Alle inzendingen

Diepe verachting is in ons gekomen Voor de bloedbruiloft in wereldzaal, - En de vernedering: dat niet voorkomen Werd dit aanzitten ten dodenmaal; - Diepe verachting en de bitternisse Dat wij de beker dronken van het bloed En toch de hand niet vloekten, de gewisse, Die beker doopte in de rode vloed. Afkeer van ons, die met ons denken reikten…

de poëzie is niet dood je kunt er alleen niet van leven...…

Je bent nu groot Je vliegt er doorheen Je leeft voor de dood Je bent nu oud Je bent het moe En je verlangens Voorgoed voorbij Na we vergaan Is er enkel de echo Van ons bestaan Ook de ziel blijft niet Vertrekt samen met Jouw lichaam en geest Naar het eeuwige niets Maar weet en wees niet bang Het dodenrijk is groter…

wie in het voorbijgaan het lot omarmt gaat aan boord van het Narrenschip door stilte en sneeuw de maat van onrust kent krast de tijd in steen wie door geschilderd glas naar wolken kijkt beschouwt de betovering van het licht het tedere ontvouwt geeft het sprakeloze een stem laat de sterren helder laat zingen wie in het voorbijgaan…

N.a.v. pagina 3 AD van donderdag 7 november 2024 DE BUITENSLAPER Als de straat je bed is en een stoeptegel je hoofdkussen maar je krijgt keihard een stoeptegel op je hoofd dan breekt mijn hart en breek ik mijn hoofd daarover... iets of wat?, neen hier valt niets zinnig over te schrijven dan SCHRANDER, SCHRANDER, SCHRANDER!…

De paradijsboom der verboden vruchten vertolkt als bekend, streng Bijbelverhaal, de eenvoud van de Goddelijke taal, die mensen voor Hem doet vrezen en vluchten. Heden geeft hij de mensen steeds genuchten, laat in stilte, of luid waaiend, menigmaal van zich proeven, belooft een groot feestmaal, dat gepaard kan gaan met velerlei kluchten.…

Ze kwam me ergens voor bedanken we raakten aan de praat en ‘k vroeg haar even binnen ‘t Ging over dochters, zoons, kinderen en klein, oma worden, zijn Zij denken moest aan wat ik ooit gezegd dat mijn zoon wilde bij mijn dochter geboren Ik dat nu niet meer wist, zij die zin zomaar naar boven vist. Dan zie ik op mijn smartphone…

Trump heeft de verkiezingen gewonnen Een felicitatie waard De Democratie is bewaard Europa het steigerend paard De schok was groot Voor wie bang voor hem zijn als de dood Met een oorlog zonder weerga Die rondwaart door Europa Hopelijk doet hij zijn vredes-beloftes gestand En gaan de mensen weer hand in hand Door vredesbesprekingen en rede…

Onder het nachtfilter lig ik wakker in winterslaap de bloesems op mijn huid schemergrijs, gelukkig denk ik dat, kan ik nog iets denken, meer zit er niet in en de jeuk blijft me plagen in mijn hoofd, daar waar ik niet bij kan Ik kan alleen wachten tot het is opgelost en ik weer zin heb in taart, gelukkig kan ik die zelf bakken…

Vaak is het leven opgerekt zijn eiwitten en vetten weggezet om puur economische redenen en komt voor waar schaarste de skepter zwaait en dus de lakens uitdeelt dan is er niet veel te knagen gaan de voorraden op en zonder eten is er weinig te verteren gelukkig is het lichaam zo ingenieus dat het best een tijdje lang minder kan kan…

Dus Trump is weer tot president verkozen, Die zit voor minstens vier jaar op de bok. Europa’s industrie is nu in shock, Want zonder Donald Trump zat die op rozen. Ik doe nu net als destijds Pichegru, En gooi hun vraag maar in de groep: “Wat nu?”…

Zoude ik mijn liedjes, de vluchtige, lichte Liedekens zingen, gelijk ik ze zing? Zoude ik zo lustige liedekens dichten, Zo het mij naar mijn lust verging? Zoude ik mij spelender- wijze vermeiden, Dingen bezingend, die buiten mij zijn: Vrede - van 't vee in de vredige weiden, Vreugde - van bloemen en zonneschijn?…

Als ooit jouw aanraking geen beroering wekt dan ergernis of niets, als ooit de dagen zich weer sluiten in de aaneengeregen rij van opsomming zonder apotheose als de dood zich in ons heeft gemengd en vreugdeloos met ons aan tafel zit waar alleen nog de verveelde conversatie van de vorken klinkt, als ooit jouw bloed niet meer het mijne is…

“Was ik maar weer man” zei de weervrouw..…

Ooit toog der keerlen god in ommezien met kop en schouders boven 't hoofd der school om wraak te nemen in het capitool long time no see, stap in de tijdmachien Vier eeuwen terug kwam hier een pelgrimschip naar rapenburg met boeg in winderoos het paard trok voort, de kiel gleed oeverloos de boei werd aan de horizon een stip Waar pelgrimvaders…

