de maan licht koel is in zijn lichte veld begrijpbaar maar als je iets wilt vragen zegt hij laat maar de maan drijft een zwaan hoogmoedig onaangedaan in het meer waar bleke vrouwen met monomane zang zich wassen de maan haalt de wolken uit een mistig verwarde hoop over de grote zee geeft hij de loop van een koers zoals begroot de maan…

voorheen wemelde het buiten van anderen naar binnen in mij waar alles en iedereen zich vrij nestelde op vertakkingen van míjn corpus callosum intussen dus hang ik hier afgedankt zonder lumpsumvergoeding voor iets noch iemand aan de rand van het ravijn een diepere bedoeling zoekend voor dit zijn de doorwoekerende tijd in onbepaaldheid…

Twijfel maakt zich meester van de mens Toen hij Medea schreef als een der grootste Tragedieschrijvers, naast Aeschylos en Toneelscribenten als Aristophanes Tot slot, niet te vergeten, Sophokles Trojaanse vrouwen werden zo beroemd Toch duurde het nog lange donkere eeuwen Tot zij, nog voor de boekdrukkunst, verschenen Terdege nauwgezet gekopieerd…

Heel soms zijn woorden die je leest buitenissig onverklaarbaar al dan niet bestaand je neemt een ouwe krant van internet op de koop toe je leest in Delpher halfverdwenen bijvoorbeeld zwijgrel grijpstuiver of habbekrats voor bijna niks Vooral die deels latijnse composieten of relikwieën uit de franse tijd napoleon, dat was een boon aparte…

Ik denk na wat ik zeggen wil Meer nog, wat wil ik doen Opstaan, mijn routine Droomde dat ik in het buitenland Mijn jas in een grote winkel vrijwillig afgaf Nu zonder geld, identiteit Hoe verder nu, denk ik nu Een dag is het voor de uitvaart Ik denk aan foto bij de vuurtoren in Urk Wij met ons vriendinnen clubje stonden we daar De…

vandaag was de dag ik zou me enkel en alleen in pure poëzie verdiepen ongekende zin in toen belde je me out of the blue een slagaderlijke bloeding onthutsend gutsend bloed handdoek op handdoek jouw verbaasde mompelen 112 ambulance niet jouw dag vandaag wel onze dag om elkaar onbeholpen te helpen een witte frèle vogel beduusd verdwaald…

Haar stem kroop verlegen in mijn linkeroor "mijn lijf," zei ze angstig schroomvallig tot mij "heeft een hele merkwaardige metamorfose transitie aan mijn aangezicht ondergaan lokaal tot medische raadsels geleid onbewoonbaar verklaarde bouwvalligheid - van de oorzaak ontbreekt echter nog ieder spoor Wat je ziet zijn restanten, mutaties…

Als zand verstrooid door vele levens Heeft U mij vanuit stof laten wederkeren Ik ben door Uw vingers geglipt om het licht vanuit Uw duizenden lichtbronnen te weerkaatsen terug naar Uw alziende ogen Laat mijn ego leeg worden als een woestijn Verken de dorre plaats Bewoon het en laat de zandduinen zingen Maar laat Uw voetdrukken daar nooit…

Ik zing dit lied, ik zing het uit ik trommel, spring en dans, ik fluit hé, wie van jullie wil en doet er mee? Kom, kook en eet, bespreek de dag doorbreek de stiltes met een lach dan hebben wij plezier voor twee Leef het leven, Leef het leven Leef het leven, Leef het leven .....Je wilt van alles, dit en dat .....bewandelt links en rechts…

De winter is karaktervol. We eren onze wintervorst, met mutsen over onze oren door ijzig koude wind geraakt. Gezelligheid: een protocol met winterbier en warme worst, en snorrende radiatoren. De vrieskou heeft ons buitgemaakt.…

mijn woorden maken een wandeling. ongebonden slenteren ze door dit beregende dorp soms stoppen ze even, zoals nu. dan gaan ze weer verder en praten wat met elkaar ze zeggen niet veel of eentje vertelt een verhaal en de anderen luisteren, lachen licht of wenen een beetje achter de hand. -----------------------------------------…

