Alle inzendingen van peTer

Onder een tafel van glas werden woorden begraven, keurig gevouwen tussen servetten en familiefoto’s waar iedereen lacht. De vrede was van porselein, glanzend, maar met haarscheuren die alleen jij zag. Elke glimlach was een voorzichtig evenwicht tussen breken en blijven staan. Ze noemden het liefde, maar het rook naar angst en het klonk…

(een poëtische beschouwing) Ze kamt haar glimlach in het ochtendlicht, strijkt kreukels glad in spiegelzacht decor, en fluistert zacht: “Kijk mij, vergeet mij niet…” maar wat ze toont, is slechts de buitenkant. Ze bouwt een huis van glanzend zelfvertoon, met woorden als behang van groot vertoon, doch in de muren schuilt de stille vrees dat…

een gedicht over het vergif van vergelijking en de kracht van zelfvertrouwen Jaloezie sluipt zacht, op pantoffels van pijn, het woont in de schaduw van wie we niet zijn. Het kijkt naar de ander, met halfdichte ogen, en fluistert: “Waarom hij wél, en ik niet bewogen?” Het kent twee gezichten, maar één zelfde stem: de één wil jouw zon, de ander…

Met een forse fijnmazige zeef filterde ik de dampende massa die zich ontwikkeld had in de broeiketel van mijn in donkere nevelen gehuld gemoed. Wat nodig is, wat nodig is ……. dat moet! Dat moest het motto zijn! Zoals men met grote precisie drie schepels kristalhelder slankesleutelbloemgeel in de duisternis schept.…

(over het vuur dat vraagt om vorm) Woede komt niet als een vreemdeling binnen — ze klopt niet, ze stormt, ze beukt op de borstkas, brandt achter de ogen, hijgt in je keel als een woord zonder rem. Ze zegt: “Vecht terug. Schreeuw. Gooi. Verbreek.” En o, wat is het menselijk om toe te geven aan die roep. Maar niet het voelen is zonde.…

Was fan van motor- en van autosport Werd in een crimineel circuit gezogen En is toen ernstig uit de bocht gevlogen Waarvoor hij nu terecht veroordeeld wordt Zijn hechtenis kan hem wellicht niet bommen Waarschijnlijk hield hij vroeger al van brommen…

(over de zonde van acedia) Traag sluipt zij binnen, op kousen van niets, fluistert: “Morgen, misschien, of nooit.” Ze weeft haar deken van uitstel en vrede over wat roept, maar geen antwoord ooit. Niet het lichaam dat rust, is haar prooi — maar de ziel die zich stil laat verleiden, die wegkijkt van wat werkelijk schuurt en zich nestelt in…

(over het nooit genoeg) Er is een honger die niet in de maag zit, maar in de ziel — een bodemloze put die vraagt om meer, en meer, en toch nooit wordt gevuld. Je eet, je koopt, je werkt, je wint, je boekt, je belt, je plant, je spint — maar het blijft stil, daarbinnen. De leegte zegt: “Nog niet genoeg.” En jij gelooft haar. Vraatzucht…

over hebzucht, leiderschap en de kunst van loslaten We willen zo graag vasthouden — aan plannen, aan posities, aan gelijk. Aan macht die ooit gekregen werd, maar het hart verstikt als te strak gestrikte das. De vuist die zich sluit om het zand verliest het sneller dan een open hand. Zo stroomt wat we vrezen te verliezen ongezien tussen de…

Dagtrip naar de Z van zee. 'V+V=W. Ruimte en tijd. Materie en leegte. Kruis of munt. Hol of bol van dezelfde pet.' Zoiets zegt je holografische bewustzijn. Op de dijk - een boot op wieltjes zoeft voorbij. Op het strand: daar zijn de wauwwautjes. De dikke vriendinnenclub zingt van 'twintig mezenvoetjes', van ''t aapje liep' en …

Twee werelden in mij In mijn hoofd wonen werelden, die zelden in balans bestaan — een kind dat alles vreest en vlucht en een denker, eindeloos begaan. De struik wordt tot armen in de nacht, een woord tot warrelende wervelwind; en toch denk ik verder dan verwacht, zoekend: waar de zachtheid begint. Mijn blik dwaalt langs Poetin…

het jongetje in mij is altijd gebleven naast stil verlegen vol met fantasie bang te falen ook in de verwachting altijd overal weer waaraan hij denkt te moeten voldoen het jongetje in mij bereisd de wereld in menig avontuur nachtelijk in stilte dansend dromend van alle ondeugd die hij dan begaat met vrienden daar die hier er niet…

Een kleine mijlpaal, groot van betekenis – je hebt de tocht volbracht, ging gebukt onder zorgen en schroom, maar bent opgestaan met nieuwe kracht. Je lijf en geest vroegen tijd, al vond het ego dat lastig te verstaan; je leerde luisteren naar zachtere stemmen, leerde dat kwetsbaarheid mag bestaan. Niet alleen liep jij dit pad…

Ik was een Merckx in ’t diepst van mijn gedachten Een Anquetil, een Coppi of Fignon Een Zoetemelk, Hinault of een Lemond Met bijna bovenmenselijke krachten Een renner die per se Parijs wil halen Die moet nou eenmaal altijd blijven malen…

