Alle inzendingen over eenzaamheid

Borstels losjes opgetrokken, weelderig als ongeslagen touw een wereld vol met bezigheden lang verwijderd van gebleven, hij telt zijn zegeningen niet de eenzame momenten van buitengesloten zijn, van veranderingen die kwamen voor een zonderling dubbel met glazen, alléén hartstocht kent zijn geheimen die anderen hem nooit zullen vragen…

Wie ben ik eigenlijk, denk ik. Wie vraagt zich dat af? Ik natuurlijk, zegt hij. En wat doe ik dan? Jij moet luisteren, fluistert hij. Je hebt je vandaag weer uitgesloofd. Ik kon je niet bereiken in je hoofd. Anderen wil je altijd overtuigen. Dat werkt averechts. Ik wil dat je nu gaat slapen! Ik wil wel, maar het lukt me niet. Iets in mij…

Mijn leven is een flop Een voorgeschreven script, op voorhand verbrod. Een vader zonder werk verslaafd, wat losse handjes, bovendien vermoord door de Kerk. Mijn moeder is een trut Ik ben het stuk vuil. Niet goed meer bij haar hoofd Er sijpelt schuim uit haar muil. Een man op straat wou mij, tegen mijn zin, maar misschien bracht hij…

toen hij haar schuchter vroeg weet je wel wat eenzaamheid is zei ze laat ons samen eenzaam zijn…

~vervolg~ Als je zo alleen bent heb je nog altijd jezelf en die kun je dan ook beter leren kennen Zijn hoofd voelde lichter tinteling in armen en benen -wil je met me dansen, spiegelbeeld ik dacht aan een wals onder de maan- Zo dansten ze langs de oever het voordeel van spiegelbeeldig dansen is dat je geen muziek nodig hebt en alleen…

Een lief gelaat in tere lijnen Een stille lach om jonge mond: Zo schreed zij daar; en de eigen stond Voelde ik een leegte in mij schrijnen. Zag zij mijn blik bewondrend schijnen? De lange wimpers zonken blond Op de ogen; 'k zag haar lach verkwijnen En voelde schaamte om wat ik schond. Toen welde in ’t hart een diep verlangen: Een jong…

In de schaduw van de maan loopt een silhouet te dromen wachtend op een lichtgenoot net voor de lange eenzaamheid een dag moet overbruggen doemt nog een gestalte op blij met toch wat gezelschap begroet hij in het water zijn eigen spiegelbeeld ~wordt vervolgd~…

Op het plein zweeft een kind zwiept met zijn hoofd eet chips uit een zak achter haar schouder duikt hij op wil je tikkertje spelen, mevrouw waar zijn je vriendjes, vraagt ze dingen doen, zegt het jongetje hij heeft lichtrood haar, witte knokkels een blikje cola heel wit kijkt hij weg de wind aait zijn verwoeste oogopslag zijn…

blik op oneindig en verstand op nul zwerf ik doelloos langs de vluchtlijn naar de einder: lusteloze grens tussen grijze lucht en braakland in het zand verwaait mijn spoor in de verte is de laatste luchtspiegeling reeds verzwonden tot leegte…

Goedenavond mevrouw Eenzaamhied! Alweer ik en jij onder de blote hemel, op de dansvloer van gebroken harten. En deze dans kiezen de dames, en jij kiest mij. Alleen geen vragen over haar deze story is voorbij. Goedenavond! Jij ziet er goed uit.…

je zit een beetje op de muziek misschien sta je al want je danst wat in je eentje zie je tegenover je aan de andere kant van de straat ook iemand die al staat en wat danst op de muziek op het moment dat je zwaait zou zij terug kunnen zwaaien maar ja gebeurt niet evengoed dat idee dat je zou kunnen zwaaien naar haar aan…

Kan die ziekte stoppen ik hou het niet meer vol stoppen, ja nu mijn hoofd is overvol Mijn lijf doet vreselijk pijn was het maar voorbij dan hoef ik niet meer te twijfelen dan ben ik niet meer lastig, zeiden zij Begrijpen doen jullie me niet en lastige mensen worden aan de kant gezet dat is makkelijker dan begrijpen en wordt er niet meer…

lange tijd staat hij nog - voorhoofd tegen kille ruit- door het raam te staren in de nacht de regen versluiert het desolate schijnsel van de lichten langs de snelweg in de verte. de kamer is gevuld met leegte. de tijd is rijp weet hij en op tafel wacht het touw reeds geknoopt voor de strop.…

Ik ben erachter wat het zeggen wil; alleen zijn eenzaamheid...... Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen: eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om je heen vlucht weg. Een…

Langzaam daal ik af in de diepte Van mijn rusteloze en zwarte ziel. Een uitweg zoekend naar de zon Verduisterd door mijn sombere gedachten. Strak staar ik voor mij uit Onbenaderbaar voor iedereen. Liefde komt niet binnen, Liefde geven kan ik niet. De dag is zo donker als de nacht Geen licht aan het einde van mijn weg Liefde ketst af…

