Alle inzendingen over oeroud

Door vensters tussen gedachten in schijnt een oeroud licht. Onze gedachten vallen als bladeren van onze volwassen bomen. Onze wortels blijven ons voeden. Onze stam blijft staan. Wanneer oude bomen ruisen. Wanneer de bladeren vallen. Wanneer ons denken stopt.…

Wie niet de grote liefdes kent heeft het leven niet doorleefd mij maken ze beter dan ik ben leef zoals ik nooit heb geleefd Exotische drugs in mijn bloed vangen mij in ‘n oeroude roes beleef een lente in de winter hoor Mozart in ‘t stadsrumoer Verstrengelde lijven glijden langs elkaar, doordringen en inhaleren elkaar in een zucht…

Tussen steile rotsen door dicht woud omringd dendert de stortbeek naar beneden geeft zich over aan de wil van de oeroude Schepping over hem heen stijgt en daalt telkens een gondel langs de helling steeds onderworpen aan menselijk gezag de hotsende stroom bereikt het lage dal zoekt als kabbelend riviertje de tijd zonder eind het…

Elke voetstap een genot, nooit geëvenaard, de Endertbach, het primitiefste, attractiefste wandelpad van regio Cochem Je reinste stilte, alleen, soms, onderbroken door een opspringende beekforel, die in dit rotsige, oeroude dal, als het ware, door zichzelf zwemt Doorzichtige, turkooizen libellen zweven, als stille getuigen…

Jeugd gevangen in een tuigje van prangende gevoelens, gemend door de natuur met leidsels uit oeroude genen, denkt door tergend langzame gevoelstijd eeuwig te leven. Zinnen der jeugd opgetuigd, uniek per individu, die tuigage is de geest en dat zijn we zelf.…

wel koppig ontkennen dat ze met ons kan doen wat ze maar wil trachten vaak aan haar greep te ontsnappen maar langer dan een dag laat ze ons niet los op knieën dwingt ze ons ten slotte allemaal doet ons huilend bekennen dat wij haar aanbidden en als niemand het ziet willen we niets liever dan haar vruchtbare koelte strelen, opsnuiven de oeroude…

Klaterend zingt de waterval een oeroud lied over ontstaan dat klinkend over keien glijdt door spetters spattend begeleid in ‘n melodieus ten onder gaan Het gezang vloeit golvend voort murmelend malende in stromen dat zonder aarzelen of schromen zich voegt bij ‘t natuurlijk woord De lieflijke akkoorden sterven in het buld’ren van de oceaan…

Op het binnenste waar hiërogliefen staan, als straten van oude steden, gebrand op een zachte kaart, het verdwalen in oeroude vorm, in barnsteen, vergleden tijd op tijd, en van mezelf beelden die ik buiten de tijd ontgin, omzwachtel als een wonde, zelfs bewonder wanneer een nieuw spoor in me loopt, vers bloed dat kruipt en warmer wordt.…

Zo fluister ik, alleen, in staag herhalen, En door mijn denken komt met vlagen dwalen Van liefdes volkslied het oeroud refrein. De meisjes zingen 't in de maneschijn Met brede slingers wandlend langs de wegen, Zij roepen 't iedre donkere jongen tegen: Ik heb u lief! gij zult gelukkig zijn!…

waar een verzonken woord op straat nog fluistert van vervlogen dagen rond de sierlijke gevels bij vlagen zich in oeroude klanken horen laat waar de nar en troubadour herleven de stem van een roomse toren klinkt die de stad in al haar pracht bezingt zo hecht met de Zoom verweven waar het verleden huist in elke steen de oude muzen hier…

Om rotseilanden zonder boom en gras, Liggend verlaten in het oeroud ruim, Bloeit slechts 't onstuimig en verward gewas Van 't snel opschietend, snel verwelkend schuim.…

Vege tekens heb ik op je graf geschreven Een goed bewaard geheim uit een houten hart gesneden en neergelegd Als vermolmde takken verwaaien mijn geheven armen in de mist Er knarsen stemmen onder oeroude stenen vandaan die woorden lichten Ik slik mijn tranen als roestige degens om niets prijs te geven Omstanders bouwen…

In haar vergeten momenten verwateren de beelden en verdampen in een traan terugblik naar haar oeroude zielsbestaan...…