Jaren geleden, tussen muren waar de nachten koud zijn en mensen verloren zoek ik houvast in werk dat ik nauwelijks begrijp onbegrepen, net als ik. Mijn lichaam nog vol van verlies, pijn die niet werd gezien, artsen die wegwuiven, echo’s waarin ik mezelf niet terugvind. Waar het hart stilviel en vertrouwen wegsijpelde…

Ik leer anders denken een metamorfose, diepgaand door vriendschap anders gewend kwaliteit groeit in mijn hand Rappen als ontdekkingstocht belevenis als zoete drug dagelijkse plichten, schone kracht een nieuwe orde in mijn leven Kwetsbaarheid werd ooit tekort nu zuurstof voor mijn groei negatief of atypisch ik denk verder…

In de gangen van beleid, waar stilte niet vanzelf spreekt, leefde jouw oordeel, jouw rust, jouw doordacht gesprek. Peter, met pennenstreken en betrokken hart, gaf jij richting aan besluiten, bracht je zaken op gang, Altijd een luisterend oor en een kritische blik, met zacht gezag stuurde jij het brede proces op gang. De dagen gevuld…

Ergens tussen tent en tak tussen muggenspray en afwasbak daar gonst het brein, daar kraakt het kind het is waar het grote denken begint. Geen som of saaie schooltaak hier maar Pieters fameuze Raadselkwartier! Waar hersens zweten zonder gym en de winst geen sticker is, maar glorie met een glim. Pieter — de man met de zwembroek van wol, met…

“Ja, morgen gaan we met de Tour de France De bergen in, ik weet je bent geen klimmer Maar geef het daar niet op, nooit en te nimmer Ook jij hebt op succes een goede kans Jij wordt zodra je aangekomen bent De snelste daler in het klassement”…

uitkappen naar links daarna uitkappen naar rechts en dan schildert ze de bal in de verre hoek een subliem kunstwerk…

ik stond vol in het leven werk, plannen, dingen om naar uit te kijken en toen zei de dokter het dat ik ziek ben. ernstig ziek en dat het niet meer goed komt alles stond even stil ik dacht: dit kan niet maar het was zo sindsdien is alles anders niet meteen, maar langzaam de tijd voelt anders alsof je ineens weet wat hij waard is ik…

In Groningen komt een ‘AI-fabriek’ Die de gehele regio zal pleasen Met hyperdoelgerichte expertise Als bron van innovatie en techniek Men heeft over die plek geenszins getwist Want dat had de fabriek al zelf beslist…

er was een tijd van plannen maken van later, ooit, van grote dromen je rende mee met volle dagen het leek alsof niets kon ontkomen tot woorden vielen, stil en koud een waarheid die je niet verwachtte geen hoop op ‘beter’, slechts vertraagd de toekomst vond plots eindigheid hoe leef je door, met wat je weet als niets meer vast lijkt, alles…

het begon op een gewone dag toen alles nog klopte de agenda vol de toekomst open en dan een paar woorden klinken alsof ze ergens anders thuishoren maar ze zijn voor jou ongeneeslijk levensbedreigend tijd ineens verandert kijken voelt adem zwaarder ruikt de lucht scherper ligt elk gesprek dichter op de huid je leeft nog steeds…

zestien kaarsjes op de taart een lach die iedereen vermaakt vandaag ben jij het middelpunt omringd door liefde, zonneschijn je dromen dansen in je ogen de toekomst lacht je tegemoet zoveel moois nog voor je open door de kracht in wat je doet je groeit, je bloeit, je schittert een ster die steeds verder reikt met elke stap die jij zetten…

in ons hart ben jij levend gebleven stil en warm, voor altijd daar jouw naam klinkt zacht in onze dromen als fluistering van wie je was voor ons bent, en altijd zal blijven we vergeten niet jou te herinneren herhalen keer op keer jouw verhaal van jouw vriendschap die ons omarmd van de liefde die nooit verdwijnt omdat zij in ons doen en laten…

Ik hou normaal vooral van het gewone Vandaag ben ik dus best tevreden met Die sokken en die schroevendraaierset Jaloers ben ik toch echter op mijn zonen Ik wou dat ik op deze Vaderdag Ook eventjes mijn eigen vader zag…

hey jij, Goeiemorgen. Weer een dag zonder zorgen? je hebt er weer zin hè. Ben je er klaar voor, klaar om beoordeeld te worden? Jouw oordeel en andermans ogen in samenwerkend verband. Hetgeen dat je overeind houdt is je zelfvertrouwen, dat meegesleept wordt aan je hand. Voor als iemand het vraagt: Het gaat goed! Het gaat goed Je bril staat…

je staat niet graag luid op de voorgrond bent geen vlag die in ochtendbries wappert maar ben je er — betrouwbaar als een huis dat in stilte schuil geeft, warm en stevig is je handen rusten vaak rusteloos wachtend totdat ze voor mij nodig en helpend zijn als een baken, snel en zeker, staan ze klaar een vaderhart immers weet, zwijgt en telt…

maakte een lange wandeling rond het gehucht met de stilte als een torenvalk in de lucht in de late lucht…