Alle inzendingen over verkwikking

Geelbruin geschuurd brengt verkwikkende eenvoud. Biedt alle lijsten voortdurend lof en dank; ze werken als een krachtig helende rank.…

De sterke woorden dringen wellicht rap, soms traag in 't hart van groep of enkeling, stromen eeuwig als verkwikkend vruchtensap. ------------------------------------------------------------- Een christelijk gedicht, geschreven door een Satanaanbidder.…

toch heb ik de wereld lief met al haar gulle gaven maar ook haar gekke dagen die menigeen soms plagen de stilte van de nacht het onweer dat ons nog wacht de behaaglijk warmte van de zomer de verkwikkende winterse koude de pracht en praal die je voor ons bouwde je gaf het zoet en zuur was het huis van moeder natuur je gaf een vinger…

Regen is een verkwikkend geschenk De aardkorst wordt een klad van lijkafdrukken. Waar ligt elders? Zij verkiezen rood en schroot. Grijs is geen kleur maar een verzinsel Wanneer vrede een vage belofte blijft.…

de weg der treinen daaronder zijn wijde ruimtes waar men doorheen wandelt met reislust of genietend rust gladde wanden hebben spikkels krioelend wit en zwart vervaagde tekeninkt kunstzinnig uiteengespat omringd door geestdriftig geloop bloeit bedaard zakenleven in nodende winkels verspreiden knusse vertrekken smakelijke geuren van verkwikkende…

ik beroer nog maar een keer die vertrouwde, verkwikkende harde rand; met mijn dorstige lippen zuig ik verlangend naar meer... Op jou kan ik altijd rekenen... elke ochtend weer... Mijn Lovemug met koffie!…

Lippen van zand, ouder dan de tijd rafels van een schrale gestalte vage sporen van zuivere zwijgzaamheid dolende regen die droogte als uiterste vorm van schraalheid drinkt in dit schijnbaar zinloze weer brengen lange witte wolken een kalme vervreemding het suizen van een verkwikkende koelte is weggestorven in vroegere zomers nu de tijd hier…

Waar weeldegloed verrukt, schenkt eenvouds lach verkwikking. Niets kan er in de tuil gemist, Noch iets er uitgelicht zó boeien zonder 't ander; Meer dan verdragen, mild vervullen doen ze elkander, — En om geen voorrang wordt getwist.…

Godin van de nacht je duister geeft kracht Wist ons avondlijk bord maagdelijk zwart Vol van ruimte dwaalt de geest zich rustig Verbindt dromend wat overdag apart valt Gezegend zijn wij in troostende armen Verkwikkend lossen we op in het heelal om in de morgen weer tastbaar te stollen Steeds worden golems leven ingeblazen…

Verkwik de jongling mijner liefde, Die thans u ziet, en zucht om mij! Breng hem mijn tedere avondgroete, Maar zeg niet wat ik om hem lij'.…

halve maan, halve bol De tijd heeft dit krocht verlaten En zij die daar tierend het raam stuksloeg Met stille tranen van onmacht Ik zat doof van geluk in de hoek Vrijwillig geketend Haar snik trof me niet Het lege huis bleef dicht Tot de zon smolt in het westen In paarse, oranje, roze tinten Ik schrok wakker toen zij ophield In die plotse verkwikkende…

Schoonheid vergaat; Vanbinnen groeit de liefde Voor het geschreven woord Aaneengeregen tot vloeiende zinnen Die schoonheid, jouw pracht Verkwikkend, vertederend Jouw woorden bemin ik. Streel Zinnen steeds weer. Geef mij Permissie, zodat 'k kan beginnen.…

ingehouden de zuivere tranen slechts nog dan vergoten als je onverwacht op krachten stuit die zich naar je innerlijk banen toch ontluikt er hier en daar in weerwil van je harde schermen een bloeiend teder leven voor wie volhardt is zonneklaar jij kunt je hart wel voluit geven je over de ander ook ontfermen terwijl je meer nog naar verkwikking…

Bladeren die mij verkwikken, wanneer de hitte alom aanwezig is. Als een boom geworteld aan het water, zo is onze liefde voor elkaar Elk seizoen van het jaar brengt ze haar vruchten voort. Ik besef hoe wij met elkaar verstrengeld zijn. Zou niets anders willen dan dat. Jij bent mijn...,levenslicht.…

toen u de meisjens met vochtige blikken wilden verkwikken, en uw gesteen bij haar lach verdween. Noem me niet koekoek, o schone der schonen, maar hoor de tonen der vink in het riet; klinkt het niet nieuw door de liefde bemeesterd vrolijk begeesterd ’t eentonige lied: dat zij geerne ziet.…

