Alle inzendingen over vergaan

Is wat ons rest niet lang vergaan verwaait met winterregen die al het dode vruchtbaar maakt maar ook alles vernietigt zo weergaloos, zo schuw Zie, mijn lief, de zon kleurt zwart ons leven is ten einde. Wat hadden we nog meer gedaan dan licht te absorberen dat schroeide en de tijd vergat.…

En toch, zo eindloos smacht ik soms om rond Uw overdierbre leên de arm te slaan En luid uitsnikkende, met al mijn gloed En trots en kalme glorie, te vergaan Op uwe lippen in een wilde vloed Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.…

O, dat ik minnen moet en niet vergaan! Ach! Liefde-in-Haat moet ik mijzelve heten, Want geen kan de andere in mijn hart verslaan. In droef begeren heb ik neergezeten, In dreigend gillen ben ik weer opgestaan... Wee! Dat ik nooit dat bittere brok kon eten, Van stil te zijn en héél ver weg te gaan.…

Dit leven is gans niet, omdat gelijk vergaan De wijze met de dwaas, de goede met de kwaên, En legt hij neer die gister was verheven. Dit leven is al veel (wanneer men 't wel betracht) Omdat men zeker hoopt en veiliglijk verwacht Wel levende alhier, hiernamaals 't eeuwig leven.…

Als de stilte koel mijn ziel beroert En de leegte door mijn lijf voert Zwelt jouw kielzog op van oud zeer En slaat helle lucht mijn blik neer Diep begraven, reeds vergeten Onder 't puin en half vergaan Bedek ik, mijn wil verbeten, Het pad dat wij zijn gegaan Echo's van een stil verleden Nagalm van een liefdeslied Deze weg, eens platgetreden…

Winter, te vroeg Straks dooit het De bladeren zullen zinken Hun kleur verliezen En vergaan De laatste bladeren zullen vallen De bomen blijven kaal Tot de lente Winter, te vroeg en te koud…

Stroomafwaarts, gedragen door de kracht van bijéén gebonden druppels, dalen we af decorloze oevers waartegen fluisterzacht buigend riet zich richt naar het komend graf Het biezen mandje is gisteren vergaan met een lichaam van wier en wrakhout glijden we de schemering in.…

lachend met ingetogen pret over het plavuis van mijn verlaten liefdesplek schuurt een laatste zonnestraal en kust de aarde met voortschrijdende brede lippen totdat zij het plein volledig heeft ingepalmd en ik, mijn lief, in jou verdwaal met mijn verlopen oude klarinet galm ik naar alle hoeken, naar donkere stegen zo troost ik de vergane…

Wie ooit in zee zwom, en over hem goot Een storm ontzetting; en de golven slaan Over hem; maar hij - hij wil niet vergaan: In hem stormt 't leven, en hij wil niet dood; En met zijn armen mokert hij de oceaan, En met zijn benen trapt hij weg de dood.…

ziet daar dan, je lieve kleine neefje staan Daar staat hij dan in de deurpost Heel verlegen, en van al zijn uitbundige blijdschap tijdelijk ontbost Nog snikkend van de huilbui van een moment geleden En een traan komt langs zijn gezicht omlaag gegleden Maar opeens lacht hij, en kijkt je aan Oh, zo'n kinderlach doet alle pijn en eenzaamheid vergaan…

En oog ziet diep in anders oog Al werelds bonte wisselingen Vergaan in wijde lichte kringen, Zonder dat iets ter ziel bewoog. O, dit verzekerde gewin Kan nimmermeer ten einde spoeden. Het breidt zich uit, gelijk de vloeden Van licht nemen de wereld in.…

Wj liggen machtloos in het rustig duister, En, moede, zien wij moedig naar de luister Die uit ons opglanst..., maar we zijn vergaan. ------------------------------------------------ tweede gedicht uit de cyclus: De gedroomde zoon…

aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen van geboren en vergaan…

een warm ontmoeten terug van weg geweest na geleefd te hebben als geest nu in een nooit verwacht entree neemt zij de jaren van afwezig zijn niet mee stapt in waar zij verdween de grande dame geeft geen geheimen prijs uit het donker zwart van ogen ongebroken legt zij magie in optreden en stem vult haar performance met mystiek van vergane…

Onzichtbare zwellingen tussen mijn Ogen het regent zo lang en moedwillig dat spreekwoorden de cliché bevestigen en mijn fiets naar binnen wil ik stak haar aan, mijn liefde ze zorgde zo zalig voor me werd duizelig en ligt nu plat te vergaan tot ik boodschappen doe de kamer wordt kleiner, het bed des te warmer we zweten er doorheen zoals…

De scene doet me denken aan lang gelee aan 't snelle vergaan van het bestaan aan iemand die ik goed heb gekend.…

