Dat niemand ooit de hele vorming van een ijsvlakte zag, echt elke tel van hoe een vijver tot betreedbaarheid stolt. Allicht is daar geen enkele totaalgetuige van, nu en vroeger niet. Dat zekere raakpunt met mensen uit eerdere tijden maakt hen plots nabij, alsof ze door de troebele ijsspiegel naar mij kijken. Vooral in het midden bij de vastgevroren…

Nu deze weken weer voorbij ritselen in hun morsbruine jassen en bomen oude briefjes sturen naar de zakken zaad van distels, mosterdplanten en de rest en steeds op hoop van minstens dertigvoudig vrucht, nu mijn haren witter dan de mist en alles anders sinds ik me het eerste licht herinnerde, schrijf ik een mondvol ogenblikken op…

Beklemd ging hij aan land, het was nog vroeg. Grijs licht hing om de schepen en de kade. Hij sloeg de oude kerk verwonderd gade, en ging voor anker in een lage kroeg. Des middags zwierf hij eenzaam door de stegen kind'ren speelden met scheepjes in de goot en vrouwen zongen. 't Was alsof een groot, bevreemdend heimwee op zijn hart kwam…

Stevige korte massieve gedaante zag ik door het doorschijnende water optornen tegen onzichtbare stormen, een steen gekoesterd aan de borst. Voorovergebogen kluizenaar verzonken in gedachten, stap na stap behoedzaam vorderend op de van keien vergeven grond. Onmogelijk was het als kind al de aandacht te trekken van een ijsbeer in een stuiter…

Hij is niet gelukkig nu langzaam na jaren voorbereiding zijn handen de bedolven stad bevrijden. Kranten en vakbladen zullen over zijn vondsten juichen - maar hij is niet gelukkig. Oude vormen van wanhoop, de resten van het leven dat hij aarzelend blootlegt, vullen zijn hart. 1200 jaar voor Christus sterft hij dan bij de verwoesting van…

Strenge stemmen verlaten de aarde, bezingen de razernij der dingen en het geween van bloeiende bloemen: de oogst van een roekeloos tijdperk. Was het een offer op verlaten altaren? Het bleek een halsstarrig ademen. ----------------------- uit: 'Stemmen', 2013.…

Het moet duidelijk zijn hoe weinig het baat om over te stromen van nijd. Voor de vorige trein ben je altijd te laat en voor die nog komen op tijd. --------------------------------------------------------- uit: Ik denk dat hartzeer erger is - 60 Groeken (1984)…

Daar liggen godvergeten zonbeschenen stenen heet te worden, af te koelen. Geen mens, geen dier om het te voelen. Alleen wij nu even. ----------------------- uit: 'Zeepost', 1963.…

vanuit het oosten waait het de zee over een veld is begonnen, zout verworden een zwerver, hoe moet ik in deze stilte wegvegen, roepen hoe hoog het golfde maar aan de wind proef je de tijd niet. ----------------------- uit: 'Bezonken', 2014.…

Kaal en dood is de herfstmorgen de zon wil haast niet opkomen wolken versperren het licht plotseling een regenboog Onheil of geluk? Misschien beide we zijn overgeleverd aan de heidenen nu het grote waaien gaat beginnen de regengordijnen de dag verhullen Men kan als dichter kort of lang lullen eens komt de dag van het einde der dingen als…

We groeien door de tijd met onze reusachtige voeten maken de wereld klein met onze reizen dat maakt ons groot als goden de tijd zit in ons hart de ruimte op zak, in ons hoofd. Een kamer is een doos die ons bevat maar wij omvatten het huis wij varen uit in het donker ontsteken de nacht met onze dromen. -----------------------------------…

komt er een dag waarop geen spijt meer klinkt geen treurigheid in onze stem in de woorden die we zeggen zoals: vroeger wij soms toch wanneer waartoe zoniet komt er een dag waarop we lachen om de dagen die nog voor ons liggen sprankelend vol stadsgeluiden dat we de dingen kunnen noemen bij hun namen en ze veranderen --------------…

Vertraag. Vertraag. Vertraag je stap. Stap trager dan je hartslag vraagt. Verlangzaam. Verlangzaam. Verlangzaam je verlangen. En verdwijn met mate. Neem niet je tijd En laat de tijd je nemen - Laat. ------------------------------------------ uit: 'Laat alle deuren op een kier', 2004.…

De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag. Een jaar is zo voorbij, terwijl de uren elk wel een eeuwigheid lijken te duren, en morgen wordt als gister en vandaag. De mens is niet gelukkig van nature, en kwelt zichzelf met steeds dezelfde vraag waarop geen antwoord is. Je zou zo graag iets door de spiegel zien, maar het blijft turen. Er…

Zo eindigt zeep: een smalle tong, soms grijze barstjes in de lengte. Olijven, palmen: niemand dacht aan warme landen, 's ochtends vroeg, wanneer het raam nog donker was. De zeep lag in het plastic bakje. Schuimbelletjes, half weggegleden, dat was je moeder of je vader. Kleine tongen, wit of groen, steeds dunner, met een scherpe rand,…

Ik was gevlucht en schrok Van mijn gezicht, zo bang, zo bleek. Te rond en honend keek Over mijn schouder heen de klok. Wat is er achter ’t beeld? Een stomme blinde muur van steen; En achter mij: alléén de tijd die treitert en verveelt.…

Ik ben niet bang voor wat er zal gebeuren. Er zullen witte dieren door het veld gaan lopen en dat zal alles zijn. --------------------------------------------- uit: 'Lees maar lang en wees gelukkig', 2013.…

Lang zitten kijken hoe de verkankerde stam van de oude vlier verbrandde niet na te vertellen dit trage eenzelvige afscheid deze vanzelfsprekende geboorte van as en niet te rijmen hoe onderwijl naast de tijd in een belendend dichtgesneeuwd heden de zevenslaper ontwaakte en de radio het lied zong van de fonkelende beker en hoe later de witte…

Achter ons raast een nachttrein dor het weiland - wij kwamen van ver, op verhaal, staan met lange jassen in de gang, herhalen enkele gebaren. Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd. Iemand zal later, precies op dit moment wellicht…

Is er tijd over, als alles stilstaat, of kom ik tijd te kort om dood te gaan, schiet de tijd te kort, als het stilstaat en ik stilsta. Ja en nee. Een dode leeft heus wel voort, al zou hij het zelf zijn die zich uit de diepte aanriep, en het schot vallend nog keerde. ----------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1990',…