225 resultaten.
Was ik wind
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 312 Was ik wind
zouden mijn vlagen
flirtend langs de flanken
van een ranke zwaluw strelen
zou ik blauwe vlinders
fluisterend naar dansen zingen
wolken warm omgeven
tot ze nevelen voor mijn zucht
ik zou de zee doen deinen
ritmisch haar getijden
plagend stuwen
en tot stormend golven blazen
was ik de wind
dan legde ik mijn vleugen
verlangend…
Watermolenpad
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 311 Aan de Oosterschelde
dichtbij verstreken getijden
toont haar oude aanblik kracht
om wind en stoom af te blazen,
de droge Scheldemond
zij behield een dorstig gevoel,
eerder rijk gevuld met water
rond het verdwenen getijdenrad
na drooglegging ontbrak vloed
aan de nood om nog te stromen,
effende voor menigeen het pad
om heden daar veilig…
Oneindige Diepte
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 125 De tijd is een cyclus als getijden,
Getijden komen en gaan,
Dagen komen en vergaan,
Ver vandaan hier zweeft de aaseter in de paarse lucht,
Voltrekt en rekt de tijd,
Tot het lichaam zich vervormt tot karkas,
Dat wouden doet vervagen tot woestijn,
De man ondermijnt het gezag,
En lag,
Verlangend naar water op de grond in de scherpe zon,
Die…
wie
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 853 de waarheid ebt weg
met de getijden
die de bakermat zijn
gevoed door zon en maan.
daartussen de dolenden
als dorstigen
in een tranendal.
zo zoet en schoon
alleen dan
welke sporen
leiden een blinde
naar zijn fatamorgana
welk orkest speelt
voor deze dove dirigent.…
Toen de tijden bladstil waren, lang geleen
poëzie
3.0 met 23 stemmen 3.879 Breng over haar bloemgloede kleuren, uw
bloedrood, o nieuw getijde dat is nu.…
Wie
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 205 De waarheid ebt weg
met de getijden
die de bakermat zijn
gevoed door zon en maan
daartussen de dolenden
als dorstigen
in een tranendal
zo zoet en schoon
alleen dan
welke sporen
leiden een blinde
naar zijn Fata Morgana
welk orkest speelt
voor deze dove dirigent.…
toen de vloed haar eb gedoogde
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 488 ik zie je wenken
dan je rug
je glimlach draait
het beeld weer terug van
langzaam nader komen
we hadden alle tijd
minuten opgevrijd
tot eeuwigdurende
momenten van stil
genieten met elkaar
je zong het
kabbelen van golven
bruiste branding
in de volle maan, liet
je gaan op de getijden
ik kwam je nader
in het gele licht dat…
Lichtblauw ver
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 79 vele eeuwen her
nog kijken zijn
ogen lichtblauw ver
onverschrokken naar de
horizon zonder obstakels
de rechtlijnigheid
van het land verankert
zijn karakter wortelend
in normen en waarden
die geen tolerantie
aarden omdat toegeven
wennen is aan zonde een
ongekende boze binnenlaat
toch breekt er iets
als zijn schip strandt
door getijden…
GEBOORTEDAG 54
netgedicht
1.0 met 5 stemmen 223 doe er mijn voordeel mee
Dank, dank aan de mythe
Zacht neurie ik het ne me quitte
Pas van Brel en kirt ze mee
Weggeëbd; de laatste wee
Leidend tot een rite
Het golft en vlokt rond beiden
Dit kerstent elke heiden
Preek ik die juist beviel
Nee, niemand kan ons scheiden
Nu we op de baren rijden
Wimper ik om mijn ziel
Kraamtranen in getijden…
De zee wenkt
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 138 Ik zie in heldere dromen
verre voorouders foereren
in de getijden stromen
toen de mensheid jong was
en we onze vacht verloren
De oeroude herinneringen
in mijn genen geschreven
doen me verlangen naar zee
waar ooit het leven begon
om er naakt te spelen met
zand, water en zilte lucht
onder het vuur van de zon
We kozen voor ‘n landleven…
Carpe Diem...