Verkwikkend Is 't scheemrig avonduur; De vloer is rood, en 't koper Blinkt in de gloed van 't vuur. 't Zal morgen Zondag wezen: De dag der rust is zacht Voor hem, die heel de weke In 't werk heeft doorgebracht. 't Is rustig in de velden, En vrede is in 't gemoed, Dat, sterk door 't rein geweten, De rust niet vrezen moet.…

De stilte voor het schot Jaagt verkwikkend stof langs hartkleppen Zegepraal is voor later Na de schaterlach van de kampioen. Ik kijk naar de kalklijn, witte gespreide vingers. Baan 1 in de dunne novemberzon. Kleuren vloeken in de kuip. Gejoel zwelt in gulpen, van gedempt tot loeiend. Het bereikt ons niet.…

." verkwikkend douchen, kleren aan de wereld ligt aan blauwe voeten…

Wanneer het verkwikkende en het verdovende van koffie en sigaren elkaar verdringen achter in je keel - of het aardse door een vurige hoepel moet springen, als het ware - En altijd daar waar bijvoorbeeld een zware marmeren plaat van zonlicht en een vergiet op een aanrecht elkaar ontmoeten - of het leven wordt gezeefd zo gezegd - Kortom…

In glas en lood tovert zij het zonlicht om in warme kleuren die verkwikken, maar houdt een raadselachtige parel in een aura van schemers en grijze tinten. In het hotel ernaast klinkt klassieke muziek je tegemoet, juichend en onstuimig als de wind die wervelende schetsen maakt in het maïsveld.…

Spreeuwen vinden ons, krijgen verkwikkend voedsel, blijven meevliegen. Een Dode zeebad: in ondiep water hurken geeft grote moeite. Roodbruine aarde: de Joodse vruchtbaarheid ligt klonterig _ open. Op het strandterras wachten we lang op eten; een rat schept vermaak.…

Wij, wij zullen menigmalen Spreken van de verre vrind, Van zijn droomen en verhalen, Van zijn lach, die harten wint, En in droevige ogenblikken Zal een trouwe groet misschien Uw geliefden wel verkwikken Met een droom van wederzien.…

trawanten en al het divers gespuis open ik mij voor passanten, goed geaard in ziel en lijf, heet hen welkom in mijn onsterfelijk tehuis een plek van stil vertoeven en zeldzaam genoegen waar in het stille ven van de geest vreugdevolle vlinders zoeven in zonnige zomerse rust kom op mijn feest waar een wit gesluierde fee ons in verkwikkend…

gerespecteerde leden, kiezers op en van uw Forum voor Democratie met u en de uwen wordt het een bah, bah, een bah-reale wereld Thierry blijf gerust het randje opzoeken zichtbaar naakt in zuidelijke strandwarmte maar ik moet mijn innerlijke sensualiteit laten spreken uw naakte blote werkelijkheid roept bij mij ook iets stouts, ondeugends en verkwikkends…

In ook mijn huis en ons dorp waar het regent, wij ook het tikken horen op de ruiten, de wolken dikker en dikker zonder de verkwikkende stralen van de zon op van die dagen wolkbreuken zien worden, woont ook de angst bij gevluchte gezinnen, bij nazaten met intense hoop in 't hart dat de wind daar gaat draaien.…

Al is ‘t bedrog, het zal mij nog Verkwikken in mijn rouw. Ga hene, ga hene, wat heb jij nog al praats, Misschien zal u een ander afwinnen nu de plaats En ’t meisje ook daar bij: Ik dank u zeer van al de eer, Die gij bewijst aan mij. Helaas Prinsesje! helaas waar zijt gij nu? Helaas mijn leven! wat ben ik zonder u?…

Verfris mij, verkwik mij en houd mij in leven, zo wil ik jouw hardheid en wildheid vergeven. Ach, waarheen wenk je mij, jij zachte lieve zomerwind die altijd terug zijn streling en zijn ritme vindt. Stil, stil, zo blijf toch en ga nog niet voort, toe.. ik weet dat je weg moet door de luchtige poort.…

Toen ik bij de hemel kwam na een heel verkwikkend over lijden heengaan: er was niet veel meer over om door te leven, dus dood toen ik dus bij de hemel kwam werd ik direct doorgelaten geen enkele belemmering de deur stond wijd open het licht in de hemel was gedempt maar van alle kanten flikkerde wel licht op licht van beeldschermen van…

Niemand, die mij in mijn smarte Troost, verkwikking, bijstand bood! Doorgeworsteld zijn die plagen! ’k Vond de blijde reê van rust! ’k Dacht het, ja, maar nieuwe vlagen Slaan mij rugwaarts van de kust. Daar, daar storten nieuwe baren Op mijn wrakke steven los! ’k Scheen de haven ingevaren, En verbrijzel op een rots!…

Geen dwang en kan afschrikken Mijn al verwonnen zin, De lusten mij verkwikken In mijn bespotte min. Die wijslijk niet kan delven Zijn zotte ijver snood, Die martelt, laas, zichzelve Met een langzame dood.…