Alle inzendingen

Bij het wakker worden uit mijn slapeloosheid ben ik moe van de taak een nieuw verleden zien te maken hoe dan ook geënt op wie ik ben geweest, met een gezin en een moeder die me kende een tweede leven zien te leiden onder een zon die fel genoeg is om mij te verwarmen en de schaduwen te verbleken…

Voor vrede is steeds minder perspectief Sinds Israël Iran heeft aangevallen Dat op zijn beurt de sfeer weet te vergallen Met dagelijks een tegenoffensief Bizar, meent Netanyahu, dat die staat Zich niet eens preventief verwoesten laat…

I geef mij kleur op de wangen nu ik nog leef op dit specifieke moment als ‘n wolk die mijn ogen binnendringt onzichtbaar in ’t ochtendlicht dan schenken de buien ‘t wonder in ’n bereikbare achterafbar aan de tap van de liefde waar de spraakzame en introverte mensen in ‘t gespannen effect soms weer gelukkig genoeg zijn II in zijn…

Wie in zijn jeugd De wellust wil vernielen, Ontbeert de vreugd, En voert een dom gemoed. Wat is de deugd? Een tirannin der zielen, Die nooit verheugt, Maar zinnen kwelt en bloed. Koom hier bij ons aan deze waterkant. De weelde woont op dit gelukkig strand. Koom…

Je lichaam ja je lichaam je behaarde onbeschaamde lichaam je zinderend witte lichaam je languit liggende lichaam dat mij aanstaart met gaten en gleuven, met dotsels, kroezen en poezeligs of zich schuilhoudt in mazen en lakens of puilt uit pakken omvatsels, het is almaar je lichaam je lichaam je lonkend luibekkige lichaam je kronkelig wiggende…

Zonder uitzicht, een eindeloze hoop Gevangen in een droom Een zoektocht naar de zee, als een rivier vanuit de bergen Stromend naar lagere gebieden Neerdalend in een dal, opgedroogd door het verleden Een zoektocht naar de zee, zonder te weten dat De zee niet is wat het hoopt Zal de rivier altijd naar beneden stromen En verdwijnen in verdriet…

Elke dag, ja ook elke nacht danken wij degenen die ons onze genen gaven ja elke keer, iedere dag weer loven wij niet zozeer de heer als wel onze lang- en kortdurende vrienden en vijanden om ons heen, in real and virtual life in appjes en boeken in films en in mails zij geven ons inzichten zijn onze leermeesters elke keer staan we…

in ons hart ben jij levend gebleven stil en warm, voor altijd daar jouw naam klinkt zacht in onze dromen als fluistering van wie je was voor ons bent, en altijd zal blijven we vergeten niet jou te herinneren herhalen keer op keer jouw verhaal van jouw vriendschap die ons omarmd van de liefde die nooit verdwijnt omdat zij in ons doen en laten…

Wat heb ik met mijn jeugd gedaan? Was ik er met mijn verstand wel bij? Nu ik oud ben en het einde nadert, zet ik alles even op een rij. Het was mijn leven, hoe ik het ook bekijk. We waren arm, maar toch ook rijk. Waarom nam ik de beslissingen, die ik toen genomen heb? Waarom duurde het zo lang, dat ik kwam tot dit besef. Nooit…

het zijn blokjes tekst die ik op spanning heb gebracht met diverse emoties uit de dagelijkse werkelijkheid miljarden mensen hebben met hun leven letters woorden en zinnen aangedragen waarbij gevoelens in het bestaan het sociaal samengaan in verbindingen spannend kleuren want hoe de mensen elkaar te na staan is al lang niet…

Meet niet de dagen in uren, minuten of seconden maar in zegeningen van levensjaren. Van tijden met regen of warmte van zonneschijn. Het zijn tijden die wij gratis kregen om dankbaar voor te zijn. De tijd zijn niet de dagen die wij achter ons lieten, maar de uren, minuten of seconden die wij nog voor ons hebben.…

plant maar een struik een haag of heg en graaf dat weg wat er niet toe doet tegen staal en beton heb ik mij verzet en kubussen op de metershoge palen haal mij maar uit de weelderige grond waar ik straks van genot zal kraaien volop in jong blad en stam gehuld die ik daarna nog jaren zal dragen knip mij maar niet korter of scheer me weg…

We trekken een rode lijn tot zover en niet verder terug naar maximale vrede maar er valt geen pijl op te trekken of ze zich er iets of wat van aantrekken niet verwonderlijk mijn inziens want God zo zegt men schiep de wereld en wij het Koninkrijk der Nederlanden onze principes zijn op bagger gebaseerd en onze intrinsieke democratie getart…

Hoor de wind waait om het huis, Regen slaat met kracht op de daken, Mensen schuilen voor het weer, Alle werkzaamheden buiten staken. Het oude huis wankelt op z’n vesten, Fietsers vliegen uit hun baan, Vogels schuilen in hun nesten, Lijkt wel dat de wereld zal vergaan. Peter houdt zijn vingertje al bij ’t gat, Vreest het land zal onderlopen…

Ik ben een letterbek met 26 letters die woorden vormen lief of minder lief gebekt ze rollen en tollen tot ze mijn mond uit hollen ik ben een letterbek de mond niet gesnoerd misschien als ik pijnpunten beroer letters spugen kan iedereen met woorden van baksteen maar letters van warme klei doen veel meer Magda Haan…

