Alle inzendingen over woonoord

Babygekrijs, dat de haren overeind laat staan. Daar weer bovenop de trage voetstappen die steeds luider klinken, een toilet dat alles schoonspoelt, met een reuzevaart, bij wijze van een geurig intermezzo. En op de achtergrond een prettig kwetterkoor van vogeltjes, de naklank van een schot, midden in de roos (of kraakbeen van een vluchtend dier…

O huis, dat ik ten leste heb gevonden, Dat ik zo lange jaren heb gezocht, Dat gij met liefde hebt gewrocht En waar ik ben genezen van mijn wonden. Met welk een smaak hebt gij dit al vermocht? Gij hebt de schoonheid met het nut verbonden, Het leed, dat ons van jaar tot jaar bezocht, Is thans in deze rust geheel verzwonden. Het huis is hoog…

Denkend aan m’n jaren in Blooker’s dorp aan de Amstel bij het Amstelstation - ruik ik de geur van chocola hoor de treinen en zie de glinstering van de Amstel Bezoek ik weemoedig de plek blijkt het een kantorenpark ik vermijd voortaan de plaats - bewaar zo de oude beelden worden niet verdrongen door 'Manhattan aan de Amstel…

Langs het fietspad droomt de Lindt van helder stromend water. De zon vormt in de schrale wind een stammenschaduwspel; in lijnen op het grijs schijnen bomen antraciet. Langs riet drijft vliezig ijs. De zingende fietser, een lint in het haar plet dromerig de schelpen. De populieren wiegen het ritme van haar lied. Bij het “verlangt…

Een rand van flauwend rood omzoomt de kimmen; Hoog wijkt de lucht in eindloos ambergrauw; De vlakte zwijmt; de vochte neevlen klimmen, En overvloeien de landouw. Zij glijen voort waar, 't laatste licht weerstralend, De wereldstad, de bruid der waatren, troont; Haar huizenrijen nog met rooskleur pralend, Haar koepels nog met glans gekroond…

Tussen de spoorweg en Breda's nijverheid leeft een bedaagde buurt, ingetogen. Hier mag statige ouderdom betogen hoe jonge kracht fijnzinnig in hem strijdt. De nieuwe woning en het huis op leeftijd beschikken over het wondervermogen samen aangenaam wereldwijs te ogen, dankzij hun donk're kleur, die tòch verblijdt. Het diepe steenbruin aan…

Een Schout ontbood een Boer voor 't hoge dorpgerecht, En sprak, wel, hondsvod! guit! hebt gij van mij gezegd Dat nooit een groter schurk, dan ik ben, is geboren? Wie, ik? hervat de Boer: dat klinkt mij vreemd in de oren. Neen Schoutlief! neen, men heeft jou leugens aangebracht: 'k Heb 't nooit gezeid, maar 'k heb 't wel duizendmaal gedacht…

Zeg Rijswijk, ben jij wel bezongen om je landgoed dat naar bosluchten geurt waar de herfstvrucht zo vrij en ongedwongen met het mosgroen je najaarskleed kleurt Zeg Rijswijk, ben jij wel bezongen om je wasdom waar het roodborstje troont waar parkiet er zijn halsband heeft bedwongen en met groen nu je winterkleed kroont Zeg Rijswijk, ben…

O zwart gevaarte boven 't hoofd zwaar hangend in de donkre lucht, wat heb ik in uw diepten al gesmacht, gebeden en verzucht! O levend stenen wezen! Hier, door angst gejaagd, door hoop gestaald, ben ik naar 's harten wondergang, wild ópgedraafd of kalm gedaald. Geen enkle boezemtrilling, die - - géén wentling mijner ziele,…

Dit is inderdaad niet te verdragen. Lege kamers kijken me verwijtend aan. Ik zet dozen anders neer en nog eens anders en dan ga ik vroeg naar bed. Iemand, ik weet niet wie, zei dat het hoorde. Wanneer het weer voorbij is raakt het ook vergeten. Maar ik vergeet zo slecht. Iemand kwam me helpen. Nu staan de dozen op hun plaats. Ik…

als ik weer eens over akkers stap door de brede voren diep bevroren zie ik kraaien onder de torenkap de zwartjassen lijken hier te horen als winter weer een glazen offer schenkt aan sloten waar reigers onverdroten naast het stille van de dood die wenkt zweven tussen hoop en niet geschoten weet ik, dit is geen oord voor duiven waar kinderen…

Het onderliggende het zich tonende, het zich tonende het zich tonende. Op voormalige zeebodem een vinexvesting, met zo natuurlijk mogelijk bos omgeven, recreatiepaden, en met kunstwerk binnenkort. Alma Mater heet het beeld van Johan IJzerman en wordt gebouwd van gras, de schil waarop wij leven. Hier zijn pionieren klootjes of crimineel…

Vuurboetsduin ontzie mij niet wanneer ik hier uw ziel geniet met ogen van een kind dat droomt van overzeese buren van lantaarntjes op zee in wat het Vlie hier achter liet in kokkels van verdronken land die dreven op een zeemanslied waar ik als kind U nader riep met moeder, zusje, vader liep over dit land van Stortemelk waar ik stil stond…

hij staart wat uit het keukenraam de klok tikt langzaam door verstrijkt de tijd genadeloos daar zijn geen woorden voor zijn denken is als vogels die fladderen in zijn brein met maar een rustpunt, telkens weer 'kon ik maar bij haar zijn' zij zit wat suffig in de stoel speelt met het tafelkleed de zuster geeft haar stukjes brood omdat ze…

reeds gekluisterd aan rollator is zij nochtans de dicator van de gang jaagt elk een die onverhoopt plotseling voor haar voeten loopt daar op stang heeft zij niet meer het vermogen om verbaal nog te betogen iets van samenhang god gaf haar deze prothese om de gangen door te sjezen nooit meer bang!…

