden, wonend op het Maliebaan-station en in de zon. Gekleed in conducteurscostuum van Engels laken een goede indruk voor de spiegel maken, en zachtjes krijsen op het zoveelste…

Ergens moet je zijn, God, het oog van de storm waar het rustig is, geen plastic look, ze zeggen dat ik als een zombie dat jij die vleugels van mijn woorden stal. Je zag in mij misschien verloren tijd of slechts een Volvo (480!) total loss gereden, een open achterklep de sleutel er nog in, dwars door de nacht, daar had je niet op zitten wachten…

Een kind vraagt nooit waarom, waartoe het toch op aarde werd geworpen. Daarom en niet omdat het hulpeloos zou zijn verzorgen wij het trouw, vereren het als god. Tot het de dood ontdekt en een der onzen wordt. ---------------------------------- uit: 'Hora incerta' (1993).…

Het is een dorp Niet ver van hier Een boerendorp Aan een rivier Het is niet groot En vrij obscuur Maar 't heeft een naam En een bestuur Er is een school Een harmonie Een bankfiliaal Een kerk of drie Een communist Een zonderling En zelfs een zang- vereniging Nu is 't er stil 't Is wintertijd Er heerst de griep…

Zo onwaarschijnlijk zacht is het hier nog nooit geweest. Alle vogels wachten tot de zon. Wijfjeswolven slapen, gespitst. Siberische idylle, dan een jagerstred op de permafrost. Freefighter Joop staalt zijn spieren alvorens de ring in te denderen, overal ter aarde dooit of laait het licht. Als een wenkbrauw bloedt de einder. ---…

Je hebt de melkbus geopend en in de bron gestaard van je dorst; het deksel paste precies op je hoofd; zo zwom je met je tong in het witste dat je waste; je dronk het mooiste vlies, doordrenkt van lucht, opgespaard uit de bus, deed je het wonder dicht; je hoorde hoe de melk getild werd naar de avond toe; op het schelpenpad stond je, zonder handen…