Leona

Er is een zachte bries gaan waaien,
die jouw naam draagt door de kamer.
Nog even dwarrelen de slingers
en hoor ik je lachen tussen de stilte in.

Je liep het laatste levenspad
zoals je altijd al wandelde -
met een vuurtje van lef in je ogen,
een vleug eigenzinnigheid op de wind,
en een lichtheid die het zware tartte.

Jij liet verdriet en dankbaarheid
schouder aan schouder zitten,
gaf de dag kleur,
zelfs toen de avond viel.
Je hield de deur open voor het leven,
tot de allerlaatste dag.

En als je even wilde vluchten
voor het sombere verhaal,
zat je Pippi Langkous naast je neer:
onbevreesd, nieuwsgierig,
klaar om te zeggen:
“Ik weet niet hoe het moet,
maar ik probeer het wel.”

Nu mogen wij je missen
zoals je was -
eigenwijs, warm,
recht voor z’n raap en nooit voor het systeem
maar voor mensen,
altijd voor mensen.

De deur naar jou blijft op een kier,
in herinneringen die zachtjes binnenwaaien.
Jouw teder verzet, je koffielach,
de slingers die jij ophing.
Het is niet het einde,
maar een tafel vol herinnering
waar verdriet en dankbaarheid
voor altijd samen mogen eten.

Dag lieve Leona,
wat straalde je.
Wat leefde je.
Wat laat je na—
kleur, lef, en liefde
voor wie achterblijft.

Afscheid is geen slotakkoord,
maar het zachte doorzingen van je melodie
in elk van ons.

Met dankbaarheid.
Met licht.
Met een diepe buiging.

... Leona
Er is een zachte bries gaan waaien,
die haar naam nog even door de kamer draagt.
Met lef, licht en liefde liep ze haar laatste pad —
zoals ze altijd leefde: eigenwijs, warm en vol kleur.
Een ode aan Leona Bierhuis (1965–2025):
niet voor het systeem, maar voor mensen.
Altijd voor mensen. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
26 oktober 2025