Lange klim na sluitingstijd. Afscheid van lantaarns; bos overkapt de stappen; maan vlekt op mijn voet. Langzaam wennen ogen aan muisvormige keilkeitjes wegketsend over mos. Nooit zinken. Daarom hier, hoog boven het land dat zijn bekoorlijkheid verloor: ontaard experiment: wordt teruggedraaid. Op de top is het hoogste punt het hoogste punt niet…

Het heeft geregend tussen ons. Dit donker is de dag vandaag. We lopen in het park, hand uit hand. De bladeren onder ons kleuren voorbij en bouwen met de kou in hun vlees een langzaam huis voor later. De grond trekt muren op van water. De seizoenen zijn ons lichaam. Hij kijkt om. Wie aarzelt, moet hard zijn. We zoeken naar de woorden…

Hij staat met een plastic tas in zijn hand en weet niet welke kant hij uit moet. Linksonder loopt de klok met grote snelheid door. Later zie ik hem met geopende mond achterover liggen: een paardebloem bloeit tot pluis toe tussen zijn lippen. Het is diep geworteld: werkelijkheid, verval, eierdoppen die krakend barsten onder schoenzolen.…

Nee en ja er is altijd meer dan één keus En voor je iets doet (of laat) kun je altijd tot basta tellen. Een ruzie vraagt twee meningen een kus vier lippen een lichaam vijf liter bloed Om regen te maken. een boom een huis, muziek, een droom zijn meerdere elementen vereist En in de sporen van schichtige dieren rond een modderige drinkplaats…

Hoe moet dat nu straks met mijn stoel en die van jou als ik de tijd uit loop en struikel over die grijze haar, die waar mijn ogen over al die maanden, uren, over je je hebt nog twee minuten en jij gewoon je boeltje en mij. De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart…

Verboden herinneringen klinken door in hun stemmen. Hun handen gevouwen voor door ons vergeten goden, gehoorzamen zij gewillig aan oude geboden waarvan wij de geheime grond niet meer kennen. Ik zie de oude droefheid door hun oude ogen rennen, altijd verliefd blijvend, altijd weemoedig. Met hun doden dwalen ze, gekleed naar hun kleurrijke, Indische…

Vroeg in de ochtend zit op de rand van de steiger een meeuw. Hij slaapt, ogen dicht, poten in. Maar te stil en te lang. Is hij dood? Hij is dood. Zit toch of hij slaapt. En de kop van de kapmeeuw is heel. Is de nek van de kapmeeuw geknakt? Vloog hij tegen een ruit? En dan dreef hij lam van de ruit naar de dood is nog net op de steiger…

Kwallen, deze vliegende schotels van de zee, over bleke koraalstranden zwevend, wuivende jungles wier. Onderwater-parachutisten. Zusters van de champignon. Slakken zonder huis (De zee is hun huis.) Door getijdestromen voortgedreven. (De maan is hun motor.) Op het strand liggend voor snot wachtend op de volgende vloed. Kwallen…

Zouden hier rugzakken zijn als wij er niet waren om ze neer te zetten broodjes als wij er niet waren om ze op te eten? Zou het hier stil zijn als ik er niet was om te zeggen hoe stil het is koud als jij er niet was om te zeggen hoe koud het is? Zou de wind wel waaien de anemoon wel bloeien en de sneeuwvink zou die voor zijn jongen…

Nichtje, wild honingnichtje, hoe we speels langs tafelpoten kropen, pumps en laarzen beslopen, steeds naar veters grepen, stout stout nichtje, blond je vlechten en van snoep je mond, die sloep, die zomer en dat meer waar ik het raadsel van je mond uitvond, nu strik je zelf je veters, stapte duizend treinen in, nam vluchten naar Milaan en…

Je nadert aan het eind van een doormijmerde middag het drinkgelagenplein en knoopt nog een uurtje zonneschijn los uit je bandana. Rond een tafel dicht bij elkaar praten drie vrouwen over hun welwillend voorbijgaan aan het punt dat de nacht hen doorgaans scheidt - je voorziet de halfzachte punten waarop ze haveloos in de morgenschemering zich…

Het raam is dood aan deze kant. Het heeft geen andere kant. De wereld werd een wand, waartegen ik beweeg, een vlieg, een dunne veeg. De muren komen op mij toe; de zolder en de vloer: plat parallelopipedum, vertrapt lucifersdoosje en de put van Edgar Allan Poe. Gij nam dimensie met u mee uit mijn bestaan. Ik ben alleen…

Loop naar mijn kurkstam, onder mijn takken. Ik sta hier alleen, al zou ik met soortgenoten een indrukkwekkende laan kunnen maken. Zie mijn hoogte, trots reik ik naar de daken van het Rijksmuseum. Loop naar rechts. Hoewel ik hier wortel, kom ik van ver: Armenië of de Kaukasus. Hollandse winters deren mij niet: Sneeuw op mijn takken. In de…

O nacht, bevestig dat ik leef, ontken dat ik gelukkig ben, sta toe, dat de liefde mij bijstaat, dat ik wakend het slapen herken. Als ik van wolken en nevels niet weet, als ik neig naar wat niet is te vangen, is, wat mijn lichaam is, dood. Nacht, ik kom om van verlangen.…

Moeder, aanrecht en dweil zoals zij door de kamers dwaalt van het belommerd huis de gang doorkruist en mompelend de ramen aait. Zij spreekt de kasten dierbaar aan of zij hun sleutel goed bewaren en van elke lade het geheim dat zij ooit dierbaar samen waren. Zij boent haar angst voor slechte tijden met het bergkristal en zilver…

En toen ze vroegen wat ze later wilde worden zei ze 'Graag invalide' en zag zich al, benen onbeweeglijk in bruin-geruite plaid door toegewijde man en bleke zonen voortgeduwd, geen zegel zelf te plakken, geen brief te schrijven, geen reis te maken. Dan zou ze eindelijk echt vrij zijn zo treurig kijken als ze wou, in winkels voor haar beurt…

u kunt afruimen de witomrande amuse gueule uit de nouvelle cuisine van chrysanten die in de vaas op de tafel bij het raam staan maar niet in de vaas op de tafel bij het raam staan vegetarische stilleventjes geschetst met de zilverstift laat met de lardeerpriem doorregen goed gevulde wildbraad aanrukken en op een rondborstig banket van dansend…

je drijft van me weg in de kleur die zo goed aan mij hecht ik herinner me hem vooral in mijn armen: nog altijd ben ik van hier ik hoor nergens anders als in die boot doordrenkt met blauw met mijn hart aan de mast wapperend zwart samen met jou of jij het zo ziet weet ik niet ik zou jouw omhulsel ook graag als het mijne willen erkennen…

Vitrines vol met tranen; kasteelvijvers en zoete vennen in zaal drie. Nauwelijks voelbaar schuift branding onder het parket; uit verstuivers drijft de zeemist De Afrikaanse waterval schuimt in een meubel van mahoniehout; weer bij de uitgang koopt men washandjes en de brochure 'Geschiedenis der waterzucht' Er zijn geen frisdranken…

Nu we kozijnen zijn in deze keuken, kijken ze wel naar de leuke overbuurvrouw op haar balkon of een bescheiden lijnvlucht die over komt, maar niet naar ons, die alles omlijsten. En nu we planken zijn in deze vloer, horen ze ons voor geen meter, terwijl we bij de minste beroering vervaarlijk kraken en zij tijdens koken of woorden tal…