De bessen zijn rijp ik pluk emmers vol onder het blauwe net mijn hart klopt voor de kleur van het leven maar jouw lippen hebben de mijne nooit bezocht jouw handen zich nooit om mij bekommerd de lucht is vol van gulzige vogels ik werp ze kushandjes toe nu ik een sluier draag is alles mogelijk…

Hij snuift, grazend komt hij dichterbij Alleen de vogels kijken toe Warme adem verkent de huid van mijn verlangen Ik ruik wat het met hem doet Voorzichtig likt hij mij ik laat de wereld los Mijn lichaam trilt in mijn bewustzijn, naamloos in zijn ogen, dit is echt Geen romantiek…

Klein als het maar is een druppel, een blik, een woord en ik voel het groots De geur van vers gezette thee op een grijze, stille ochtend doet iets met mij — niet uit te leggen, alleen te voelen, alsof het leven even buigt en zegt: je hoeft niets, je mag er gewoon zijn. Een onverwachte blik van een onbekende, oprecht, zonder haast of verwachting…

jij stond erbij als oceaan van stilte terwijl de mooiste koralen hun nieuwe kleuren zongen in een totaal onverwachte revival van groei en vernieuwende bloei uit jouw warme creatie jij met de goddelijke lach en bron van creatie die ook nog de snelheid van de corona besmetting bijna evenaarde en ook met de ernstigste uitwassen…

"Je bent op deze Vaderdag weer ladderzat, je kop lijkt een kassei ! je bent lazarus, straalbezopen, betoeterd, zo teut als een batterij, je bent een lijpe laveloze pier !" Vader gniffelt gelukzalig en fier, want niemand van z'n vrienden heeft zo'n eloquente vrouw zoals hij ! ...…

je liet de zon nog beter schijnen de laatste dagen bleek achteraf je stem klonk nog als altijd lieve woorden leeg als straf je lichaam glom nog net zo zacht en welwillend veeg en toch ook laf je hand klom nog even fijn vol verlangen streek de liefde af…

Alleen, zittend op een terras. De menigte bezig met zichzelf. Af en toe vang je een blik—niet bewust, maar je voelt het. Alsof ogen je raken nog voor je weet dat ze er zijn. Je bent blind voor wat ze denken, maar niet voor het feit dat ze denken. Je zit daar maar, kijkt rond, maar niemand kijkt terug. Is het de timing? Of zijn ze bang…

Nee, Faber staat niet stil bij de ruïne, sinds haar beleid totaal in duigen viel. Ze wil zich blijven richten op asiel: ‘Ik moet iets doen met mijn adrenaline.’ Ze heeft een nieuw beleidsterrein gevonden. ‘Het strengste ooit,’ belooft ze. Arme honden!…

Knuffelen gaat niet zo goed. Ze roepen hé joh, je weet het hè, en lezen de krant. Over de rand kijken ze mee hoe je je huiswerk doet of niet. Je staat versteld van wat ze weten over de wereld. Meer dan van jou bijvoorbeeld. Vaders zijn zo. Ze laten niets merken tot er iets is. Dan leer je ze kennen als moeders. ------------------…

het hele plan om niks te doen. verscholen onder dat ene blaadje. ik kroop eruit — hopend dat niemand me zag, of hoorde. en ik keek naar de wereld. een heel leven lag daar nog. maar de weg? geen idee. je begint eraan, zonder twijfel, zonder schrik. als een held. stop. wie ben jij? wie ik? ja — ik. een partner, die blijft. iemand…

Hij weet ’t niet, maar is een der onbegeerden, die egoïstisch worden en jaloers. Ze suggereren dat hen niets ontbeerde, en zijn verlegen, links, en lichtelijk boers. Hij stopt zich vol met kool en wienerschnitzel, en drinkt zijn kop niet rozig, maar grauwblauw. Hij was ook graag iets anders dan ’t afgietsel van opgekookte jeugd, maar amper…

I Kleur mij in voor het te laat is niet morgen maar gisteren in voltooide tijd als een wolk alleen in ogenclaim ongezien gelanceerd in het ochtendlicht dan spoelen golven de panacee door mij heen op het bijna aanraakbaar terras bij de bron van de liefdesfontein waar kletsmeiers en binnenvetters in opschortende werking soms best weer…

Het strijdperk van Christus' volgelingen waar engelen leiding geven wordt voortdurend belaagd door demonenlegers die zich roofzuchtig of suikerzoet kunnen voordoen vanuit de hel waaien geuren beloven allerlei pracht waarachter kwade toekomst wacht de Hemelse geesten willen dat lokkende duister tegemoet gaan met vechtlustige…

Is het woord liefde door de ogen geaccepteerd? Of liegen je ogen tegen je? Is het het hart dat je ogen laat twijfelen aan wat ze willen zien? Of zijn het juist je ogen die hunkeren naar perfectie— perfectie die het hart probeert te vangen in beeld, maar zonder gevoel? Of is het de dans, de combinatie, waar ogen het hart doen smelten…

de dag waarop alles kan veranderen de dag die je leven kan redden maar door wie? door jezelf — of door een ander? wil je het eigenlijk wel veranderen, of ben je akkoord met hoe het nu gaat? of… ben je bang — bang dat er iets verandert wat je niet wilt dat verandert? kan je die verandering wel aan of breekt ze je, laat ze je langzaam…