Broeipotten en zaailingen op de Creiler Flora: zo rood en geel getulpt is het deze winter niet geweest Waar was ik al die tijd? Om precies te zijn niet ik liet ze broeien dat ze barstten keerde ze tijdig om hun steel te rechten, trok bij min vier alle registers van de lente open En ik? Ik broeide in het winterlicht maar glazig op hun…

Met de gedachtestroom in het lijf zindert de schaduw van de wandelaar. Als hij passeert dan zwijgt het vee en lichten open plekken in het struikgewas op. Het getik van zijn wandelstok ratelt in onze dakgoot. Versta jij, pas aangekomene, al de kunst van het snel over je schouder kijken? Geef een ruk aan je hoofd en je zult zien hoe de schaduwen…

Het feit dat ik in Holland ben geboren, en bovendien precies in Amsterdam, bewijst toch wel dat ik ben uitverkoren: ik kreeg de hamvraag en ik won de ham. Een ander wordt geboren in Vietnam of raakt bij voorbaat in Algiers verloren, maar ik, die zo terloops ter wereld kwam, mag rustig tot de blijvertjes behoren. En ook het tijdstip was…

Mijn eenzaam leven wandelt in de straten, Langs een landschap of tussen kamerwanden. Er stroomt geen bloed meer door mijn dode handen, Stil heeft mijn hart de daden sterven laten. Kloosterling uit de tijd der Carolingen, Zit ik met ernstig Vlaams gelaat voor 't raam; Zie mensen op een zonnig grasveld gaan, En hoor matrozen langs de…

Jacob, Izak, Sara, Kain, Onan, Onan, Terebint - zo spel ik mijn naam wanneer ik mij in Israel bevind. Ben ik in het rijk der Russen spel ik daarentegen zo: Josip, Inna, Sjostakovitsj, Katja, Olga, Olga, To. Maar aan Brusselse loketten bezig ik hun zoet patois: Jefke, Ickxske, Sjefke, Krieckxske, Olland, Olland, Toetatwa. ----------…

Je ligt zo neergelegd te slapen met twee ellebogen als wapen en een kroontje haren aan je haar al kijk ik er maar even naar ik sla tot in mijn schoot alarm en rijm een zoontje in je arm ------------------------------------------------- Uit: 'Wachtende mijn hart', 1946.…

Men moet de mooie dingen mooi laten zij heeft een vriend, ik ben getrouwd men moet de mooie dingen mooi laten voor een avontuur ben ik te oud Dat neemt niet weg dat ik haar erg leuk vind 's morgens aan de koffie is zij mijn zonnetje ze heeft een rok met buidelzak daar zou ik graag in willen zitten Zij scoort nauwgezet rattenagressies ik…

Vandaag de krant opengeslagen, de koppen vluchtig langs gescand, in hoofdzaak honger, armoede, ellende waarvan ik langzaam leerde dat het wende, leven gaat verder, zo is ons bekend. Maar kijk dan, onderweg naar school, een moeder met haar kind op straat vermoord. Ik zag hen liggen 's avonds laat bij het journaal. Een nieuwsflits met wat beelden…

Dit is de tijd. Je mag zeven keer raden. Zeven maal zeventig keer heb je de tijd om gissend en missend, door schande en schade wijs, te ontkomen aan de kwade droom van de wenteltrap eeuwigheid. Dit is de tijd, de tijd om te zorgen, zorgend staan met je rug naar het vuur, bloot aan de dood, in het leven geborgen, lezen de schaduwen van morgen…

Deze lente gaat het toch weer over jou hoewel ik er langzaamaan wel moe van ben moe van regen, wind, flarden bedrieglijk blauw in de lucht, vage beloften van het einde van de kou. Ik weet wel dat ik toch weer van je hou, maar moeizaam soms, met dat doelloze van vogels die er van lijken te houden in regen en wind te blijven rondhangen…

Mijn vader verloor 's winters zijn verstand. Als 't ijs op het kanaal was te vertrouwen Bond hij meteen mijn schoenen met wat touwen Aan ijzers met een houten bovenkant Je moet verdomme glijden en niet sjouwen Riep hij me toe, maar ik bewoog onthand En wankelde door niemandsland, Een trage beer met ingepakte klauwen Als vroeg mislukte…

Stralend-witte vader, in een snorrende wolk hommels op de aarde neergedaald. Lieve moeder in het groen gelegen, brandende van boterbloemen; bunkers. Zing ik als de kindren zongen, bommen, bommen, goede bommen, op de aarde neergedaald. --------------------------------------------------------- Uit: 'Duizenden zonsondergangen', 1972.…

Met de zwier van een zomerse marktkraam waait ze luchtig door zijn seizoenen verkoopt de zwaarste zaken in katoenen en papieren kusjes zonder logo of een naam ze verpakt met de allerlichtste kooswoorden een knipoog en een bundeltje slotakkoorden gretige handen ritselen door haar waar de planken buigen en het zeil waait op matzwarte schoenborstels…

Zoals zich in het voorjaar soms nog één bruin appeltje verbeten vasthoudt aan de tak die bijna weer in bloei staat zo hangt zij aan het leven. Kogelvrij door crème en rouge maar met het vaag vermoeden dat de dood loert door het sleutelgat. ---------------------------------------------- Uit: 'Oranjebal', 1975.…

Je zit in mijn kijkdoos. Het deksel blijft dicht. In Zweden misschien ben je later gaan wonen. Misschien ging je varen. Misschien bak je brood. Maar evengoed zit je hier achter een krant in het café om de hoek. En misschien ben je dood. Maar je zit in mijn kijkdoos. Ik kijk elke dag. En zie steeds opnieuw hoe je mij niet eens zag. --…

De zon daalt, wij hebben ons verinnerlijkt in ons bootje en varen zoet vereenzaamd in een landschap waarbij ik roei en jij met elegante handslag het water in het water schept opdat wij zinkende niet zinken in het water waar zo pas zie ik omkijkend land was en ver voor mij op de kant was de kindertijd en wuift nog o god wat hou ik toch van de knieën…

't Gras is gemaaid, de bloemen staan op stelen, de blaren hangen keurig aan de boom. De een heeft een huisdier wat te bevelen, iemand te strelen, iemand te slaan, de ander zichzelf om mee om te gaan. ----------------------------------------------------- Uit: 'Een hond van Pavlov', 1969.…

En lachend gezegd: 'We hebben de dagen gevuld Met vrijheid en vreugde'. Verzwijgen Dat ik alleen reed Door het Brabantse land. Naar wie, de weifeling, Naar niemand. Rijden. Vond het landschap Treuriger dan ooit Veranderd. ------------------------------------------ Uit: Tirade nr 200, 1981.…

Wie zal in mijn schoenen lopen? Wie van mijn vriendinnen dromen? Wie terecht gelukkig zijn met mijn schilderijen, wie mijn boeken niet lezen, mijn saldi nadelig ontdekken. Maar op is nu eenmaal op. ----------------------------------------------- Uit: 'De warme slager', 1973.…

Vrouwen, de gevulde van veertig zitten in hun vlees als in een luie canapé. Wulps en weelderig en weldoorvoed. Onderuitgezakt, gewichtig opgepropt in negligé. Ingekapseld, vetgemest en opgefokt. Veelal voos dan vast geslibd. Kooitje open, deurtje dicht - stom wicht dat de geur van het hooi is vergeten - vlinders van het zwaargewicht.…