Alle inzendingen over afscheid

Alsof de wind je laat fluisteren zachtjes wiegend of met krachtige vlagen waar dierbaren bijeen, in tranen en gedeelde smart naar jouw leven luisteren lijk je met lachende ogen van het leven lief te zeggen het is goed, ik ben hier heb elkaar lief, maak plezier de wind ging liggen tijdens gedempte snikken bij een laatste lied het was…

je zegt: we zijn niet alleen hier zijn ook degenen die er niet meer zijn zij zijn erbij als we slapen spreken denken of zwijgen ik zie je gezicht ingelijst onaanraakbaar dichtbij je ging me voor ik ben bijna voorbij…

Ons plekje Aan de poort Van de hemel Het kerkje Waarboven Wolken zweven Ons plekje Waar we samen Het leven deelden…

Ik hoorde uw voetstap naadren op het pad, ik wachtte en zag u na een korte poze. - Hoe geurden 't dennenbosje en de rozen! - Toen gij mijn open woning binnentradt. Gij waart dien avond toen gij tot mij kwaamt, o dood, niet overmoedig, niet vermetel. En toen gij plaats naamt in mijn zachte zetel gelijk een knaap, zo schuchter en beschaamd.…

Ik verkoop geen angst, voor wanneer de ramen boze ogen dragen Vooral de lucht spreekt mij vreemde woorden tegen Het gevoel van een terneergeslagen lijster die maar zingt en zingt Een ballade over het gemis van jouw stem in de stegen, metrotunnels en straten van deze verlopen stad God, wat verlang ik naar de lente van vervlogen dagen vergeten…

Thuis hadden wij ze al een hele poos, Ik nam mijn brood mee in die plastic bakjes, Je had ook party trays met van die vakjes, Biscuitjes zaten in zo’n gele doos. De verkoop stopt, maar als ik ze bewaar, Gebruik ik ze nog zeker vijftig jaar.…

weer hoorde ik het volle geluid van de kerkklokken zij die uittraden werden meegenomen in de interferentie van geluidsgolven alleen het stoffelijk zijn werd uitgestrooid over bos en wei om dicht bij de natuur te zijn gevlaagd door de wind die met lichte onrust over dit zielentransport waar het vaak aan communicatie schort als…

De herfst is veel te vroeg begonnen; ik heb de heide niet in bloei gezien, het lachen van de madelieven niet genoten, het onkruid niet zo hoog zien groeien als altijd… Maar velen gingen die ik goed gekend heb; de ene jong, de andere oud, maar niet het gloeien van het goud van tere liefde dat de wortels voedt en drenkt. Niets van dit alles…

Het is vandaag vrijdag de dertiende 2024 ik ben 5 jaar van de alcohol af 5 jaar alcoholvrijheid ik ben 5 weken van de laatste 5 sigaretten na vijven in de middag af 5 weken nicotinevrijheid Geest en lichaam verenigd in wat was, maar niet meer is en niet meer zal wederkeren geen 5 maar een 10 heb ik verdiend!…

als je niet meer bent zullen de wind en de bladeren van de bomen het elkaar al ritselend laten weten zullen vogels het elkaar al kwetterend vertellen dat ze jou nooit mogen vergeten zullen zeeën woelig baren zullen rivieren tranen stromen en kunnen het verdriet niet langer voor zichzelf bewaren ben jij dan zo bijzonder ja en voor elk…

Zelfs bij vloed, voel ik het lage tij wanneer je groot en grijzig schip als stip verdwijnt zegt men zo achteloos, het is zijn werk wees aan zijn schip gelijk, dat groot en sterk nu mijlenver, het ongewisse moet doorklieven. De tranen die ik laat als het gemis zo voelbaar is en horend hun gemak, dat alles went de tijd gaat immers snel want…

mijn as zal de aarde bevruchten mijn rook zal zorgen voor een regenbui mijn resten zullen ooit nieuw leven bekoren zoals oud wordt vervangen door nieuw beschaven een nieuwe morgen zal dagen na mijn onvermijdelijk sterven echt we zullen zeker eens tot het verleden behoren maar sterven – echt sterven dat doen we dus nooit we vervagen…

De eerste gele blaadjes vallen al, ze maken me droevig, ja weemoedig. Het omgekeerde van de lente met bloesems die de bomen sieren. Zo gaat het ook met mooie dingen in dit leven, we moeten loslaten wanneer de tijd daarvoor gekomen is. Niets blijft voorgoed en mensen worden ouder, trager, vergeten ook wat hen ooit boeide en doet leven. Het…

Wanneer uw last post is geblazen medailles overladen. Zilveren visjes huiswaarts varen. Brabants paard haar veulen werpt woorden opklaren Fietsen verwonderd hun weide kent. Zeemeeuwen het land (h)erkend. Uw lach ingeprent. Zonlicht golven baren uw zout in voetje baden dorst ingebed wolken opklaren. Tekenen aan de wand, warm zeewaterstrand…