hartenkreet
3.0 met 10 stemmen 619 De nacht is geruisloos overgegaan in de morgen
Het zachte licht kleurt de randen van deze dag
Vogels ontwaken en doorbreken de stilte
Ik kijk door het venster en glimlach
Deze dag is weer een nieuwe verschijning
Uit het kleurenpalet tovert een nieuwe kleur
Een tint die de aanwezigheid van getijden verraad
Ik kijk door het venster en ruik de…
Vriendschap
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 505 machteloos als er machteloosheid is
troost indien troost voor handen
nooit zakken ze dieper in de put
omdat het voelt om samen pijn te hebben
de een opent de ogen voor de ander
de ander opent zich in schaduw
van een droom die de ander verandert
en nooit wijkt de schouder in de wind
want scheiden doet slechts zeer in tijd
wanneer alle getijden…
Draaikolk
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 96 toch wil ik zwemmen in jouw zee
of ik de ruimte daartoe krijg
zal blijken
vertrouw me
en zwem maar met me mee
Nee ik zal je niet gaan mijden
daarvoor mag ik jou te zeer
ooit komen er andere tijden
en vindt de kolk z’n
draai niet meer
Tot dan blijft het een beetje lijden
toch heeft het weet ik wel degelijk zin
te hopen op gematigder getijden…
Onophoudelijk
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 115 dicht
Dat de volheid van de hemel
te veel voor je was dat je
de hemel naast je niet zag
De ruimte voor een vogel
met weigerende wieken
is te hoog gegrepen
Zachte handen gaven je een plek
in het kraaiennest
jouw uitkijkplaats in de mast
Een ziel spoedt zich ongezien
door onbegrensde ruimte en tijd
beneden je de onophoudelijke getijden…
Herfst
poëzie
3.0 met 9 stemmen 2.039 Achter de oude kloosterwoning
Hing wat rode zon…
Onder goud-getinte linde
Bad een jonge non
Heur gelaten ogen droomden
Onder blanke doek,
Naar de zwart’ en rode letters
Van ’t getijden boek…
Langs de wegskens was geprevel
Van wat blâren bruin…;
Aan heur voeten bogen schrale
Violieren schuin
Als ’n dode^illusie, die ze
Lang vergeten…
Tijdserosie ?
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 225 beddingen,
slagaders in hun strijd, we plaatsen
merktekens die zullen eroderen door de
jaren om die om te zetten in woestijnen
van zand, gerangschikt in de archieven
van het hart, mijlpalen hebben woorden
nodig, hoe vaak zeer ontluisterend om de
ontstane leegte in te vullen met wijze
- en troostende teksten, te wachten op
de schaduwloze getijden…
De Stilte
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 197 De stilte is gevallen
Maar de wereld draait door
De lente dient zich aan
Maar de rivier valt droog
De stilte is gevallen
Maar de vogels gaan door
Het baltsseizoen breekt aan
Maar het luchtruim blijft leeg
De stilte is gevallen
Maar de getijden gaan door
De maan weet van niks
Maar kastelen zijn van lucht
De stilte is gevallen
Maar…
Is het einde zoek?
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 781 Hoe heerlijk is de cyclus der getijden.
Hun wisseling gaat eindeloos maar door.
Aan elke zomer gaat een voorjaar voor.
Men kan erna een najaar niet vermijden.
Een winter volgt. Een ringlijn is het spoor
waarop seizoenen volgens schema rijden.
