Een nieuwe nacht met nieuwe mogelijkheden: Sesam, open u! Duizenden kubieke meters tarten de vleugels. Het spraakorgaan zegt klik. De memebranen noteren het even. Tikketik. Slik. In microscopische doseringen wordt anoniem geseind en teogebeten. Een mug is minder dan een kik. De aardbol gonst van ons gewemel. Klankkoepel. Keutels. Soms, tijdens…

Nog raarder dan dat we niet meer kunnen lachen praten elkaar aanraken is dat ik je portret heb neergezet en dat je nu al bent veranderd in verhalen. Dat je over nog wat jaren via de prullenmand bij oud papier belandt vergeeld, een beau van oma, geen één van je opeens extravagante gepassioneerde onberedeneerde jongehonderigheden heel.…

Hij grijnst en sneert, voor vermeningvuldiging zijn twee grijze haren nodig; smeert, vanwege houden van, Franse mosterd op zijn schedel en likt zijn wijsvinger af. Vandaar is het ineens niet ver meer. Loost vervolgens zijn naam, trekt koele kleren aan, kauwt de wijn, vertaalt - onverstaanbaar - 'ik stel 'n kijker op onscherp, van naaste…

troep kijken troep kopen waarom schrijft niemand we verlangen naar een psychedelische erotische filmhemel waarin we perfecte lichamen mogen uitkiezen per standje een aparte set spieren inclusief atletisch uithoudingsvermogen dan weer een neger dan weer een chinees te zijn door de week en in het weekend een dagje alleskoopparadijs…

De onmetelijkheid van het heelal is te verdragen op een mooie lentedag in de Beemster, thuis op deze eenzame planeet vol tulpen en stolpen 'Gladde akker', 'Hoop en Vlijt'. Geen zwarte ruimte maar stralende zon langs de vaart een grutto zonder weet van leegte tussen manen, sterren, stelsels. Een zwaan broedt plechtig het leven uit, bestaat…

buiten de piste is de clown zichzelf een clown, in de piste wil de clown een ander clown zijn, hij grijnst naar het gelach, men zag zijn clown geslaagd mislukken, de clown slaat zijn figuur bij het verlaten van de piste, daar hij faalde mijn clown, hij valt maar niet in slaap, hij grient ik zie zijn schokschouderende schoenen, als ik ben afgeschminkt…

Maar de toekomstige roos is aan het bloeien geslagen. De roodfluwelen blaadjes hebben zich al geopend, Decennia te vroeg, niet op schema. Nu hebben de kwekers een vergadering belegd, Ze spreken in hun glazen stoelen. Ze spreken zonder terughoudendheid. Ze spreken wilskrachtig. Ze sommen de gevaren op. Zo'n eigengereide roos is funest voor…

Stil boven haar bord prakt ze zijn woorden, schraapt zinnen bij elkaar die ongezouten uithalen, en weer, weer nergens voor deugen, tot een klonterige pap. Boven op een smakeloze brij schept hij een jus van vette gebaren, opstaan, armenzwaaien, vuisten, bestek rechtop in de knuist. Zij hoofd een hogedrukpan. Bellen hete adem borrelen dicht…

De hoeder van mijn oude eenzaamheid schudt aan de tafel een wilde dans is gestopt wat nu nog moet wordt afgerond willoze twijgen in het gedoofde venster de kop van de helling bezwijkt de andere wereldhelft zal stonds ontwaken ik leg mij neer in de opalen schijnsels de roep van dieren komt tot de deur zacht zal ik straks belijden…

Ik doe wat ik doe langzamerhand zonder innerlijke achtergrond, ja, een jeugd en veel in koelen bloede daarna, maar het meeste is ijlte, een strandwandeling met dichtregels op golftoppen, zomaar, de ijlte, niet gevuld met ontstaansgeschiedenissen zonder Schepper. Het is dit of dat, maar nooit dit en dat tegelijkertijd, mijn leven komt en gaat,…

Eerste liefde! Waterige zon op ijsvogelplasje! Al te fijntjes begin je meteen te zeiken in mij. Vruchtbaar hoor, dit doornat afwachten, aandachtig kijken, piepkleinvogeltje scoren soms... Donderstraal mij liever eens flink in de kluiten, miezer, kluns eens in mijn blubber rond! --------------------------------------- uit: 'Jou willen…

waar groot hoefblad groeit is de oever verdwenen daar schuilt de kikker als de avond valt en de bloemen zich sluiten danst de mug zich warm lisdodde kijkt uit langs weiland en waterkant doodstil vlucht een vis nauwelijks merkbaar drijft het waterlelieblad maar de tijd verstrijkt ------------------------- uit: 'Bladeren', 2007…

de eerste kus met liefde weinig tot niets van doen kreeg ik van 'la fleur' frans voor 'de bloem' die zulks genoemd om zijn geloken oogopslag maar vooral ook omdat hij nauwelijks tot niet sprak en bij de minste aanraking zijn kelk geschrokken sloot. de eerste keer ging ik voortvarender te werk het was de dag voor ik…

Agendaloos daalt de avond schrikt niemand als op het station een didgeridoo zijn aardklanken uitstoot de drum van de passagierstrein aanwelt en je iemand aan de overzijde van het windverlaten perron door de bewegende ruiten van de coupé heen ziet en niet verdwijnt niet verdwijnt -------------------------------- Uit: 'Dichters in…

Er is niets voor te stellen mooier dan een vrouw die in het strijkend avondlicht een tuin in loopt, het waait, ze zoekt naar bloemen, snoeiend, alles als weleer. Daar bukt ze, rustig buiten elke tijd, verbonden met haar wereld, ook de mijne. Ik zie het aan in dit moment en wens dat ondanks ons vertrijken het beklijft. -----------------------…

Zo had het moeten blijven: Jij 28 jaar en gehaast. Ik die je de weg wees naar het station. En dat ik daarna koffie dronk, me afvroeg of je de trein haalde. Jij die geen tijd had om te denken: vriendelijke man. Maar liefde moest zonodig roet in het eten gooien. ------------------------------------ uit: 'Zen uit eigen werk', 2005.…

Je had iets aan de heg staan te verschikken; ik haalde de herfstdraden uit je haar, en wist: dit is één van die ogenblikken die ik in mijn herinnering bewaar, tegen de tijd. Maar straks, als wij al weg zijn en geen weet meer van ons tweeën hebben, straks rukt wellicht in deze zelfde heg de wind nog aan dezelfde spinnewebben. -----------…

Zo herinner ik me de voddenkoopman van de overkant. Ik was in deze ontvolkte buurt zijn laatste klant. Zittend aan het raam zie ik nog zijn volle kar staan. Midden op de weg. Hoor zijn roep. Wat vrolijk en somber stemt, want als ik er niet meer ben, wie herinnert zich dan zijn stem? -------------------------------------------- uit: '…

Het strand is wel mijn vaderland, de zee synchroniseert nog monotoon stromen van tegenstrijdigheden. Toch droom ik soms, dat er een hoge boom zou staan waaronder ik mij neer kon leggen, een boom, die breed geloverd in terrassen van takken vogels bergen zou. Vogels, die zingen een voor een, niet tegelijk, en luistrend naar elkaar. Soms droom…

Hier woont een filosoof met geitenogen en bleke, uitgezakte pukkelwangen. Medusahoofd wol gruwelijke slangen, onrustig golvens of juist vastgezogen. Maar alle zeemansmythes zijn gelogen. Dit dier zal nooit de Nautilus*) omhangen. Alleen de krab versteent, die wordt gevangen. Het weke dier krimpt om zijn onvermogen om meer dan kliederaar…