Stormlicht

Gedachten gaan te snel
voor de taal —
ze schieten door me heen
als vonken in een lekke kabel.

Mijn hoofd rent vooruit,
sneller dan woorden kunnen vallen,
sneller dan zinnen durven breken
op de rand van mijn mond.

Ik probeer te spreken,
maar alles struikelt —
letters botsen tegen elkaar
als vogels tegen een gesloten raam.

Gedachten flitsen als een stormlicht,
onhandelbaar, ongefilterd,
te scherp om stil te houden,
te wild om te begrijpen.

Zo blijf ik achter
met een tong die te traag is,
een pen die weigert te volgen,
en een wereld die denkt
dat stilte hetzelfde is als rust.

Toch praat ik,
toch schrijf ik,
toch probeer ik—
alsof ik met fluisteringen
een orkaan kan beteugelen.

Stilte is de plek
waar mijn gedachten wachten
tot ik eindelijk kan volgen—
en dat lukt me nooit.

hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 7