Beroemd maar dood vroeg hij: en wat bleef er van mij over? Ik wees op een losse regel een uit zijn verband gerukt citaat meestal toegeschreven aan een ander. Voetafdruk op een verlaten strand vol lege, uitgewoonde schelpen. Prachtig is de onsterfelijkheid maar wat doen wij in de tussentijd? --------------------------------- uit: …

Op straat, op een transformatorhuisje: ik zoek zieke, dode vogels, dank u wel ik woon in de Knollendamstraat. In de krant: als een zebra gaat liggen sterft hij In bed, ik zie weer mijn grootvader vlak voor hij sterft. Het was in het voorjaar, de paarden gingen van stal en hij leunde tegen het hek. Ik hoorde hem: geef me mijn bril, het…

Zet stil die klokken. Telefoon eruit. Verbied de honden hun banaal geluid. Sluit de piano's, roep met stille trom de laatste tocht van deze dode om. Laat een klein vliegtuig boven 't avondrood de witte boodschap krassen: Hij is Dood. Doe crêpepapier om elke duivenkraag en hul de landmacht in het zwart, vandaag. Hij was mijn Noord, mijn…

Hij stierf niet zo bijzonder, heel gewoon. We maakten nog een paar mislukte grappen waarna ik zei dat ik weer op moest stappen, en ’s nachts om vijf uur ging de telefoon. Hij was aan ’t einde zo ontzettend licht nadat zijn bij elkaar gerookte kanker hem uitgedund had, elke week wat slanker. Maar zwaarte meet men niet aan het gewicht. Dat…

Krijg ik de sleutel tot de tijd te pakken? word ik een door zwaartekracht krom gebogen straal op reis naar het ultieme wormgat, een zwart gat waarin ik word gezogen en aan de andere kant weer uitkom als licht dat in rechte lijn beweegt? grijpt er een verblindende schijn in mij plaats die mij inziet, mij encyclopedisch openbaart tot ik zonneklaar…

Geen griepje, nee liever steriele slangen door de neus, haperende symbolen op een schermpje, op de walkman die doorschreeuwt als ik niet meer hoor, My Favourite Things. Zo wil ik dat het gaat: weloverwogen en onopgemerkt. Anonymous, particulier verzekerd. --------------------------------------------------- uit: 'Weloverwogen en onopgemerkt…

Laten we het eens hebben over die ongenode kostganger, die gast in zijn zwarte pij met zijn capuchon en zijn oeroude bosmaaier. Die uitblinker in hinderlijk volgen met zijn salpeter en zijn klapperende tanden, zijn oogschaduw, zijn holle kassen en zijn voetafdruk die nooit wordt gevuld. Ik heb het volgende over hem te zeggen.…

Ze was al heel erg oud. Daar riep een meisje: 'Kijk, oma, het is winter!' En zij zei: 'Ik zou zo graag gaan spelen, weer spelen in de sneeuw.' De lente kwam, een lente later zou ze sterven. Maar ze zei: 'Ik zou zo graag gaan lopen, lopen door de regen, al die druppels op mijn gezicht.' De zomer was voorbij, voorbij. Ze zei: 'Die appeltjes…

Laat mij één keer in water met mosgladde keien waterwindsels om mijn middel Van een zwarte stoel van Thonet, het touw door keukenlicht, mijn spijt die kokt Klassiek in bad, met lemmet aan de pols, dressed to kill, mijn dood stinkt niet Alsjeblieft geen trein, zo mannelijk, niet klein genoeg Ik zou drie keer willen doden Een kind, een volwassene…

deze mensen zij zullen zeventig jaar worden weer andere veertig daarna in hotelkamertjes ziekenhuizen op de heide als de zon schijnt zullen zij stuk voor stuk sterven zonder zich te realiseren dat ik het voorspeld heb ----------------------- uit: 'Zoals wij', 1965.…

I Ik ging voor ik vertrok door lege kamers die nog vol stemmen waren voor wie wilde horen. Ik zag de sporen: uitgesleten treden van een trap de wijde ramen. En mijn moeder die alleen gebleven toch nog zong. Voordat ik kon bedenken dat zoiets niet kon omdat wie dood is niet kan zingen, ging de muziek weer aan en speelde vader fluit. Daarna…

Hoe moet dat nu straks met mijn stoel en die van jou als ik de tijd uit loop en struikel over die grijze haar, die waar mijn ogen over al die maanden, uren, over je je hebt nog twee minuten en jij gewoon je boeltje en mij. De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart…

Sterven was het snelste wat je deed: van zoveel vlees had ik verwacht dat het kilo per kilo overleed met veel vertoon en variété. Een stuip volstond en dat was dat. Je lichaam was je lievelingsplek. Het kon heel stijlvol vadsig zijn. Je ging alleen om te bewijzen hoe het gelijk van vaders is en hoe het ongelijk van lijken. Voor afscheid…

Doodzelden stopte bij het dorp de trein - dat was als iemand uit dit leven wilde en zo de rails was opgestapt. Dan werd het overblijfsel weggehaald, waar kracht en vorm uit was geweken. En heel het dorp verlamde in de strop die deze man of vrouw fataal geworden was. Zo'n lijk begraven was al zwaar, maar dan de ziel, die naar verlossing zocht…

Na je dood werd ik opnieuw verliefd op je. Ik was met een vriend op de Wadden, in het hotel waar we dat voorjaar samen ook geweest waren. Je wist toen al dat de pijn in je rug geen rugpijn was maar gaf geen millimeter toe aan dat weten. Je weigerde de gifbeker tot de laatste druppel. In dat hotel met poëzie op de deuren ontmoette…

Als een komeet verscheen hij aan de hemel En verdween uit zicht ---------------------------- uit: 'Genadebrood', 1993.…

Zijn dagen vulde hij met ongedaan maken meestal in de kou, want meestal was het winter. Hij kende alle vogels, maar niet meer bij naam. Toen hij bijna klaar was met ongedaan maken is hij gaan liggen en dood geworden. Ook bij de stroeve tulpen naast zijn bed heeft een vrolijke rigor mortis ingezet. -------------------------- uit: 'Beemdgras…

De Here had deze keer weer eens genomen en met grote droefenis hadden wij kennis gegeven en vertrokken wij om 2 uur van het sterfhuis. In de eerste volgauto's zwijgend de mannen: iets van aartsvaders hadden ze - hoewel de meesten toch maar gewoon kantoorbediende waren. Daarna onder troosteloze hoeden de vrouwen, in het volle ornaat van de…

Ik zou willen dat je niet wacht als mijn moment daar is. Je mag me nog even onderstoppen, maar ook niets meer dan dat. En als je tijdens dat mij onderstoppen ook nog heel lief lacht zal ik jouw geveinsd geluk jou voor die keer toch wel vergeven. Maar daarna moet je gaan, en de deur dichtdoen. Ga niet naast bed de wisselvallige intervallen van…

Welke constructie is steviger, heeft langer standgehouden. En hoe meer er wonen, hoe minder je wegkomt. Waarheen. Het verlangen is een zomerhuis zonder kookplaats en zonder geschiedenis. Hier ben ik omdat ik hier ben. Vannacht was ik wakker, het waaide, regen striemde de kastanje terwijl het al licht werd, de nacht had geen rust gebracht. Ik…