Wat in de kinderjaren Het harte boeit en tooit, Blijft eeuwig in 't geheugen, En men vergeet het nooit. Als men 't eenvoudig liedje Van mijne kindsheid zingt, Dan denk ik aan de liefde, Waarmede ik was omringd. Dan denk ik aan de stemme, Die 't liedje klagend zong, Wanneer de zonne daalde, Wanneer het maantje blonk; Wanneer de…

Ik voel de zachte streling van strengen zilveren maanlicht op mijn naakte huid. Wanneer de nacht mij tot zich roept, in woordloos, verlangend geluid. Voel het kloppen van mijn hart in de diepste krochten, ontdaan van vrees en weerstand. Zie hoe de hemel zich ontvouwt, intens en vol hoop, waartegen niets is dat bestand. Flarden mist die…

Mijn droom droom ik elke nacht, Ik blijf die droom dromen, Mijn dromen zijn nooit onverwacht, Kan mijn dromen dromen. Steeds komt mijn droomvrouw, Zij verwent mij elke nacht, Met hetgeen ik zo zeer van hou, Daarom zo naar smacht. Maar al drie nachten kwam ze niet, Ik heb elke nacht gewacht, Ik vrees dat zij mij voorgoed verliet.…

Oude bomen moet je niet verplaatsen ja, ja, maar dat is een gezegde dat gaat niet voor oude mensen op dus zo'n beetje iedereen boven de 50 alhoewel ook niet altijd voor de bomen de reuzen van Amsterdam bewijzen dat en ik word helemaal warm van de 600 bomen van 't 750 festival op de A10 nu voor de stad maar goed terug naar de mensen…

Als je dicht bij mij bent, wordt alles wat zwaar is lichter. Alsof iemand in het donker een klein lampje aansteekt. Ik voel dan rust, zoals water rustig wordt wanneer de wind gaat liggen. Je woorden hoeven niet groot te zijn— één blik van jou kan al genoeg zijn om mijn dag te dragen. En als het even moeilijk wordt, weet dan: ik sta…

Het is koud zonder journalisten in de schaduwstilte van het land ik zwijg uit eerbied voor de zwijgrel uit het door jou meegenomen boek mijn trouwe ziel breng ik terug naar in zichzelf gekeerde heimwee omdat je de kamers van mijn hart onbewoond in chaos achterlaat nu geluiden weerloos worden in snijdende kalmte van afscheid heb jij mij…

De wereld kleurt oranje, iedere straat, elk plein hoopt op een toekomst zonder angst en zonder pijn. Licht gloeit in ramen, gebouwen schitteren fel – diepgewortelde hoop breekt door elke innerlijke vesting. Oranje als zonsopkomst, de dageraad na de nacht, een uitroep, een stille schreeuw, een kracht die ons ontredderd. Wij dragen de…

Ik voel de wereld altijd iets te luid binnenkomen maar bij jou wordt zelfs het zachte weer hoorbaar alsof elke rimpeling in mij eindelijk mag bestaan zonder dat ik me hoef te verbergen voor mijn eigen diepte Jouw nabijheid raakt me als licht dat niet brandt maar rustig neerkomt op plekken die lang onaangeraakt bleven waar ik mijn adem terugvind…

De torenklok die altijd op 12 uur bleef staan in het dorp, Verhaalt van vergeten tijden en een verloren leven, Wanneer de zon zijn hoogste punt bereikt, Schijnt het licht op de stenen, grijpt de stilte naar verleden. Met elke tik die bleef uitstaan, Gingen de dagen voorbij in een dromerige woestijn. De mensen liepen in cirkels, keer op keer,…