De dragers van stilte

Er zijn kinderen
die geboren worden met open huid,
met poriën die luisteren,
met harten die de adem van hun ouders voelen
nog vóór ze woorden kennen.

Zij drinken spanning uit de lucht,
vrede uit gebaren,
ze vangen de echo’s van wat niet gezegd wordt
en bouwen er werelden van.

Hun drukte is geen stoornis,
hun storm geen tekort —
het is de taal van overleven,
een roep om ruimte
in een wereld die te hard ademt.

Want soms,
nog voor het eerste huilen,
wordt pijn doorgegeven als erfgoed,
in de schaduw van een moederhart,
in het zwijgen van een vaderhand.

En wat wij later “ziekte” noemen,
is misschien slechts
een te fijn afgestemde antenne
voor de trillingen van verdriet.

Wie hen wil helpen,
moet eerst zelf zacht leren worden,
moet de eigen wonden aankijken
en zeggen:
“Het mag helen.”

Dan pas
kan het kind weer spelen,
kan de ziel weer ademen,
en verdwijnt — soms bijna ongemerkt —
het etiket,
het medicijn,
het misverstand.

Er blijven alleen
ogen die weer durven kijken,
handen die weer durven vasthouden,
en stilte
die niet meer dreigt,
maar rust brengt.

... De inspiratie voor het gedicht De dragers van stilte is een beschouwing over hypergevoeligheid in relatie tot bipolariteit, ADHD en ADD, gebaseerd op de inzichten van dr. Gabor Maté. Zijn visie stelt dat veel mentale aandoeningen niet enkel medisch of genetisch zijn, maar ontstaan uit een diepe gevoeligheid voor stress en pijn in de vroege ontwikkeling. Het gedicht vertaalt deze gedachte naar poëzie: het bezingt kinderen die de spanning van hun omgeving opnemen als adem, en laat zien dat hun kwetsbaarheid ook een vorm van wijsheid is — een stille uitnodiging tot zachtheid, begrip en heling. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
22 oktober 2025