IJl de dunne, versleten maan vergeten in z'n ijver, half vergaan en overdag is blijven staan, maar meer is dan vage herineringen zie ik het koele water blinken een oase begeerlijker dan menige dingen trachten mijn ogen dit te drinken alleen als koeling voor mijn geest is het twijfelachtig of dit geneest.…

Naakt geschoren en tot het bot ontleed vele manen ouder dan die hij was gesnoeid staat hij nu te treuren vermolmd in kern van de buitenkant ontdaan van uitgeschoten twijgen, die in halsstarrigheid te ver zijn doorgeschoten, wat uiteindelijk z'n knoestige harnas deed scheuren, maar de wil om te overleven nog niet is vergaan.…

ik het weer willen doen met het vertrouwen van toen durven nemen daar zit 'm het probleem ik kan met mijn wantrouwen die enorme beschadiging gewoon echt nergens heen ik word van al dat wangetrouw zo ontzettend moe ooit ben ik beschadigd maar ik maak mezelf kapot alles in mij dat zo ontzettend graag wil geloven heb ik verwaarloosd is vergaan…

zwart-wit resoneren de lieve klanken gelukkig met primitieve speeltjes en houten planken de wereld achter de glazen sluier verhult de waarheid, soms de leugen de wereld van hier verblindt onze ogen het luidste lawaai zal zich iedereen heugen we horen wel maar zien het niet wij zwijgen door het glas zij voelen het maar spreken niet als zij vergaan…

Kwijnend Verdwijnt ’n oude Passieve ik Vertikt ‘t Om nog te zijn Het vergeelde boek Dat geheel Niemand Nog leest Opnieuw geboren In ’n bestaand lichaam Met spontane geest Kijkend uit het raam Van ’n vergaan verleden Dat is geweest Obstakels genomen Aan schroom Ontkomen Ontsnapt Aan ’n ondermijnd Loom Zijn Deinend Als kleine…

Wanneer de Friezen op hun wijde Friese meren Des zomers aan het skûtsje sielen slaan Zie je hun schuitjes vaak met man en muis vergaan Omdat ze 't zeilen nog een beetje moeten leren Ook gister liep 't op het water niet zo lekker Dus ik zou zeggen; cursusje bij Laura Dekker ?…

niemand hoefde het te weten die angst en spanning was van mij ik, die alles zelf dacht op te lossen liet elke dag die lach weer vrij De nachten sliep ik bijna wakend de angst van levend dood te onderdrukken want ik, ik kon toch altijd alles en ook dit zou mij wel lukken Ik dwaalde af naar waar ik niet wou zijn en zo is het lachen mij vergaan…

Ik treur om onze zomer die is vervlogen en trotse bloemenharten die zijn vergaan Ik treur om de liefde die mij heeft belogen en diepe littekens in mijn hart liet staan de lente kwam opnieuw, vol nieuw leven bloesemknoppen sprongen prachtig open ik had je ook vernieuwde liefde willen geven bleef vergeefs op jouw wederliefde hopen maar twijfel…

Als ‘k in het bange wachten had vertrouwd op de mens de mens alleen dan zou ‘k in de meedogenloze pijn van deze dagen in het holst van de nacht als een boot In nood zonder stuurman aan boord op de zee woest en groot zijn vergaan de dood tegemoet; dan zou ik in mijn slaap zijn uitgeleverd aan de hoge golven de zinderende…

Van alle mensen die het lachen is vergaan, loopt een op de drie blind over je heen en kijkt dan om. De wereld is juist niet van iedereen, dat slag. De overige twee vallen niet op. Hun armen bungelen halfstok. Onder hun tong zit gram. Ze kennen haast geen zinnen zonder tss. Zo zuinig zijn ze op hun lucht.…

Het leven vlood en d’ as blijft in onz’handen ’t verlangen stijgt om mede te vergaan Doch in de weemoed blijft één lichtje branden, het licht dat w’in de zomer overslaan waarvoor wij slechts, tot onze scha en schande, rondom de wintertijd om olie gaan…

De wilde wensen mogen rustig vergaan; opnieuw bestaat de baas van Bommelstein.…

Al deze dingen zijn lang reeds vergaan, ze zijn nu het zout in mijn eenzaam bestaan. Ze toveren een lach op mijn oude gezicht, ze kruiden mijn leven, ze maken het licht.…

met zorgen weg met twijfel weg met alles wat je deert weg met onrust weg gedachten die niet weten hoe het moet altijd blij alles mogen altijd kunnen wat je doet graag gezien goed gehoord alleen nog maar geluk geen pech geen onheil geen verlaten altijd heel nooit meer stuk lijkt mij fijn om te bepalen hoe mijn leven zal vergaan…