Weilanden met resten sneeuw en honderden grazende ganzen verlangen van duinen, wind en eindeloze zeestormen gebakken vis in zilte lucht en als je verhuist blijf je niet bij me maar gun je het zo meer dan dat ik me jou mag gunnen land van bevroren tranen ijzingwekkende glimlach kunstwerken op gebouwen ik blijf van je houden ook al…

Als ik 's zomers in mijn tuintje zit, zie ik het paradijs, de bloemen kleuren mijn horizon en boven mij de lucht Daar kan je heel veel sprookjes zien, een monster, of gezicht na een tijd vervaagd de schim een wolk op de vlucht De vogels brengen hun jongen groot, wat hebben ze het druk dus zette ik wat water neer ze drinken en ze baden zich…

Het is als een bleke afspiegeling van mezelf de einder staat bol wollig uit het grijswit van zichzelf collage van bevroren beelden het huis komt er onder te krommen ik zou het liefst reepjes trekken de wilgen en de katten die de achtertuinen door steken de ramen betrekken in een damp binnen ligt alles te tochten in wachtkamers het ligt…

Op rechte regels schrijft men stadswijk in je huid jij leest het wel maar spreekt de letters uit zoals kinderen doen die het spellen wel beheersen maar gaandeweg het woord verliezen in het geluid van al die losse letters Als al jouw groene schriften zijn beschreven en je toch vlinders tekent tussen letters door heb je misschien…

Oud en nieuw herenigd Toeristen, junks en jordanesen De grachtengordel en Carré Oh, nergens anders wil ik wezen Een homo op de Amstel Lichtjes op ’t Leidscheplein Winkeldieven, Joegoslaven, Maar nergens anders wil ik zijn Albert Cuyp en Johannes Vondel P.C. Hooft en westertoren Hoeren, pooiers, Nee, nergens anders zou ik horen Stad…

het avondlicht dooft in de nacht eerder dan de maan haar schijnsel door de lege straten weeft muren weerkaatsen verte geluid dat strijdt met neonlicht langs een golvend lint van mensen op jacht naar vergeten hier in de schaduw van de stad is de nacht stilte de kille verlatenheid een niemandsland dat wacht…

ergens halverwege tussen grijs en groen waar stinkend roet nog steeds de rauwe zelfkant van eerder leven tekent ben ik als geducht opgegroeid…

In een opgeruimde kamer Strooi ik met gedachten En maak er een zootje van…

Zie toch: dat immense schaakbord in het donker. Achter elk verlicht veld woont minstens een dame of heer en ook kinderpionnen, een, twee of meer. Langzaam wordt de puzzel opgelost. Met elk ontstoken licht wordt een nieuw leven verraden en van het stadse donker verlost. Waar zal er ruzie zijn? Waar wordt gevreeën? Waar werkt een vrouw…

De straten hebben zo hun geheimen gevelsteen van het verleden zwijgt zichzelve dood De vensters openen zich tersluiks als ogen na diep slapen Ze kunnen het daglicht wel verdragen stellen zich er aan bloot De deuren zwaaien welkom open zijn niet vergrendeld zitten niet in het slot De straten hebben zo hun geheimen zijn niet…

oma, zei ze weet je waarom de huizen zo dicht bijeen staan in de stad ze zijn verliefd en willen elkaar knuffelen met scheve schouders steun zoeken een regenboog van mensen bergen de nek uitsteken om het lied te horen van de stroom die het hart van de stad doorklieft welvaart brengt maar ook verlangen…

Lieflijk dorpje van weleer waar is je charme gebleven? Je moest wel met je tijd mee maar is er niet wat overdreven? Je groene weiden zijn veranderd in grote, drukke wijken, je paadjes in betonnen banen waarlangs 'fermettes' prijken. Het kerkje bij de lindeboom was ooit je middelpunt. Nu wordt jou zelfs pastorij of kroeg niet meer gegund…

Van de Drom tot aan Stavoren kon men zeemansliedjes horen die hij speelde op een trekzak met zijn zonverweerd gezicht door zee gebikt zijn oude handen flink gezouten schippersarmen ruwgebonkt en hard als staal twee ankers bovenaan gelicht Hij speelde slepend aan de kade er zijn zuiderzeeballade zong van schermerwind die opstak over zilt…

de rauwkost is te grof gesneden klaagt hij vandaag niks beter dan de afgelopen week tomaat te bleek 'k probeer opnieuw: -en als je het zelf wat kleiner snijdt? hoe zo, met dit soort messen? zelfs een konijn zou dit niet fressen puree te flauw en veel te droog -wat zout of jus misschien? mijn favoriete stamppot niet te eten 't stampen…

(voor Hans van Pinxteren) Het kleine dorp in de kleiwoestijn met de kronkelige sloten rond de sompige weilanden met hier en daar een rauwe boer. Als kind ging ik er naar de kleuterschool, in de pauze stootte iemand per ongeluk een hark in mijn kop, het litteken is nog zichtbaar boven mijn linkeroog. De wond in mijn hart ook, dat mijn vriendje…