We begrijpen veel, behalve onszelf

We weten hoe wolken drijven,
hoe staal buigt en sterren branden,
we landen op manen,
we schrijven machines die denken —
maar niet hoe we moeten huilen
zonder schaamte.

We leren rekenen,
maar niet hoe we troosten.
We weten hoe tektonische platen schuiven,
maar niet hoe harten breken.
We bouwen raketten,
maar geen vrede met onszelf.

We geloven in intuïtie,
in het heilige van het gevoel,
en noemen het wijsheid
wanneer we verdwalen in verlangen.
We zijn romantische erfgenamen
van een oud misverstand:
dat denken en voelen rivalen zijn,
in plaats van danspartners.

We zijn apen met atoomwapens,
moderne machines
met prehistorische zielen.
Slim genoeg om te scheppen,
dom genoeg om te lijden
aan hetzelfde vuur
dat ons mens maakt.

Emotionele intelligentie -
wat een vreemd woord,
alsof wijsheid over liefde
in een leerboek past.
Toch is het dat:
liefde als vaardigheid,
kwetsbaarheid als kracht,
vergeving als vorm van inzicht.

We zijn gebrekkig,
en dat is ons erfdeel.
Niet als straf,
maar als bewijs
dat we leven.
Het geluk dat we najagen
is geen bestemming,
maar een kort moment van licht
in een hospice vol mensen
die elkaar proberen te begrijpen.

Troost -
niet als medicijn,
maar als medemens.
Begrijpen,
niet om te genezen,
maar om te weten
waar het pijn doet.
En te ontdekken
dat we nooit alleen zijn
in onze verwarring.

We begrijpen veel,
en steeds meer,
behalve:
onszelf.

... De inspiratie voor dit gedicht is gebaseerd op An Emotional Education van Alain de Botton en The School of Life. Het boek onderzoekt hoe we emoties kunnen begrijpen en ontwikkelen als een vorm van levenskunst. De passage benadrukt dat we technisch briljant zijn, maar emotioneel vaak analfabeet — en dat echte wijsheid begint bij zelfkennis, aanvaarding van imperfectie en troost in gedeelde kwetsbaarheid. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
5 november 2025