Alle inzendingen over natuur

met lange witte wenkende immense slierten boven het is juist de stilte in die het het voor ons aantrekkelijk maakt voor even geen aandacht besteden aan mensen die daarom schreeuwen en veel geld bieden om die aandacht naar het middelpunt van de wereld brengen…

Wit als watte, en teenegader groen, is 't bonte abeelgeblader. Wakker, als een wekkerspel, wikkelwakkelwaait het snel. Groen vanboven is 't en, zonder minke*, wit als melk, vanonder. Onstandvastig volgt het, gans, 't onstandvastig windgedans. Wisselbeurtig, op en neder, slaat het, als een vogelveder: Wit en grauw, zo, dóór de…

'K sta naar 't schitt'rend oranje in 't west te kijken: Als fijne, zwarte tralies staan de abelen; De blaadjes schijnen met het licht te spelen, Om 't op te vangen, als 't er door komt strijken. 'K zie om: het amethyst in 't oost verdelen In trossen blauwe-regen diepgroene eiken; Aan de ogen, vol topazenglorie, lijken De abelen trilgras…

"O, ego!", verzuchtte de oude eik, "Hoe ver van hier kan het verleden zijn als de wild verlichte grond en jong blad aan ranke vingers zo groen zo helder nog voor ogen staat? Nog ruik ik de wildgroei van zachte bedden klaver en mos het grote donkerbos veilig ver weg. Broeiend in de hoge zon druppels gevallen uit de hemel op mijn kruin…

strak lag de plas tussen de bergen als spiegel van de nacht bij een rimpelende opkomende maan de wind strijkt geen golven die verborgen zijn onder keiharde rots schuren wel de kusten met afkalvende kussen pas met een strand waar boten meren en mensen zwemmen kunnen zij hun investeringen met rendement veilig stellen…

Boven de zoemende insecten en vrije vliegers vliegt het tuig voor witte slierten uit. Over keihard rechte paden stuiven de bedriegers onnoemelijk vies en met oorverdovend geluid. Zelfs de meikever heeft moeite met de buit boven het kabaal te stijgen en hun schijt te vinden. "Er komt alleen maar rook en stank uit ik houd meer van het paard…

Het grote feest zou onder de eik plaatsvinden. Ja, hij alleen was geschikt bevonden. Het was voornamelijk haar familie die het zinde omdat familie rog en vrinden niets zien konden. De bijna even grote beuk vond het niet leuk hij was te donker bevonden, en zonder zonlicht en de kale, dorre grond bezorgde teveel jeuk. Beter was het zachte mos…

De late wandelaars achter een muur van strandhutten, blijven deel van de stad. De kleurenstroken van zand, water, lucht, schitteren adembenemend, buiten hen, zonder hen.…

Zonlicht op water stilte draagt mijn zachte hart wortels diep in rust Ik wandel door het woud, waar het zonlicht teder danst op waterrimpels, raak alleen wat zich openstelt — mijn tere hart voelt stilte als een zachte stem die mij optilt nog vóór het woord. In de adem tussen de bomen vind ik rust, een stille kracht die mijn ziel omhult…

Hoe vreedzaam ligt dat dorpje Daar aan de voet des heuvels, Met al zijn boerderijen, Zijn kleine lage hutten. En bruine rieten daken, Met groen bemoste vakken, Zijn peer- en appelboomgaards, Zijn brede lindenbomen, Die wandelpad en hutten Omschaduwen en koelen! Hoe sterkend is die aanblik Der rijk bebouwde landen, Met welig…

ijle lucht was koud en zilt liep waar strand zich liet verdringen door de branding meeuwen kliauwen in hun vlucht hun schaduwen op het natte zand sommeerden mij te wachten hurkend bij een stuk drijfhout waar een veer lag, zilvergrijs achtergelaten met betekenis even was er niets dan adem niets dan huid in de wind licht genoeg om door…

Ze lag daar in haar huid, De zon gaf haar een gouden glans Van koesterende zonnestralen, Briesje koelde zonder geluid. Een leeuwerik begroet de zomer, Koeien herkauwen traag, Uiers vullen zich gestaag, Lage zwaluwen vliegen af en aan. Als scheemring d’avond luidt, Verovert stilte stad en land, Kruipt zij in haar tweede huid. Nog een…

Mistroostigheid behoeft geen kleur, een kleed van zilverdoem bedroeft een wilgenkant die zwijgend zinkt in dicht verwaterd land de stilte weegt vervaagt het al omfloerst en leegt tot daar een vogelvlucht wit opduikt uit de grijs vermiste lucht meeuwen zwenken, hangen alsof ze naar harmonie verlangen ze hijsen zeilen op de plas…

Vlinder op de knop verblijft in het bijna-zijn ik wacht op mezelf Ik voel de aarde ademen in kleuren die jij niet ziet, stilte tussen woorden weegt zwaarder dan geluid. Soms is één blik genoeg om mijn hart vol te laten lopen, en nog voordat de dag begint, ben ik al vol van leven. Ik geef zonder vragen, vang wat onuitgesproken blijft, een…

Aan de Zuidzij van Breda ´s Heuvelkwartier ligt jonge wildernis. Vergaan boerenland toont nog bescheiden, vluchtig zijn hand. Gewezen boomgaard, weide ademt hier. Tussen dichte doornen krijgt menig dier hecht tehuis, beschermd aan elke kant, verlaat de strenge struik, speurt over drijfzand, vindt in open galerijoerwoud vertier. Een vinger…