Niets is voor altijd alles gaat voorbij het fruit van jouw lippen droge dromen van zijde alles is inherent en incompleet door grove vergankelijkheid in deze worsteling met verveling gedachten aan jouw vroege dood ach, was ik maar een regenworm dan zouden mijn stomme dromen voor altijd zonder zonde zijn in de warmte van het eenzaam bed…

afscheid nemen van haar die alles voor hem betekende die alles voor hem deed is als een onbekende tunnel ingezogen worden steeds dieper steeds verder er lijkt geen eind aan te komen z’n laatste levenslust wordt er door gebroken en dan plotseling waar het licht zou moeten wezen met het einde in zicht staat zij daar met haar armen gespreid…

wakker geworden zie ik al gauw in jouw nauwgegroeide ogen het doodskleed, wit gesteven onontkoombare ongenaakbaarheid links en rechts naast je de liefde, gestadig groeiend hand in hand met de machteloosheid, krachtig slorpend (haast) heilige twee-eenheid goudgevleugelde, voeg me in de dag!…

een vergezicht vaart binnen in mijn memorie jij sliep ik waakte een meeuw hing even gekneld tegen de steilte ik kon alleen maar kijken alleen maar waken over jou wie draagt je door deze nacht wie stelpt de wonden de meedogenloze angst jij sliep ik waakte ik waakte naast jou tijdens deze diepe reis ik kon alleen maar alleen…

de kleur van het behang gisteren goed voor discussie vandaag van geen belang…

Als ik er straks niet meer zou zijn, kan je nog altijd met me praten. In een witte, opgeruimde kamer zal ik nog steeds voor je bestaan. Ik fluister lieve woorden in je nek en in je oor, zodat je hoogstwaarschijnlijk denkt dat ik al tot de engelen hoor. Geen woord van angst of deernis, mijn zwart cynisme ben ik kwijt. Ik sta je bij bij…

Jan Wolkers smeerde nog gauw een boterham met zelfbereide aardbeienjam alvorens hij met verve aan zijn volle leven ontkwam. Zelf ik had eerder aan kwartliter wodka gedacht, ééntje met zo’n etiket waarop een meisje heerlijk naar je lacht. Quasi roerloos zal ik dan zitten met een geurige kat op schoot Mijmerend, geduldig wachtend op een voortijdige…

en als wij dan afscheid hebben genomen ik verloren het schip ben opgegaan zie ik jou traag en wankel naar de kade gaan zie ik hoe jij even stilstaat nog en kijkt met zachte vaste blik naar het nu al weggevaren verre schip…

Zij wandelde in de zonne - Het loof ruiste over 't pad. Ik ben het afgevallen, Het vroeg verwelkte blad. De zwaal'wen trekken henen, Ik staar hen na en peis: Ik ben een arme zwaluw, Ik moet alleen op reis. Zij trekken naar het zuiden, Zij weten waar zij gaan, Zij zullen wederkeren Met loof en lenteblaân. Het woud zal weer herleven…

Blauw met zacht geel Beide kleuren bleken Niet somber genoeg De witte deurtjes Van het kastje Bleven eeurwig toe Het voorleesboekje Lag geopend Op de grond Op de bladzijde Van het sprookje Dat nooit begon…

Als die mij nogal lief zijn - vrouw, bomen, vrienden - van mij heen zijn wil ik een snaterende grijsaard worden, wonend op het Maliebaan-station en in de zon. Gekleed in conducteurscostuum van Engels laken een goede indruk voor de spiegel maken, en zachtjes krijsen op het zoveelste…

De dikste tak Werd afgezaagd De stevigste stam Werd omgehakt De diepste wortel Werd uitgerukt Maar de noest In elke plank Dat ben jij…

Vleugje Gaultier Op het kussen De pasfoto In een lade Koude koffie In een tas Een paar sokken Voor de was Onze ringen Wat ik snap Op een trede Van de trap…

Quazooit in Toliara Madagascar in 't nationaal park Tsimanampetsosa Zo'n kleine duizend zeemijl van Mombasa Vlakbij Dar es Salaam en Zanzibar Een tropisch eiland, geen toeristenstranden Men waant zich langs de kust in 't paradijs Slechts zee, geen kindgeschreeuw noch babykrijs Wie wil hier niet zijn lijk laten verbranden In 't…

Een vriend van mij Is gestorven Opgebaard En geborgen Het is wel vreemd We hebben elkaar Niet echt gekend Het is wel vreemd Want hij heeft me Nooit echt gezien Ik wist het nog niet Tot zonet In de krant terloops Werd opgemerkt Ik hoorde hem vaak Ik hoorde hem graag De lach de traan Goedhartig spontaan Ik zal hem nog…

Je probeert het verdriet te relativeren maar in gedachten is er een verlaten land waar burgers uit gevlucht zijn door oorlogen mensenkennis in armoede moest leven een zuchtend zomers landschap strekt zich uit in groen zwijgen het liefdeshart wordt onrustig onder helder licht van de zomermaan de geur van takken witte rozen afscheid van een…