Vier koude muren, vertwijfeling, leegte. Niemand! Op schaakbord valt stof.…

Je kunt niet altijd winnen Hoe mooi is soms verlies Een kans om anders te beginnen Iets doen waarvoor je nimmer kiest Door terug te snoeien Stuk te trappen Diep te snijden in het rotte vlees Ontstaat de drang om weer te groeien Toont zich herstel en het geneest Soms is het beter uit te spitten Om te woelen, dat wat er was Af te kappen, op…

donkere donder boven het verlaten podium saboterende stortregen heeft iedereen verjaagd alleen de zappende zee de bliksem en het jodium de voorbije voorstelling is reeds vervaagd mijn hebberig hart is de performance vergeten op zoek naar mijn partner dicht bij de zee op die platte plankenvloer godvergeten stond jij als verleidster ik wou…

In stilte van het alleen zijn probeer ik te verwoorden wat geschiedenis ons vertelt en ik bevrijd mezelf in zelfgekozen schemeringen kleine kunstzinnige details op de tekening van de avond liefde geniet de rol van eenzaamheid schepen bevaren een papieren zee wanneer ik aan je denk voel ik mijn ondubbelzinnige hart ik mis de schaduw…

ik hou van jou denk ik ik denk dat je van me houdt zwijgend wacht ik tot je spreekt maar je zegt niets omdat ik zwijg wij leven eenzaam verder evenwijdig aan elkaar…

Vanaf het begin van mijn leven Een muur om mij heen van gewapend beton. De wereld daarbuiten kon mij nooit raken En ik eenzaam en alleen daarbinnen. Mijn leven één groot toneelstuk Ik de hoofdrolspeler en regisseur. Emoties binnengehouden, gevoelens weggestopt Niemand die mij raakte, niemand die mij kende. Toen kwam jij mijn leven binnen…

Zoveel mensen om me heen, ontelbaar(6 miljoen). Maar toch voel ik me zo alleen. Hoe, waarom? Wat heb ik misdaan? Wat kan ik doen? Ik probeer er bij te horen, ik probeer iemand te zijn die ik niet ben. Is dat soms mis?…

het was geen kus die alles deed oplaaien het was niet die zomerse dag die zo mooi en warm was, het was niet de liefde die mij deed verlammen of de opkomende zon, die verscheen toen jij je blonde haren kamde het was ook niet toen ik je hand vast hield en dat het nooit meer morgen zou worden alles staat stil wanneer jij mij aankijkt…

Een man kwam met een zaag te leven. Spraakzaam was de zaag niet en ook kon de man het niet opbrengen de zaag te omarmen. Toch was er tussen hen het zachte zingen van de gordijnen een wolk die aan het raam voorbijtrekt en een vogel op de vensterbank, door beide waargenomen. Onverminderd het geringe dat van dag tot dag voldoende was. Alleen…

op zoek maar ik kom niet dichterbij jouw armen gesloten iedere blik voelt als verstoten je aanraking voelt als lucht niet bij je zijn, is erger dan wat dan ook ik kom niet verder dan achter jouw schaduw staan in jouw donker dichtbij, maar toch ver van je af het is als de zon zien, maar zijn stralen niet voelen als het einde van de…

Is eenzaam zijn Echt eenzaam Een straf Of juist een zegen Mij voelt het als een straf Ik kan er niet goed tegen Ik haat het echt Het doelloos dwalen Het zwerven in mijn huis De nutteloze uren Dat eeuwige gehang En het staren naar de buis Ik haat de stiltes die er zijn Het kille internet Maar het ergst haat ik dat rotgevoel Als ik alleen…

Geregeld vraag ik me af wat is de zin van ons bestaan mijn gevoelens gaan op de loop en ik er achter aan Ziek zijn is niet erg als het maar over gaat ziek zijn is wel erg als het je aan het lot overlaat Alle leuks overschaduwd door narigheid je hebt het niet in de hand er word op je ingebroken je leven is als los zand Vooral als je…

Om me heen kijkend lopen zij mij voorbij lachend, mopperend, in gedachten verzonken allemaal een reden om daar te zijn een doel om naartoe te gaan Voor een moment kijk ik naar mezelf al mijn vrienden verloren in de afgelopen jaren allemaal gingen ze hun eigen weg, gescheiden van de mijne ik raap mijn denkbeeldige koffer bij een en ga op reis…

Lang geleden dat ik schreef Ik nachten vol gedachten bleef Letters stroomden uit mijn keel Woorden emoties veel te veel Lang geleden dat tranen vloeiden Rozen in mijn broze hart opbloeiden Vlinders dwaalden door mijn ziel Ik steeds dieper en dieper viel Lang geleden dat ik je voelde Dat ik altijd wist wat jij bedoelde Nu sta ik op…

Rusteloze onmacht jaagt me de muren op in de kooi van stilte en eenzaamheid die me omwalt. De enige vluchtweg die me overblijft zijn de vleugels van de dood.…