Een blinde schetst op doeken Zoals hij leest in boeken Mijn ogen zijn gesloten Doch met beelden overgoten Al liggend kan ik zweven Langs alles in het leven Al gekluisterd aan de grond Vlieg ik elke avond Uren kan ik dan verdwijnen Dromend over lijnen Getallen delen verhalen Waarin je kunt verdwalen Echter elke ochtend weer Ontwaak…

Zijn handen omklemmen als witte spichtige takken het doodsbleke gezicht en bedekken de oren. Vastgenageld als een bevroren bladerloze boom. Gekweld aan de rand van het landschap Voelt hij zich overweldigd? De holle ogen, de opengesperde mond. Hij trilt van angst. De hemel kleurt bloedrood, tongen van vuur, blauwzwarte fjorden als onheilspellende…

Ik zweer oprecht zo helpe God Wat is dat voor een loze praat Van één die niet zijn vak verstaat Kamala Harris ving dus bot Besluit dat de verbeelding tart Een leider met een stenen hart…

The Times they are a Changing, zong Bob Dylan Ja sterker nog, we zijn weer terug bij af Wie heeft er schuld en wie verdient hier straf? Zijn 'maga'dumbo's die niets anders willen... ...dan Golden Years, de 'gouden eeuw' van Trump Voor hen is het klimaat één 'mega'dump...…

God is terug in Amerika God is back in America Dankzij de verlosser Trump hij kwam terug en overwon maar dan is die God voor mij een griezel een gek, een gruwel Gelukkig betreft het slechts de VS van NA er is nog zoveel meer Amerika: Canada, midden en zuid Amerika dat dat een troost mogen zijn waar de Goede God ook verkeerd!…

De storm gromt en fluit door spleten in de spouwmuur -- als een huisorgel.…

ik zag je gaan in soepel bewegen jolig en uitgelaten een geheel met 'sheren wegen de wind mee een zonnetje op de rug het ging nog net iets te vlug om het koud te krijgen in luchtig sportieve kledij de helm in aerodynamische snelheidskleuren het bleef hier nog lang naar zonnebrand geuren…

wolken worden opgejaagd alles wat beweegt wordt geplaagd   de storm met zijn getier zwiept alles heen en weer met een duivels plezier   het is één en al onrust daarbuiten de storm beukt tegen de ruiten van haar gedachten   ze kent de kracht van de storm die soms in haar woedt en die alle verworven zielenrust in één vlaag verdwijnen…

loze lege kreten ontwikkelen zich tot letters en woorden van waaruit zich gedachten weten te formuleren en ideeën zich creëren door te constateren en eindeloos te debatteren om via een omweg uiteindelijk weer terug te keren naar daar waar het ooit eens begon naar gedachten woorden letters en loze lege kreten…

Het zijn met recht enorm beroerde tijden, Wat Trump heeft uitgebraakt is ongehoord, Ook Harris sprak niet één verstandig woord, Dus eigenlijk wil ik ze geen van Biden. Als Harris winnaar wordt op deze dag, Kan Trump nog bij McDonald’s aan de slag.…

Kijk eens naar rechts en vertel me wat je ziet. De constante verandering, nu al onderdeel van onze dagelijkse routine. Dit is de grote dag, de dag van het titelgevecht en het spontane compliment. In de drukte zoek je naar het gat in een gesprek en als op een teken lijkt de aandacht te verschuiven naar geluiden buiten. Het blijft vragen naar…

Meisje weet je wat ik – wat ik zeggen wou -? ‘k Wou je zeggen dat ik – dat ik van je hou, - En dan wou ik schatje – dat je - nou dat jij - Nou - natuurlijk dat je - dat je hield van mij, - En dan wou ‘k je als je - als je van me houdt - Zoenen in jouw halsje - als je ’t hebben woudt, - En dan, nou dan dee ik - dee ik ’t overal -…

voor Ellen D. poëzie is ook de vader van een bekende dichteres aantreffen in diep stilzwijgen en aan lichaamstaal lezen dat het zoveel beter is hem niet aan te spreken soms ontmoet je poëzie zelfs in de verzwegen woorden...…

Kappen met dat kappen dat moet het nieuwe normaal worden wereldwijd, want ik wil ik wil juist door de bomen het bos niet meer zien…

Woorden zijn slechts wat letters achter elkaar, wanneer er voor een ander geen diepere betekenis inzit voelen ze zelfs een beetje raar. Gewoon vergeefse moeite om deze dan te lezen, of om er eventueel een antwoord op terug te geven. Nee woorden moeten prikkelen, gevoelens slim omwikkelen. Zodat het smaakt naar meer, keer op keer, steeds…