Alle inzendingen

Het nieuwe jaar begint met zachte vlokken die zachtjes dalen en onwillig landen. Het aarden wordt hun dooi, of ze zich branden aan warme aardkorst, hete huizenblokken. De aarde drinkt de sneeuw met grote slokken en raakt verkild tot in haar ingewanden. De vlokken winnen door hun massa. Wanden van groen worden van spikkelwit doortrokken.…

Vraagstuk A doodt 1.500 mensen A sluit 500 mensen op B doodt 35.000 mensen A doodt 50 mensen extra B sluit 5.000 mensen op Bereken het menselijk offer en de emotionele schade X= 550/5 Z= (1500+35000+50)/3 Z‎ = 12.183,333 U=Z+0,666~0,333 X‎ = 110 levend* U‎ = 1,229×10¹⁹ dood* *uitgedrukt in mensenleven…

Zelfs als je ontkent dat jij tien maand lang mij hebt voorgelogen geloof ik je niet En al beweer je met droge ogen dat jij dankbaar bent mij nooit zult vergeten Dan nog weet ik zeker dat jij dit niet meent want jij hebt je grootste weldoener bedrogen De waarheid is één maar jij bent gespleten steeds zul je verlangen maar nimmer…

Tijdens de vliegreis van zakenman Eddy Van der Linden hangt in het toestel een geur van urine en buikwinden, als er over luiers wordt geklaagd en men om in- en onderleggers vraagt, blijkt hij zich op een "incontinentale" vlucht te bevinden ...…

Keith Bakker is een koekenbakker uiteindelijk bakt hij er weinig tot niets van Keith Bakker is een pure verleider en de verleiding is groot, groter, grootst Keith Bakker verleidt zelfs zichzelf weet vooral zichzelf voor de gek te houden Keith Bakker gaat wederom in de fout omdat ie zeer fout zelfs zeer goed weet te praten Keith Bakker…

slaakt zij een kreet bij het lezen van de leeftijd van een zuigeling: drie dagen om de namen te noemen van hen van wie niet alleen de namen zijn gestolen maar hun toekomst bruut werd afgesneden staan mensen zes dagen en nachten in de rij door een ideologie werden hele families uitgeroeid oma’s, moeders, tantes neven nichten, en kinderen vele…

Er dansen paarden onder de zachtroze maan -- Het leven is zoet.…

Terug in de tijd dichtte jij ALLES IS NIEUW, uit 20-vijf Een bundel met 36 gedichten Een tijd waarin jij bundelde Wetend dat die vele strofen Vervolgens resulteren in 'n nieuwe ALLES IS NIEUW, titelde jij Gedichten in 2005 Jij was toen 47 jaar Jouw debuut 'Stem onder mijn bed' Deed beslist veel stof opwaaien Het titelgedicht laat vader…

jij hebt een ludiek hupje in je speelse loop dat intrinsiek bij je hoort net als de knipoog die groeit in het lieve woord dat met warmte en liefde de mimiek in je lach zijn aantrekkelijke vorm geeft het zijn de extra's waar de toeschouwers naar toe leven lieve uitingen van jeugdige speelsheid die kleur geven aan de lichtheid…

Ik maggel al vanaf mijn jonge jaren, Mijn handschrift ziet er werkelijk niet uit. Dus nam ik gisteren een kloek besluit: Ik ga nu voor een gouden Parker sparen. Voor gouden Parkers houd ik een pleidooi: Het handschrift blijft onleesbaar maar wel mooi.…

O dooi-wind, dooi-wind, dooi, o wind, o dooi! Gij die van ’t zuiden aanvliegt, maak, o maak Dat al, wat stokte, weer op gang geraak’, Dat al wat dor is, word’ weer mooi! - Ik ruik de geur alreê van gras en hooi Uit gras en zooi – en dat weer ’t al ontwaak Tot nieuwe muziek en zangerig vermaak, Dat ook ikzelf uit kille koude ontdooi! Ik zie…

Aanvliegen over de sont, over donkere kommen van finse meren scheepgaan in de kajak der gestorvenen drijven op de wateren tussen taiga en toendra oog en oor zuiveren aan leegte en verte zich voeden met bessen, met hoed en geur van de goddelijke paddenstoel dromen de droom van het eeuwige heden als arctische beer weer tot sneeuwblinde…

(voor K.Schippers in herinnering) we kunnen gerust stellen dat de schilder Vermeer nooit in Cadaqués was evenmin dat Breitner ooit in Kiruna is geweest van Gris weet ik niets maar dit terzijde natuurlijk is alle inspiratie goed voor de schilder om van de dichter nog maar te zwijgen... doch tussen woord en beeld zit nog altijd…

Mijn vader was van prikkeldraad Zijn grafsteen is van hard graniet Hoe moet ik door het leven gaan Geklonken in versteend verdriet…

toen de vuren in de tempels doofden niet voor eeuwig bleven leven verdwenen priesters als sneeuw voor de zon de vuurtempels verasten andere tijden braken aan onrust verdriet en vage verhalen verschenen en verdwenen zou iemand de weg vrijmaken zouden mensen uitgroeien tot een nieuw verhaal zouden we de hemel van as bevrijden…

