Alle inzendingen over grijze

U schudt het hoofd met 't grijze haar en denkt "ach, laat ook maar." en stort u vrolijk op een nieuw gedicht dat maakt bij vlagen het leven weer wat beter te verdragen.…

je ligt werkelijk keurig opgebaard beste kostuum is je aangetrokken donkerblauw; je lievelingskleur, met grijze sokken familie en vrienden om de kist geschaard het laatst ritje vangt straks aan kist wordt reeds door je zonen gesloten deksel werkelijk overgoten met bloemen, kleurige linten en harten van cellofaan afscheid doet pijn voor zo…

Dit is haar strijkbout, zonder lampje, het snoer bekleed met grijze stof die over twintig centimeter rafelt: daar liggen draadjes bloot, gebarsten plastic, bruin en geel. De strijkbout in haar rechterhand, de onderzijde naar zich toe alsof ze in de spiegel kijkt en dan haar bolletjes van spuug die dansen op het hete ijzer.…

Stil op 't bed te wachten, Zie de tijd verstrijkt, tergend langzaam, een witte klok, een grijze muur, secondes tikken verder, bewijzen ieder uur, waarin ik verder glijd Bedrukt voel ik mijn bonzend hoofd, het bloed vloeit uit mijn oor. Mijn ledematen zijn verdoofd, en beweging is verstoord.…

Grijs groeit de lucht en vloeit zich aaneen met de grijze golven van de zee aaneen tot aan de zichtbaar wolkende horizon door wind bedolven krijsen meeuwen daar in buitelende vlucht kolkend en brekend omwoelt de branding en beukt de barrière van de verzanding veilig brengt de kust voor het volk een teken na de grote misère het…

je verijsde in je jeugd de permafrost duurde een half leven waarin je niets kon geven of ontvangen liefdeloos zonder verlangen warmte kon je niet bereiken in het grijze licht van fijne sneeuw zodat het zicht op enig toekomst werd gemist zacht ontlook de lente in je koude huid mijn vingers dooiden ijs dat de seizoenen brak…

Al was ik gerespecteerd als een grijze eminentie. Had ik de macht met evidentie. Als het mijn hart niet had was mijn bestemming onbestemd. Al was ik beroemd en een gevierde held en gaf ik aan de armen een deel van mijn geld. Als het mijn hart niet had, zou ik tenslotte niet worden geteld.…

De brede stam en wijde takken geven geborgenheid in de grijze nacht. Geen ster of maan te zien in de mistige deken aan de hemel. In de verte alleen het geluid van een auto die niet slapen wil. Dan enkel nog het vallen van bladeren met een haast windstil geruis.…

Grijze splinters glas strooien as rond in de woestijn. Ze weerspiegelen de ruimte van de kapotte krater van vroeger. Pas veel later slaat alles wat kapot ging in. Wat het losse zand had kunnen lijmen, vormt een vaste substantie onder de druk van de inslag. Ver weg verstopt glas onder woestijnzand.…

ochtendglanzen in zicht leidt tot een herhaald lijdzaam ondergaan van het voorbije dat getekend in mij blijft slaat de weg vlakbij het slotstuk stilaan af naar wat is maar nimmer in het heden slijt Tegengesteld aan mijn eeuwige twijfel en anders dan gewis oneindig te zijn vallen de brekende schoonste momenten zilver twinkelend uit een grijze…

dat wat komt de rug toe wat zich nog zal aandienen is reeds telkenmale geweest sluit ik dan de ogen of verblindt de verwachtende werkelijkheid het nog verder zien dan de kim die de polsslag van het moment uitvergroot in stenen beelden in een diatheek van botte herinneringen op mijn dag des oordeels die volgt op decennia van grijze…

Kalm, manhaftig bidt de grijze zeeman de armen rond een mast. Zo lange reisden schip en zeeman samen door de stormen; grijs is 't hoofd geworden van de zeeman, krakend en versleten 't machtig vaartuig... O de wind, de zee, de laatste storrem! Schuimend, bruisend, stijgen wilde baren onder zijne voeten.…

Liefde leeft in grijze haren. In elke rimpel van onze huid. Al die jaren, onze kin'dren, stralen toch die liefde uit. Waarom dan tot woorden dwingen en mij smeken om een lied? Liefde gloeit in stille dingen. Liefde leeft in woorden niet.…

Zinderende zon ondraaglijk lang het wachten tot ze verschijnen zal exotisch sensueel heeft men haar in gedachten Ze komt op eigen tijd kleurig bont gevleugeld oeroud en pront levend beeld uit een ver verleden Blote voeten rimpels ritmisch in het zand stampend hypnotiserend houdt zij de vrouwenblikken vast van de maagd, de vrouw de grijze…

lichter, tenzij de desbetreffende dichter zijn lezer lezig leesvoer biedt (Inkt is echter erg machtig) ‘Open mind’ komt zelden snel zoals mannen boven tachtig Strofen waren zeker prachtig, maar woorden zaten in de knel (Voelden zich niet in hun sasjes) De uitkomst blijkt nu wel bekend: letters dansen keurig pasjes Niet meer in saaie, grijze…

de tijd is afstand tussen oud en nieuw oude kindren verwijderen grijze haren en zoeken vandaag geen verse rimpel ze willen herinneringen evenaren maar jonge knuffels bewegen te ver de oude dag verdwijnt achter de evenaar nu denken ze nog aan een avondster heden leeft de vergeten beeldenaar kinderen vullen het prentenboek een album voor…

liefdevol fingerspitzengefühl jij was in staat de wereld binnenste buiten te keren om hen emoties te leren met je goddelijke lach zal jij ook hen op het verkeerde been zetten en laten staan vol verbazing over hun eigen spiegelbeeld zullen zij zich eindelijk en masse laten gaan en plezier in euforie toestaan in hun tot dan toe grijze…

