Alle inzendingen over schim

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en wilde wederom de horizon verklaren…

Ik sta als Orpheus voor de nacht, een schim, kantjil in een panterpupil. --------------------------- uit: 'Thule', 1991.…

in de vroege ochtend zag ik een bleke schim. in het gele licht van een lantaarn een grove gestalte een vrouw onzeker op dit onmogelijke uur ik verdoemde haar omdat ik wist dat zij die mij ooit zou baren nu al ongelukkig was een hard gezicht het maakte me bang want wat had ze mij te bieden ?…

trein rijdt ratelend over wissels door de diepe nacht en volgt vervolgens het lange spoor een man reist alleen in een coupé er is niemand die hem verwacht waarom dan reist hij toch door een koffer torst hij met zich mee gevuld met versteende tranen hij werpt blikken uit het raam hij ziet slechts een zwart gewelf met daarin een vage schim…

zachte zinnen verbrokkeld tot kruimels woorden dwalend in lege rusteloze dagen het licht gedoofd in vroege jaren weer ontstoken het broze lichaam uitgewoond, zijn oude ziel verstild nog een schim van wie hij was op weg naar huis vanwaar hij kwam zijn doolhof al geruisloos verlaten…

Kijk me een keer aan en verzin er wat woorden bij vertel een rustig verhaal of geef me minstens wat kleren Merci voor de bloemen het gezelschap het staat ons goed En waarom spreek je nu nog niet Zweeft jouw ijle schim van een wereld op het terras voorbij de mijne houdt tenminste mijn tenen warm…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht wederom, gelijk de mens is, een andere schim die ook in mijn gespiegelde vitrine vertoefde ik was van mijn schepping getuige en kon weer de horizon verklaren…

Daar dat gordijn, Gleed haar schim er niet langs? Ruiste haar rok niet? Kom, kom toch terug!…

ik raak ze niet aan laat hen maar gaan vlucht voordat hun emoties mij overspoelen heb me afgesloten voor lucht uit de goten geen vragende blikken die in gevoelens stikken zonder te slikken ben een schim die niemand meer ziet eiland in een zee van verdriet het geven is op de bronnen verdroogd buig langzaam mijn moede hoofd…

Het ijs is een droom die in de stilte scheurt en het maagdenvlies laat smelten met de ogen die mij zoeken als was ik een schim die altijd sliep omdat de droom als een baarmoeder mij nimmer wakker wilde maken.…

Door het heden blijvend afgetroefd zit zij onbeweeglijk staart bedroefd naar een beeld ver in de verte ogen in één richting blijvend vastgeschroefd Slechts een ader klopt op haar hand als teken van leven Hoe communiceer je met de schaduw van een schim van een mens met haar hoofd reeds in de hemel en haar lijf nog op de aardse…

Het parcours was nat het regende lichtjes, ik stierde op een zwarte schim zichtbaar in verloren lichtjes. M'n benen stappen argeloos door voeten benen droogjes mee water streelt m'n hoofd 't gutst in het riool. Zo'n zee van rust.…

Want ik ben een schim die zwijgend niets meer bezitten kan en steeds volgt wat hij verliest aan de dood en de liefde die alleen nog in vreemde voetstappen bestaat.…

een appeltje voor de honger en wat liefde voor de dorst meer heb je niet nodig wie braaf is die krijgt worst het vel is overbodig de kat gaat er mee heen zit te spinnen voor de muis in haar navel glimt een steen er is niemand thuis op tafel dansen kaarsjes een schim ontsteekt het vuur op hooggehakte laarsjes…

een appeltje voor de honger en wat liefde voor de dorst meer heb je niet nodig wie braaf is die krijgt worst het vel is overbodig de kat gaat er mee heen zit te spinnen voor de muis in haar navel glimt een steen er is niemand thuis op tafel dansen kaarsjes een schim ontsteekt het vuur op hooggehakte laarsjes…

duistersluimer van de nacht ontmoet je haar verankerde tunneltocht verlegen glimlach van de maanspiegel en je proeft de prille lentebegeerte in ieder woord dat zij zacht fluistert naar het oorverlangen in je hoofd je bent te verlegen om te antwoorden je herinnert haar intieme glimlach die versteende blik op het standbeeld opgericht voor een schim…

heb haar in de armen ze is nog vreemd probeer een blik te vangen ik ben een schim ze is wat van de eeuwigheid ontheemd ik draag enkel, voel weet niet wat en denk, wat is ze ver zo onbewust kan ik al mijn stem laten horen zal zij mij nog kennen, als het ooit later is ben ik er dan om te verwennen op het pad naar zonnegloren…