Lieve meid, de lucht is dronken, want die schandelijke zon heeft een wonderwijn geschonken uit de hoge hemelspon en opeens – aan alle zijden - van die lichte toverdrank staan de wegen, staan de weiden tot de polderboorden blank. Uit de kruinen, langs de stammen, door het diep verwonderd woud - dat de grove schorsen vlammen - druipt het…

De zon danst op de blad’ren, Doen de regendruppels flonkeren In ’n betoverend décor van luchters Van duizenden briljanten. Het geritsel van de blad’ren In het zachte lentebriesje rinkelt Als de kristallen champagneglazen Van het feestelijk banket. Het gezoem van muggen en bijen Vormen de klank van ’t symfonisch orkest, Waarop de…

Hoe schoon de paarden. Een graast, het ander bekijkt me. Weemoed in zijn oog? Beide oren bewegen even. Een siddering loopt langs zijn flank.…

"O, was iedere dag als de eerste lentemorgen dan zou ik gouden stralen schenken aan jou. O, had iedere dag de geur van verse bloemen dan zou ik zilv'ren zoeken alleen voor jou. O, zou iedere dag voor de eeuwigheid gelden dan zou ik nog meer houden van mijn en jou.." "Hmm, misschien moet ik dat laatste toch veranderen." mompelde de…

Eiken zijn de bomen van het dies irae; als de grond breekt zullen zij, over het land gezaaiden, toekijken met een oud, houten gezicht dat onbewogen blijft: te veel stormwind is in hun taaie takkenkroon verstard; zij zijn niet meer verstoord door groei, dat eeuwenoud tumult en in hun stilstand glanst niets op van minachting, van deernis…

Zacht wiegt de bloemkop pendelvlieg danst door de lucht licht glinstert erin Als ik de wereld even laat, hoor ik alleen de wind die zacht om mij waait. Ik loop, de aarde neemt mij langzaam in haar ongekende kracht, alsof zij wist dat ik op weg was naar mijn eigen pracht. Hier is stilte geen leegte, maar nabijheid zonder woorden. Het ritselen…

Blauw kleeft aan de grond stil fluistert wind haar verhaal herinnering blijft Onder het riet, tussen slootwal en schaduw, waar voetstappen niet meer komen maar licht nog durft te landen, staan zij als herinneringen die zichzelf zijn vergeten en in stilte bloeien met een naam die fluistert wat wij niet willen verliezen. Ze zijn niet dapper…

Voor de eikel goed en wel begrijpen kon waarover de uil sprak met de maan en de zon bleken zij klaar met vechten en filosoferen. "Zo zal ik nooit welsprekendheid leren of schermen met woorden die ik dan zelf verzon maar ik kan het natuurlijk ook anders proberen." De jonge eik luisterde naar allerhande stemmen en geluiden waaide met winden…

Rustig bos fluistert beek zingt een melodieus lied natuurs harmonie Onder een oneindige hemel, waar wolken zacht fluisteren in hun vlucht ademt de lucht haar stille kracht, een eeuwige bron van leven en pracht. De wind streelt bomen en bladeren met een tedere onzichtbare hand en weeft zo een lied dat zingt van harmonie tussen mens en land.…

Ik liep door het helder verlichte bos, De berkenblaadjes hingen los Naar beneden aan slingrende takjes, De beukjes staken hun takken rechtuit, En over het hoge varenkruid Viel zonlicht in helgele vlakjes. Ik liep met blij tevreden zin, Mijn voeten verdwenen beneden in En dwergenbos van varen, Hoogstammige varens en bosbes en mos, Mijn…

Als heemlen blauw en heuvlen groen en de aarde spruit uit pracht van bomen, dan voel ik met zijn wilde zoen de sterke zomer komen. Dan staat mijn liefste voor de heg, hoort blijde slag en tierelieren, en al dat winters gooit ze weg in lucht van eglantieren. Om scherpe torens waait de wind, vol hoog verlangen, wonder hopen. Schouw op, mijn…

overal bordjes om je heen. “hier woon ik”, “niet aanraken”, “pas op, kwetsbaar”. naambordjes, waarschuwingen. zodat je zeker bekend en zichtbaar bent. verkleinwoordjes die je kleiner maken dan je bent. elke dag zie je me groeien. elke dag word ik sterker. de eerste jaren leerde ik hoe ik rechtop moest blijven staan. tegen storm en stilte…

Altijd valt het voorgeschreven blad in altijd weer andere warreling op het altijd weer meer of minder natte meer of minder tanige gras. Het is nadoen maar anders. Het is voordoen. ------------------------ uit: 'Dichter', 1995.…

Werd wakker met droom niet goed meer te zien. Om zo blijer verliet ‘k de zaal, kwamen de zon met alle groen en bloem me tegenmoet Liep langs ‘t kanaal. Dan vraag ‘k aan jou hoe de vlucht ging prompt krijg ‘k foto’s, film van klein vliegding jij achter stuur, je zoon ernaast Slingerend water onder jullie zie ik, de huizen en weiden.…

Een wolk drijft alleen boven dansende bloemen stilte vol lichtheid Als een wolk alleen reis ik langs heuvels en rivieren, tot plots mijn oog gouden narcissen in de wind ontdekt — een gezicht van dans en schoonheid onder bomen, beschut in hun boog. Fonkelend en vrij stralen ze als sterren, langs oevers waar tijdloze stilte het water bewoont…