De eenzaamheid met lege gevoelens Donder en bliksem heersen overal Een mol kan zijn weg niet vinden De nacht vol met zwarte sterren Een regen van orkanen valt Het grijze water is bevroren Vulkanen spuwen donkere assen De lava stroomt door de straten Een vallende glinstering Zonnestralen verwarmen de dorre aarde De ark begint te werken De…

Vroeg op de dijk en het water nog hoog Breekt de grijze lucht boven de kwelder Geduld nog, dan vallen de platen droog De zon lichtstippelt, het wordt snel helder Gaatjes van vogels in natte plekken Schapewolken boven en op de dijk De ganzen strekken hun slanke nekken Gras en water, aarde, basalt en slijk Verder en verder strekt het land zich…

Zelfs de grijze, kale lucht Die altijd Nederlands deed Is nu een vreemde vrucht Als een ander verkleed Ook de straten, de stenen Fluisteren langs mij heen Zij vervloeken wat ik meen En zwemmen in mijn wenen De bomen, zo hier en daar Voelen zich hoger, voldaan Hun takken dienen als schaar Knippen mij uit het bestaan Het water voelt…

iets van mij zich in jou herkende iemand voor de spiegel staat naar de grijze lokken staart een kleurspoeling echt nodig niet zomaar meer een modegril je kijkt hoe de hand omlaag wijst, prikt, tikt en keurt ziet de borsten, buik verward haar om schamel naakt twee handen in elkaar op navel diep in mijn put was jij er altijd een weg naar…

van bloem en blad blaast de winter een lange zucht naar een stuk van gisteren ‘k zie de afdruk van je voeten als de doorsnee van iedere halte waar je naam als jaarring stond in een achteraf vertraagde groei van lucht en maan veeg ik wat aarde naar het grijze vergezicht naar de voorbijganger en het splijten…

ik heb de wolken niet geschoren dat deed de wind in onderkanten plat met donker afgevlakt mijn macht reikt niet over dag en nacht weet van de schemering was al vroeg het kind van iedere rekening speelde tussen zwart en wit wist van geen wijken grijzen zag ik niet zij hadden geen gezicht het naamloos land van gaan en komen voedde…

Te grijze wolken, met hun scherpe, gouden randen, benemen mij geraffineerd de adem van de zomer, als dode vlinders vallen bruingele bladeren, dwarrelend weggeblazen door een stoere noordenwind Elk jaar opnieuw weet ik dat dit moment komt, het moment dat de zon zijn kracht verliest, dat het noordelijk halfrond gaat verkillen en elke hartstocht…

onbegrijpelijk terwijl jij als een stille bries mijn lijf natekent in mijn lenden verhalen schrijft teder en licht als water en jouw gestreel mij branden laat als laaiend vuur waarin de dorst verdampt wanneer jouw woord voorzichtig aarzelend van lippen valt het mijne kleurt in tinten van een liefde dan bruist er lente zelfs in het grijze…

ik huil met droge ogen mijn tanden grijze as ik ben de jeugd ontvloden maar lekker in mijn sas de wilde woeste jaren wijsheid wild vergaren vol met mededogen Gods ervaren geboden goed ethisch leven in praktijk gebracht mijn leven gegeven andermans pracht het is volbracht maar hebt u nou nog even om mij serene rust te geven…

Nu ben je weer alleen, je levensloop bijna voltooid, de kinderen verstrooid, in hun wereld weggedreven, vervreemd van jou, onwennig zien zij de rimpels en de grijze haren, en even maar, je oneindig lieve blik, de tederheid van vele jaren, die ze van zich afschudden als vlokken sneeuw.…

wat in mijn ziel besloten ligt daalt vloeiend uit mijn pen letters woorden zinnen buigen verlaten zwijgende mijn hart een stukje van mijn ware zelf onthult mijn echte ware zijn zo ergens tussen grijze cellen worstel ik met mijn en dijn mondig mensje tussen goed en ook een beetje kwaad ik en de ander wroeten mij in een slapeloze slaap…

Maar goed dat er nu wolken zijn en een zachte grijze regen. Wat moet de zon anders dan op- en ondergaan? En zich verstoppen achter het grauwe wolkendek en zich verkoelen aan de regen? Je bent er immers niet. Ik hoor de klokken luiden in het dorp. Ik hoor mijn hart slaan, met elke slag Ben je verder weg. Ben je er niet.…

Water vervalt tot schuim, gestegen golven vallen terug tot zee, horizon en grijze wolven liften samen met de meeuwen mee, een vlucht zweeft daar boven, beducht voor onderaards gebroed en geronnen bloed,wat als metafoor van ondergaande zonnen kleeft aan de schone vleugels, gewogen uit de zuchten van de oceaan, zal die geen veren…