Kapotte telefoon

Ik draag een toestel in mijn hoofd,
een scherm vol namen
waar geen lijn meer doorheen wil gaan.

De contacten staan er nog,
maar ik hoor ze niet,
zij bereiken mij niet.
De stilte rinkelt luider dan geluid.

Soms doe ik alsof –
alsof er bereik is,
alsof er woorden vloeien –
maar de batterij lekt leeg in mijn hand.

De reparateur probeert:
extra stroom, nieuwe onderdelen,
maar telkens breekt de verbinding weer.
Ik blijf achter, een eiland van glas,
glijdend naar de rand.

Tot er iemand komt
met warmte in plaats van soldeer,
met geduld in plaats van haast.
Langzaam gloeit er leven terug,
contacten lichten op,
foto’s keren terug uit de schaduw.

En ik leer:
zelfs een kapotte telefoon
kan, met zorg en liefde,
weer beginnen te zingen.

... Dit gedicht is gebaseerd op de metafoor van John Petri, creatieve ervaringsdeskundige, die depressie vergelijkt met een kapotte telefoon. In zijn verhaal beschrijft hij hoe het wegvallen van verbinding, het falen van reparaties en de eenzaamheid die dat veroorzaakt symbool staan voor het ervaren van depressie. Uiteindelijk laat hij ook zien hoe herstel mogelijk is wanneer er iemand met warmte en empathie naast je staat. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
15 september 2025

infodoodkorte.nl

Biografie van deze schrijver

telefoon verbinding eenzaamheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 9