In putten hol als de ogen van de dood gapen riolen, lang vergeten graven; oeroude gronden komen maagdlijk bloot. Ik wandel liever hier dan in de stad waar 'k loop als iemand die zijn naam vergat: hier voel ik vaag een schoner wereld worden.…

tot je besefte dat wat zij lazen hen al snel buiten de door jou bedoelde virtuele mazen van het net bracht de vrijheid die jij gaf heb je steeds meer ingeperkt tot klaarheid het enige versiersel was waar niemand iets om gaf fluisterend ben jij met lichaamstaal begonnen waarbij herinnering de matrix is geworden van het oeroude…

parfum afgeeft, in ijle geuren, heldere manen overwinnen nu het bleke zonlicht, dat wikt en vecht en strijdt met lage wolken, en zich verloren weet, in deze winterstonde, maar intussen stil en geduldig wacht, tot de aardse gulle bodem zich weer zal gaan warmen, voor een nieuwe ronde langs sterren en planeten, en weer vruchtbaar wordt door oeroude…

verdringt levensgeluk lelijk decor in 't bestaan dwars door het plezier heen het onbehagen schept 'n klimaat waarin een vonk tot vuurzee leidt opstand der Belgen begon na een bezoek aan de opera het onbehagen waarvan de oorzaak doorgaans in de taboesfeer beukt hoog tegen de dijken van natie's tolerantie het onbehagen waardt rond, oeroud…

Oude stemmen bouwen monumenten in post scriptum; dopen oeroude hoofden in vloeibaar goud. Zij overzien de gespleten tong in de waas van de eeuwigheid, en de waan van eigen heiligheid. Helden worden vastgehouden in de spanningsboog van eergisteren tot overmorgen.…

Men dokte grif een onbekend bedrag Voor een bijzonder flesje oeroud water Uit 1853, écht het staat er En iémand had een héle fijne dag Dus wilt u ook een keertje flink bedonderd? Ik heb nog emmers vol uit 1600!…

Strijdende wil der wereld oogt zwak en vaag bij de oeroude, nóg sprekende eer: zwoegen om slechts te bestaan als windvlaag.…

spontaan pak je mijn hand verlegen kijk ik naar je voel me ook wat verloren je woont hier zo mooi in de Vlaamse Ardennen we lopen verder door een fijne dag in mijn leven ontroeren elkaar daar op het pad bij de burcht waar de schelpen kraken kijken naar de plek waar jij was geboren beklimmen de met spinrag behangen oeroude…

Uneswido is oeroud en het dorp onderhoudt drie geloven en zoek die in streng gereformeerde hoek. Drie kerken allemaal rotsvast leden vonden het ongepast voor elkaar opzij te gaan marechaussee kwam eraan te pas de vechters te scheiden wanorde bestrijden.…

bijl en kettingzaag kondigen lentevogels de barre winter aan voor reuzen van het bomenrijk waar onbewogen stammen met lange adem zwijgend naar de hemel reiken het bladerdak murmelend ruist vingertoppen tasten naar diepe barsten in de schors in dit onbetreden woud waar takken naar het zwerk wuiven of buigen naar oeroude…

Ik zit op mijn balkon in de eerste februari stralen van de warmte bron die mijn ziel de warme troost doet schijnen in de koude angst verstarring van de oeroude planeet met haar covid 19 leed waar ziekte en dood eenzaamheid en velerlei nood zijn schaduw werpt over ons leven dan zie ik uit naar de tijd dat wij elkaar gewoon…

- Ik weet niet, of 'k heel jong ben of oeroud.…

mijn oude ik kijkt naar mij aan de andere kant van de spiegel ik ben vrij... maar de pijn van het afscheid vormt zoute tranen op mijn huid de wind neemt ze mee en blaast dit oeroude verhaal de wereld uit ik steel nog een paar tranen als zeldzame schelpen herinnering aan hoe het was oud verdriet is vaak zo vertrouwd als een goede vriend…

Verstooide, stervende gloed, een vluchtig woord uit het oeroude, ontastbare Leven, dat steeds éven tijdloze jeugd laat komen.…

Het was als een zorgvuldig gesealde schat, als een klein flesje waarin een minutieus scheepje, zonder erbij te kunnen, veel meer dan dat was het, als een oeroud voorwerp in een museum uit een andere wereld, het was eerlijker dan de stralende hemel.…

vanmiddag huisde ik boven de boomtoppen in een strakke azuurblauwe lucht drie witte wolkjes sierden de omgeving dunne grijze randen als zachte contouren beneden het groen: mos met kleine sterren oeroude grond, stenen uit de vroege ijstijd gestapeld tot hoge wallen; tehuis voor dieren of zekerheid voor een veilig gevoel de fijne grijze wolkenranden…

Ik loop in mijn eigen tempo begroet de oeroude bomen de rivier waarin ik denkbeeldig elke druppel een naam geef. Hield ik niet juist ook van het leven de melancholie verweven dageraad hij vergat mij immers zelden gaf dagelijks zijn kleurrijke ideeën. Dat weemoedige geluid achter mij kan ik echter vandaag amper duiden.…