De stemming in het dierenrijk wordt grauw nadat de trieste tijding is vernomen. Geen vogel zingt een lied bij dag en dauw: de door hen alle zo geliefde vrouw ging heen. De schrijfster was ze van hun dromen. Voor troost zijn apen bij elkaar gekomen. De octopusinkt kleurt diepzwart van rouw en leguanentranen blijven stromen. Halfstok bevlaggen…

Ik wil gezellig sterven zei ze zonder drama glaasje in de hand pinda’s pellen op een krant een lied van vroeger zin voor zin nog kunnen zingen en dan krak. In beweging woensdagochtend met de kracht van vijfentachtig gymmen op een Weense wals knieën krakend in de maat, een twee drie en een twee en uit. Gerieflijk in de leunstoel de laatste…

Ik wist het, maar had me gezegd dat je zo vroeg vertrekken zou in het donker, ik sliep nog. Ik wilde nog iets kwijt over de pretogen van mijn broertjes verjaardagshond, kamperen in de tuin, stilzitten, kauwen op gras en klaver, de maan uitzwaaien in een warme slaapzak naast jou. Aan jou werd niets gevraagd; ik heb je uitstel gezien,…

Wit wollegras, lavendelheide gluurden uit hun hoogveen naar aaneengestikte hazenvellen grauw als de vergleden en naderende eeuwen boven nederzettingen, rechthoekig, met twee ingangen in de lange zijden; middenin die hoeven één rij dragende palen: dat is wat wij vonden en dat hun bewoners de as van hun doden in urnen bewaarden, de urnen bijzetten…

Nog raarder dan dat we niet meer kunnen lachen praten elkaar aanraken is dat ik je portret heb neergezet en dat je nu al bent veranderd in verhalen. Dat je over nog wat jaren via de prullenmand bij oud papier belandt vergeeld, een beau van oma, geen één van je opeens extravagante gepassioneerde onberedeneerde jongehonderigheden heel.…

Aarde, hier komt een eenzaam lichaam aan waarin een koninklijke zon is opgegaan. Achter de ogen scheen een zomermaand, het middenrif liep vol zacht avondlicht en bij de hartstreek rees een tovermaan. De handen voelden water, streelden dieren, de voeten kusten stranden, kusten steen. Inzicht, er sloop een vreemd inzicht in het hoofd, de tong…

Ze klimmen aan de uitgestoken hand de kant op, kijken langs je heen; op weg weer, als zij waren toen ze in dit nat abuis verzeilden. Dank- bare schimmen die zich sluiten als het water zelf. Soms brengt de dreg sereen en willoos materiaal in vreemd geplooide stof. De dood als regisseur van stilstaand beeld drapeert het water dat vibreert boven…

Beschouw hem als je gast, verzorg hem als was je hemzelf. Je kamt toch 's morgens nauwgezet je haar en scheert je zorgvuldig? Hij woont al lang bij je in, in alle kamers nog wel. Vult hoeken, gaten en kasten, laatjes en plinten zelfs. Als ik je ook nog eens een keer een goede raad mag geven: trek met hem op, leef met hem mee. Begint…

Een vrouw van Duitse afkomst die in Friesland schreeuwen heeft geleerd, is tegen het begraven met het oog op schijndood. Zij wil mij een boek in drie delen lenen waarin staat hoe alles ontstaan is. In verre droom verschijnt mij snachts de Glorievolle Maagd, die ik beloof ter bedevaart te gaan naar Lourdes. Een datum heb ik niet genoemd…

Langs de wegkant de sporen van je banden, het verhaal afgesloten, de fotograaf wil plaatjes als beloning voor de dag, zijn licht spiegelt in de ruiten, draaft maar door, je komt het tegen in de plassen op het hek, de dood te lezen in de trekken op je gezicht. Morgen vers in de krant:hoe Jackson Pollock de nacht doorsneed, dat hij heeft geleefd…

Een afgedankte autoband rechtop in het water blijkt dichterbij te zijn de rug van een hond, drijvend in een vloot van voorbehoedmiddelen met zijn poten naar beneden, met de andere boten mee, langzaam naar de sluis waar hij wacht, rustig op en neer zolang het nog niet gaat in fase met de zee.…

Nu ik nog ben wil ik de dood beleven te meer daar hij als waarde niet bestaat, ik pleeg geen roofbouw op een later staat waar ik als ziel of schim subtiel zou zweven. Niet eens een lokkend omgekeerd verleden is het hiernamaals met zijn eeuwigheid, die dwaze som van korte stukjes tijd waaraan wij, mens na mens, ons bloed besteden.…

Aan Berta Bij Gordonsbaai voor de duisternis heeft ze kinderlijk gegist waar de leliebloem kon zijn die haar hart geneest van pijn. Zoekende raken haar handen aan het onkruid op de stranden wordt haar iris zacht en blind waait haar droom weg op de wind hurkt ze roerloos vastgerankt toegedekt door wier en zand. Vertaling: Gerrit…

En de zwarte kraai kwam van over de zeven bergen gevlogen en bracht een brief in z'n bek: een zwarte omslag met een zwart kaartje er in waarop in witte letters het woord 'zwart'. Zo donker is de nacht van de dood en zo wit is onze schrik. ---------------------------------- Uit: 'De gedichten', 1998.…

Vader en ik, wij zijn de luidkeelse zwijgers. Ik hoef maar moeder te fluisteren, of daar gaan we met zestig minuten oorverdovende stilte. Hij was al een man van halve woorden, maar sinds haar dood hoeft niets meer uitgesproken. Af en toe hoor je hem slikken, glinstert er iets aan zijn ogen maar zijn gezicht een masker van papier-maché, een…

Voor Leo Het leven heeft je ingehaald met grote, snelle passen, nu zit ik eenzaam op de bank en lig jij in je graf. De foto op de kast vertelt dat je toch hebt verloren het leven haalt ons altijd in al sinds we zijn geboren. De wereld draait op kookpunt door ook verder lijkt er niets veranderd ik pak de telefoon en hoor de voicemail…

Vannacht was hier de Dood, maar niet voor mij. Ik wist hem in mijn slaap en ik ontwaakte. Ik ried hoe hij de ander daar aanraakte en hem het zwaar vermoeide hart stil lei. Gespannen keek ik in de duisternis en luisterde naar waar hij was gelegen. Er was geen enkele schemering van bewegen, geen ijl gerucht, geen lichte fluisternis. De kamerdeur…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

wij gaan godverdomme geen lijkrede schrijven voor elkaar met grinnikende anekdotes, pijnlijke verzwijgingen de elegie van weer gevonden, later toch verloren maar wij laten ons niet kisten, het was een GOED leven dat wij gaan begraven met een MOOIE begrafenis, nee grijnzend groeten wij elkaar tot de volgende reünie, bij wie maar niet bij ons, wij…

Iemand is een verre stem in een doos niet meer, een sterke hand niet meer of een te strak gestrikte schoen, een doorgestikt overhemd, iemand is een niet verwijderde gemiste oproep nog misschien, een ingeslikt signaal dat trilt van een bericht, iemand is zo te zien zo uit je telefoon, je kunt bellen wat je wilt of me nog meer vertellen --…