als een verleden pijn als een heden jij en ik ooit De wetten van de liefde vergeef me dat ik vergeef afscheidswoorden die niet bestaan Voorbij betekent gedaan jij wist het net zoals ik het mij nu realiseer Vrijheid die ervaren wordt als een hel die ook wel eenzaamheid wordt genoemd En zo verdwijn ik aan jouw horizon als een schim…

zijn schim loopt over velden de wegen laat hij, want zijn schapen vragen meer boven hem een zwaluwdans geschreven volgens dat, wat regelloos verschijnt als de dag verdwijnt verdwijnen ook de vogels, tureluurs rond landerijen vleugellam nu hij -verdwenen is ergens in de mist verblijft zijn stap in dat buitenland dat door zijn vrouw…

Plots ziet hij stilte even bewegen zonder emotie in een denkwereld niet ver van hier danst een schim ritmisch in leegte hij telt zijn woorden naast de prijs reeds betaald wanneer hij alleen is staart hij naar letters op grote papieren vol liefde en vriendschap als uitkomst van zwijgen tekent hij de nieuwe stilte.…

een schim op de ruit te zien een grijzende vent een beeld dat nooit went ~~~~~~ lopend langs de ruit loopt die grijsaard met me mee samen één wij twee ~~~~~~ weerspiegeld zie ik wie daar staat en valt me op hoe snel tijd vergaat ~~~~~~ we treffen elkaar in winkelruit en lachen ons met zelfspot uit…

we stopten het eindpunt mijn laatste station jij was een schim op het verste perron herkende en zwaaide in kleuren ik kom handen en lippen vochtig en klaar maar het tochtte verleden ook daar we lachten en huilden het jaar van de scheiding die nacht bij elkaar ik ben ontwaakt jou in mijn armen vraag niet naar hoe…

Gevangen in haar rode licht Bekeken achter glas Zit ze daar maar op haar mooist Een schim van wat eens was Ze flirt en lokt en kleedt ze uit De mannen van de nacht Betaalde liefde tussendoor Terwijl thuis wordt gewacht Haar eenzaamheid valt niemand op Geen man past in haar leven Want wat je eenmaal hebt verkocht Valt niet meer weg te geven…

Een kwestie van wikken en wegen, voor of tegen mezelf in objectiviteit als een mes dat dubbel snijdt dan komen de wolven, mijn polsen gebonden ik wil niet vluchten maar drijven wat zou dat mooi zijn blauw en groen regenseizoen de gedachte aan toen een schim vanuit mijn dodenrijk het verste binnen mijn bereik of toch niet?…

Wat ben ik Zonder jouw liefde, Nog steeds mijzelf Of een schim van wie ik was? Hoe kan ik verder Als ik nog steeds denk Aan hoe jouw lippen Mijn lippen waren En ik warm en veilig In je armen lag? Waar ben ik, Dat ik niet eten, drinken, Slapen kan En ik niet weet Wat ik doe of zeg?…

Van de tijd zoals ze ontkleurd zijn en hun gezichten als groeven van oude dromen die mij weer laten wensen dat ik mijn schim zal vinden en mijn schaduw niet verlies.…

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters uit een onzichtbaar alfabet zelfs geen schim kan voor de punt iets stichten of de leegte zonder zin…

stel je de dood voor als een lugubere man met een zeis dat was de landbouwtijd nu is het iets in de trant van nanodeeltjes die wegwaaien met de wind en de zon maar als ik wakker word in de nacht staat er opeens weer die schim van een man misschien in een clip op youtube hij zegt: ga snel op reis weg van mij en wees niet bang, want…

hetzelfde huis, uren langer zwijgen er zijn geen levende verhalen waar ik sta en het avondlicht in de kamer zou een schim kunnen zijn wolken blijven star donkerder boven luisterloze leien hij gaat liggen ver uit het gezicht van een lelijke, grote maan en zijn vader wacht tot het geschuifel voorbij is zoveel mogelijk…

zonder verweer is de mantel afgeworpen het boek tot papier aangevreten de verf tot olie verteerd aarde afgegraven tot het skelet van een schim zwarter dan, verlaten van door aangetast ontwijken ontdaan in onbedekte termen zonder weerwoord hoor ik mijn woorden zeggen luister naar stil zwijgen en blijven onbewandelde wegen onaangeroerd…