De punctualiteit kan mij verblijden,
wanneer ik weer de lenteklokjes hoor.…
Spinnend noten zingt
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 58 ik heb eindelijk
de muziek ontdekt die
jij sprankelt in je lach
in een proloog
van stille klanken
spannen spieren aan
onderhuidse emoties
golven getijden in
komen en weer gaan
geen symmetrie maar
een natuurlijke mimiek
laat zien dat jij geniet
geen klaterende
geluiden die duiden
op extravagant plezier
wel een prelude op de…
Deze nacht is naakt
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 357 Kaal tot aan het naakt
is deze nacht zonder stem
en ik mag slechts hopen
dat de sterren komen kruien
gelang het getijde dat zonder
voorwendsels gelegen is
tot zeer diep en aan het hart
zodat het spreken mijn taal
zal wezen totdat
de vroege schemer
mij de weg zal wijzen
vanwaar ik kwam tot
aan het eind van mijn vaarwel
‘k wil niet…
En de boer bleef ploegen
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 179 En de boer zal blijven ploegen
de getijden rond
en bij elke ochtendglorie
heeft hij een vredige glimlach om zijn mond.…
In vogelvlucht vertel ik jou
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 405 Mijn boot vaart door getijden
Golven van eb en vloed
Soms ben ik dorstig, is het zout
Dan weer eens echt bijzonder zoet
Het stille water kabbelt
Geeft rust zo om mij heen
Een beetje meer, met deining
Brengt mij dansende op het goede been
Het zijn haar bruisende golven
Die ervoor zorgen dat ik strand
Ik laat me graag verleiden…
Oosterend
hartenkreet
3.0 met 8 stemmen 166 Aan het einde
van de weg
daar waar het land
versmelt met lucht
Daar is een stil
en klein gehucht
dat is waar ik
geboren ben
Daar weet ik
elke weg en steg
haast iedere struik
en boom
Daar is waar ik
boven op de dijk
mijn allermooiste
dromen droom
Daar leun ik graag
tegen de wind
zie op getijden neer
dit kleine stukje…
Slanke vingers reiken
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 325 slag
ik overspoelde met
kracht en gevoel jouw
woorden en weet dat
ik dat niet zo maar bedoel
mijn vloed bracht
de hoogte van springtij
toch ben ik blij dat
jouw kust mij trotseerde
in elkaars woorden
wisten we het eb dichtbij
we wisselen in fasen
dragen samen de zorgen
in gaan als een paar
nooit is er rust op
het strand want de
getijden…
Cirkels
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 95 Als de eeuwige getijden,
eb en vloed bewegend in een open wond.
Zwart en wit,
angst voor het donker.
Heftig wanneer je er alleen mee zit,
wachtend op dat ene kleine wonder.
Waar je soms vanuit de verte eventjes naar mag kijken,
een dartelende vlinder ronddansend in stralend oogverblindend licht.…
jouw rust ging wijsheid heten
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 715 ik wilde je wat golven geven
pakte water uit de zee
alleen het schuim bleef over
handen deinden zachtjes mee
ik keek verbaasd
je lachte om mijn falen
koppig ging ik door om
toch die golven te gaan halen
je hebt me toen de wind geleerd
van stroming en getijden
ik dacht niet echt verkeerd
maar schoof de logica terzijde
we golfden samen…
overpeinzingen op een terras
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 712 Kijkduin
je voelt de kleding aan je lichaam plakken
bij Tios ga je nog een pilsje pakken
zo leid je schuldgevoelens om de tuin
dan zie je met een nevelige kruin
een karmozijnen zon de zee in zakken
verdwenen zijn de laatste ongemakken
het leven bijt niet langer als aluin
je rusteloze ziel berust spontaan
wat ben je meer dan speelbal der getijden…
Ten leste
gedicht
1.0 met 1178 stemmen 89.533 Maar wat bestond aan zon en maan
en wisseling van de getijden,
het was alleen opdat wij beiden
elkander niet zouden ontgaan.
Wij worden nu nog slechts door tijd
en ruimte van elkaar gescheiden,
maar sta mij aan het eind terzijde
als ik de einder overschrijd.…
Paestum
poëzie
4.0 met 13 stemmen 3.197 een oeroud zwijgen heeft zich opgericht
uit de getijden der vergankelijkheid.
en onberoerd staat dit verweerd geweld
boven de wirwar en het gekrioel
der mierennesten, en het zichzelf
verdelgend menselijk gewoel.…
Wees
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 223 liefste vijand
het is tijd om los te laten
vergeven en vergeef mee
meet de lengtes in gelijke zeemijlen
wee
glimlach dan zacht langs getijden die weemoedig zijn
krijt de rots met een schreeuw tot een witte muur
een meeuw droomt het uur ruim boven het duin
drift op rivieren langs ondergelopen stranden
de tranen zijn niet minder en zie…