Alle inzendingen over emoties

Ze zingt als de donkere duistervogel op de late middag van een vrijdag nu het gedicht weer van de lezer is probeert ze de energie te bevatten onder herfst en regenachtige twijfel in herinneringen opgesloten ligt er in de laatste zin als een klein geheim besloten even niets en dan stilte.…

in de nacht fluisteren mijn dromen als therapeut van een schromende ziel die in beelden en symbolen vertaalt wat mijn brein wakker tot zich neemt als sterren hun verhalen fluisteren omarm ik de raadsels die het leven weeft ontvouwen zich mijn diepste gedachten die mij de draden in kennis ontwarren in het donkere diep reist zo de geest langs…

Er werd een wedstrijd in troosten gehouden. Eén bracht een zondag mee met gregoriaans, een worgengel, een zoon van God en drie heel knappe jonge priesters. Een schip naar Paramaribo. Gezoen achter een sleutelgat. - Men geeuwde zeer voornaam en hij verloor. Eén bracht er mee: een kindertijd met voetzoekers en knalbonbons, de geur van jute…

de uitgezakte gordijnen laten het vermoeide licht nauwelijks door in de schemerige kamer hangt de geur van pijn en verdriet het slapeloze omwoelde bed verbergt hongerige angsten als muggen wachtend op hun volgende maaltijd zodra het hoofd het kussen raakt rennen angstdromen in doolhofachtige ruimtes rond de gordijnen houden de…

Ware ik niet zo bang, schoon liefke, Zeggen zou ik, ten begin, Dat ik u bemin; Dat mijn hart voor u zal blaken, Blaken heel mijn leven lang - En nog honderd andre zaken... Ware ik niet zo bang! Ware ik niet zo bang, schoon liefke, Vragen zou ik of ook gij Iets gevoelt voor mij; Of ge mij gelukkig maken, Geven wilt wat ik verlang - En nog…

De brief die niet werd verstuurd en die ik terug vind in een jas, een warme, met op de rug een winkelhaak. Ik herinner mij dat schrijven noch waaraan ik haperde, behalve dat ik je niet meer schrijf, om antwoord dat uitbleef kwaad. --------------------------------------- uit: 'Zen uit eigen werk', 2005.…

ik zat er maar te wikken en te wegen raadselachtig de zetel leek een draaibank telkens afstemmen naar eenzelfde lijn horen, zien en zwijgen een gouden stilte maar, ik zie, ik weet nog steeds hoe het was de vervlogen jaren ik voel nog vaak hoe vreemd die waren…

in het stille rijk van papier en pen laat ik mijn gedachten dansen vrij van het wanneer en het hoe als ik ze in de inkt laat stromen de woorden worden als ankers waarmee de chaos verdwijnt als de golven in ochtendmist het hoofd leeg het hart ontspannen vind ik zo de rust en ruimte in de stilte van eigen woorden…

Ik kan vandaag niks hebben, niks hebben om me heen. Ik scheld en schop en schieten kan ik op iedereen. Vandaag kom ik uit bed, maar met mijn verkeerde been. De fiets van onze buren beneden in de hal, die stoort me nu al weken. Vandaag krijgt hij een knal. Vandaag ben ik geprikkeld, een netelig geval. Dat hondje in de Hoogstraat doet…

Ik reik uit naar alles wat me raakt Ik zing liedjes die mij diep aanraken Ik lees boeken waar ik heerlijk in verdwijn Ik kijk films die mij tot tranen toe raken Ik voel me rijk verbonden Het vermogen te hebben Zo geraakt te kunnen worden…

de een loopt warm van een nostalgische auto grappig toch doch de ander van de hoop op lotto's hoofdprijs misschien verloren tijd is dit wijs weer een ander krijgt een warm hart gedurende het daten hoop op einde eenzaamheid weer iemand rustig van binnen fouten zijn vergeven na betoonde oprechte spijt voorts sfeermakende…

Leef in ruimte. Ruimte in veld en woud. Geniet van water ruisend golvend riet. Een frisse wind om je hoofd in hoge kruinen het vogellied. Geniet van vrijheid die ruimte ons biedt. Vrij als vogels hoog in het zwerk bewonder de horizon die het oog bijna niet ziet dat is ruimte en vrijheid. Gun elk mens ruimte. ruimte in veld en woud…

Verstokt de adem inhoudend, de snijdende pijn verbijtend, priemend door merg en been Dwalend door ultieme helrode landschappen; zwoel prachtig wel betraand doch extreem sereen. Hunkerende emoties opgeborgen in felle helblauwe wolkjes speels weggedreven naar verre horizonten Geborgenheid en tedere genegenheid, trouw en integer plots brutaal ontnomen…

het stormseizoen is begonnen als ik mijn ogen sluit hoor ik dan nog wel de vogels zingen het zoemen van de bijen en het ruisen van de wind zal ik het missen de geur van pas gemaaid lentegras het stuifzand op een winderige dag en het rood van de ondergaande zon hoor ik dan nog wel het fluisteren van overleden stemmen of zullen woorden…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even vóór het slapen gaan, Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan; Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei. En vind ik, in het huis mijns harten, Dat ik één droefenis genas…