Zijn ogen klommen langs taille-lijnen Omhoog naar fontijnen appetijtelijk Standvastig, koppig, majesteitelijk Zoals bergtoppen alpinisten toeschijnen Een zwak hebben was onvermijdelijk Voor haar contouren, ze liep hooggehakt Hoerig heupwiegend rond ietwat bekakt Snobistisch, loens en verleidelijk Bleef de set piece hangen in zijn hoofd…

of ben jij nog altijd voor mij een verre moeder ik voor jou een breekbaar kind zijn wij elkaars gemis elkaars ontbreken ik je molen jij mijn wind laten wij dan maar de wilde wintertuin verlaten de verdwaalde lichten in het duister de gestolde lavastromen de blauwe bloemen en samen in tijdeloze traagte terug naar de zomerende…

Ik word overspoeld en zink weg in de diepte -- van eigen echo's.…

staan voor de slachtoffers die zijn weggevoerd vanuit het doorvoerkamp Westerbork vandaag ligt het verscholen onder 'n dik pak sneeuw toch torenen de stenen met daarop een Jodenster er boven uit opdat we nooit en dan ook nooit zullen vergeten…

Tijd vliegt zonder rust de klok tikt, maar mijn adem vindt zijn eigen ritme Tijd stroomt als een rivier die onvermoeid haar weg zoekt, snel voortgedreven door de drukte die elke dag in zich draagt, en terwijl de uren zich aaneenrijgen, blijft het een eeuwig zoeken naar momenten van rust, die zich telkens weer uit de vingers glijden. Klok…

ik had meer oog voor de compositie van de stenen waarmee het huis opgetrokken was dan voor de melodie die het huis liet horen als je het bewonderend aandacht gaf in samenhang met kleine rotspartijen en de rijke natuur bijzonder de veelkleurige bossages op de eigen fijn gestyleerde hoogte het azuren blauw licht toucherend…

De Hersenstichting is het goede doel Waarvoor ik in week vijf ga collecteren. Ik roep u op tot vorstelijk doneren, Het leeft niet prettig met een schuldgevoel. Dus hopelijk wordt - zwaar gemotiveerd - De spaarpot van uw koters omgekeerd.…

Mijn duisternis is vol van Zijne verborgenheid en mijn stilte van Zijn zwijgen. Met het verlangen naar Zijn bijzijn heb ik mijne eenzaamheid gevuld. Mijn honger en mijn dorst stil ik aan de dis van Zijn begeren. Zijn gemis maakt mijn armoede rijk. Zo ik tot Hem riep in mijn droefheid, Hij ant- woordde niet, Zijn gelaat hield Hij voor…

Aan het eind van de straat kijken twee oudjes door het raam. 'Schat, de vuilnisbak wel buitengezet?' 'Donderpad? Die kat zal ik vuur doen vreten.' Daag het monster niet uit, schrob je eigen stoep vooraleer zwarte ruiters je berijden. Over liefde zwijgen en in stilte lijden. De zee is grijs. Vergeet-mij-niet en ereprijs. ------------…

De ravenzwarte nacht maakt zich stilaan uit de voeten. Een nieuwe ijskoude dag wordt verwacht. De rijzende zon komt voorzichtig groeten. Uit een rusteloze slaap ontwaken. Het diepe donkere leed aanschouwen. Verontwaardiging, boosheid... Emoties bewaken. In wie of wat kunnen we nog vertrouwen? Er heerst een wervelwind van angst en chaos.…

Bij de Here Jezus Christus hoef je geen sorry te zeggen en mag je zelfs in herhaling van het kwade vallen Zijn opstelling en instelling komt vooral het goede ten goede overwint het kwade door het goede Bij de mens, de naakte mens moet je schuld belijden "Mijn schuld, mijn schuld, mijn grote schuld!" De mens heeft mijn inziens niets…

Ik neem mijn verlies wanneer ik een sjaal kwijtraak -- en win onthechting.…

Jeanne d´Arc geeft strenge bevelen aan het Franse leger, dat zij leidt bij de stad Orléans, die reeds lange tijd het wrede Engelse beleg moet velen. De vrouw met wapens kan men beoordelen als iemand vol lust tot bloedige strijd. De aanvoerster is tot vechten bereid, doch kan de mensenziel wonderlijk helen. Nimmer heeft ze eigenhandig gedood…

Verbonden, ver weg sterrenflonkers in de nacht onzichtbaar, dichtbij Mensen om me heen, een web van stemmen, gezichten en gebaren, ze vullen de dagen met woorden die van muren weerkaatsen, Hun ogen spiegels, hun zielen vaak half verborgen verhalen, soms troostend nabij, soms ongrijpbaar als vlagen van adem. De één een haven, een rustpunt…

wij hebben allebei de kei gezien passeerbaar zonder omkijken maar in de verte nooit kleiner wordend in incidentele schoonmaak en poets iets meer opgeglansd maar altijd indruk makend aanwezig in omvang en impact op de sociale lijn in zomer kringen vlogen dromen op en af maar ijskoud geelt in de winterse grijsheid het kilscherpe…