Netgedichten

netgedicht (nr. 87.124):

De verhuizing

Dozen stapelen zich op,
maar sommige leegtes passen nergens.
Het mandje, het etensbakje,
het rode halsbandje –
alles mee naar zolder,
alleen herinnering blijft beneden.

Een teckel die niet meer springt,
een zoon die nooit meer zwaait,
en toch ademt het huis
in elk hoekje van verdriet.

Ze lacht bij het beeld van opspringende oren,
bij de sok die triomfantelijk werd gevierendeeld,
bij blafjes die nu enkel echo’s zijn
tussen muren die zich langzaam vullen.

Londen bracht warmte,
een nieuwe baby, een glimlach
die spiegelt in oude ogen.
Harten ontmoeten elkaar
in stil verdriet,
in gedeeld rouwen,
en de wereld opent zich weer een stukje.

Thuis weer op de fiets,
de teckel gewikkeld in een deken,
bloembolletjes voor elk jaar,
voor elke herinnering,
voor alles wat was en altijd blijft.

Langzaam leert ze opnieuw ademen,
haar handen weer leeg, maar open,
haar hart zwaar, maar zacht.
Want een nieuw begin is niet het vergeten,
maar het dragen van alles
met een beetje licht in de ogen
en bloemen in de handen.

... De inspiratie voor het gedicht 'De verhuizing' is het persoonlijke verhaal van Miriam (pseudoniem), die het verlies van haar zoon en haar geliefde teckel verwerkt. Het gedicht vangt de stilte van gemis, de kleine momenten van troost, en de zoektocht naar evenwicht en heling te midden van verlies. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
24 oktober 2025