Je kunt naar niets meer verlangen je krijgt zelfs niets meer gepland je zit in je eigen val gevangen En liefst aan de duistere kant Je ziet mensen rondom je bewegen Je deelt vreugde en leed niet meer je bent de drijfveer kwijt van 't leven en op den duur wil je nergens nog heen dan maar een bezoek aan de dokter ofschoon hij 't al…

Als broodkruimels raap ik woorden, plaats die achter elkaar in de passende zin. Zo beschrijven ze liefde, droefenis en prachtige oorden, elk onderwerp is een nieuw begin. Ik laat me erin verdrinken, zweef als een vrije vogel in de lucht. Men hoort er mijn ‘ik’ in weerklinken, vaker begeleidt met een diepe zucht. Want niet altijd kan…

terug naar de tijd waar herinneringen zijn ontstaan zorgvuldig opgeborgen voor later bewaard terug naar de tijd van geborgenheid opgeslagen beelden na jaren opgepakt en weer bekeken soms diep weggestopt herbeleving te moeilijk dagen gevuld met souvenirs uit het verleden doorleefde levens opnieuw geleefd in het vergeten…

Vergeet niet je hart soms eens te luchten Het  helpt je niet ervoor te vluchten…

kom maar naast me staan pak m'n been beet wat je aankijkt is te groot om te omvatten met je kleine armpjes hou je maar vast…

leer mij weer even kijken door de ogen van een kind verwonderd nieuwsgierig en vol verlangen laat mij weer kijken door de ogen van een kind dat z’n vreugde en verdriet slechts in een ogenblik vindt en ogenschijnlijk niet in emoties blijft hangen leer mij het leven weer ervaren als een nog onbezoedeld kind kwetsbaar lieflijk onschuldig…

Het huis herademt mij, eindelijk. Het legt zijn moederlijke muren op de mijne. Behaagziek laat het deuren in sloten vallen, slaat luiken open, klapt ze weer dicht. Het diept vergeten licht op uit zijn kelders, haalt op zolder bestofte dromen uit het rag tussen de balken vandaan. Vleermuizen of dode tantes worden wakker, fladderen op…

Dat raakt me dat roert in mij Dat wijst me Dat maakt me blij Dat raakt me aan en geeft me kracht Om Verder Te gaan…

een geblokt tafelkleed geel met zwarte blokken wat franje aan de zijkant op het kleed twee witte mokken   haar zoon kwam op bezoek hij komt heel af en toe ach ja, een baan, een druk gezin hij is vaak gewoon te moe   aan de tafel met het kleed ziet ze de tijd verstrijken elke dag zit ze in haar stoel door witte vitrages te kijken   de…

Een korrel los zand in mijn hand helemaal vrij om te vallen maar de korrel ben jij die blijft liggen altijd dichtbij…

Waarom mocht jij niet bij mij blijven? Waarom kon jij maar even bij mij zijn? Waarom ik? En wat is hiervan de reden? Waarom moest ik ervaren deze pijn? Waarom mocht ik geen moeder worden? Waarom moest ik jullie allemaal laten gaan? Waarom konden jullie niet verder groeien? Waarom hielden jullie op met te bestaan? Waarom blijven mijn tranen…

Dingen gaan samen: Jou, trouw, wou, rouw, hou van jou Een steeds opnieuw weer beginnen iets in jezelf overwinnen Stapje voor stapje, het leven geen grapje Maar toch kun je op sommige dagen lichtheid voelen, als word je gedragen Dat gevoel hebben tussen alle gewoel van de wereld, tussen de bende ellende Want altijd komen bloemen en…

zomaar wat woorden neergesmeten op het papier zomaar wat kleuren gegooid op het schildersdoek zomaar wat emoties neergesmeten op de grond zomaar wat gevoelens gegooid tegen de muur gewacht op de opluchting die verborgen bleef verborgen in de ziel van de mens die niet kan zeggen wat in hem leeft niet op papier niet op het doek…

Vertrouwen is niet een vanzelfsprekend gegeven wat je opbouwt, is ook weer af te breken Vind je werkelijk, dat je oprecht bent in ons leven? de paranoia gedachte, enkel en alleen in mijn hoofd afspelen.. Wat als wij dalijk, niet meer ons zijn is de afstand verder gaat, dan het fysiek gemis of het nu aan jou ligt of aan mij Liever laat…

ik leef moeiljk en maak me altijd zorgen over gisteren vandaag en morgen zei je je moet je niet zo laten gaan je moet er niet aan denken je moet er boven staan zeiden ze wat weten jullie van ontroostbaar verdriet en pijn het niet meer weten wat te doen of hoe te zijn vroeg je onze auto is kapot dat is echt niet fijn onze…