Alle inzendingen over afscheid

Het kan niet zo zijn, dat na een lange levensreis, onze bestemming niet wordt bereikt. Het kan niet zo zijn, dat in de chaos van het heelal, liefde zomaar kan ontstaan. Het kan niet zo zijn, dat niets of niemand komt ontvangen, wanneer we straks onze geesten geven. Het kan zo zijn, het moet zo zijn, dat dan pas het groot geheim, tegen al…

blijf weg stuur geen sms blijf weg uit mijn gedachten laat me zonder je woorden die mijn verdriet verzachten laten we wachten tot jij en ik vergeten waarom we lachten…

Te lang zweeg ik tot alle woorden nooit gesproken waren doodgebloed. Loop maar verder over betreden paden waar geen zijweg nog naar vreugde leidt. Wie heeft belang te betreden de weg die met veel moeite slechts een terugweg neemt? Want daarginds wacht ook de weerzin van nog meer te moeten geven voor een wens die…

Gemarkeerd, de standaardvorm in het rozenperk, bijzonder ter nagedachtenis een plek met veel liefde rozen en rozen bedekt afscheid... ooit ontmoeten mensen teksten getypte of gespelde woorden elkaars liefde bloemen lezend in vergeefse pogingen, rozen.. muurgedichten op klaarlichte dag geschreven waar jij eeuwig hoort te liggen…

Je hartenbloed is al gestold. Vandaag keer je terug, tot de stof van moeder aarde. Morgen stijg je op als een phoenix, uit de brandende spaanders van je gedachten. Morgen zal jouw bloed, door vele harten stromen, want dichters sterven wel, maar nooit voorgoed.…

Rommelig ontwaakt de dag, na zijn eerste verschijning in zijn bloemrijke beschrijvingen continu gehuld in geluk levensgeschiedenissen van enkel vage schemertoestanden beperkt tot slechts enkele uitbundige nevelsluiers.. ogenblikken, die nauwelijks verstaanbaar zijn vooral plaatselijk met veel betekenis de lange reisdagen in het…

Het is tijd Mijn tas staat klaar ik hoop dat ik niks vergeet Nog een keer controleer ik mijn briefje of ik niks vergeten ben Nee hoor alles is opgeschreven ik voel de verstikkende ruimte Doe mijn trouwe kistjes aan pak de rugzak hang hem op mijn rug Om de weg te gaan volgen waar mens en natuur samen gaan Jee wat is die rugzak zwaar niet…

Een gewonde reus stond daar nog steeds, als stille getuige van de voorafgaande tijd Twee gele ramen keken me aan met een starende blik, maar ik kende geen vrees alleen was ik niet Haar stem gaf me de warmte en nodige rust.…

Zij die voor mij de top bereikt had keek kalm achterom naar de mens die uit zichzelf getreden was en in beweging kwam en nog altijd verzette haar stap geen woord. Uit haar ging iets vandaan een geluidloos dwarrelende wind, vacuüm van een berustend verleden in het licht dat kort de werkelijkheid bewaart. Ik kan verdragen dat je hier niet…

Over gebleven uit een andere tijd nu bijna door een nieuwe stad omgeven en door veel beton min of meer verdeven, hoe lang, geeft men deze zerken nog respijt. De dood is niet langer meer gewijd. dit kerkhof, teken van zo'n verleden leven dat de herinnering eraan reeds even ver weg is, als zijn vergankelijkheid. Hoe kort is dit alles nog…

omringd door witte toppen sluierwit op morgenrood, lees ik vanuit een diep ravijn op het randje van de dood, zwaar hijgend, met gebroken ribben een tikje pips in het gelaat, getroffen door een felle pijnscheut in bijna doodgevroren staat gelijkmoedig wachtend op mijn lot, lees ik dus boven witte toppen in slaperige sluierwolken: "Grüss…

de tuin lag bezaaid met afgevallen bladeren toen je wegging je glimlach leek op een ver landschap het waaide hard de takken bewogen niet ik wist niet wat ik zag…

het tomeloze water tilt de jongen op maakt hem los van de grond in de verte ziet hij zijn slaapkamerraam in miniatuur de man kijkt uit over het rusteloze water dat hem eens bevrijdde hij ziet door zijn enige raam naar de wereld een zeilboot zo klein zo ver weg…

Mooi bleek de tint van vlas ogen verraden dat er liefde was natuur uitgezocht, vredig warm speelt met lichtgouden kopergloed dagen vertellen ons de hightlights benadrukken je eigenwijze tinten jongen, gerstenblond van haren nooit telt verlies de loop der jaren moedig zal het harde afscheid dragen vol ongeloof kust de eenzaamheid beeldovergangen…

Het laatste moment. De laatste dag. Met een traan en laatste lach. Mijn laatste groet op dit moment. Haar zekerheid die ik heb gekend. Sterker dan ik was haar geloof. In bruggen bouwen over een forse kloof. Haar eerste groet een intiem moment. De dagen sierde voor fundament. Zwaarder dan nu is de laatste groet. Is dit de…

kwou dat ik een dichter was dan bestonden mijn gedichten ook nog na mijn dood en werd ik nog gelezen nu ga ik gewoon dood maar nu nog niet maar het longetje waarschuwt mij zo moet het dus niet vandaag schijnt de zon het lijkt wel alsof ik een zondagsgevoel heb het is fijn te leven en de dood is nog ver weg wat mij rest is een gedicht…

Schemering sterft weifelend "onhoudbaar" begint de moed te dagen ontluikend brandt bij dageraad de hemel enigszins verlicht ongemakkelijk, ja, haast ondraaglijk.. scheidt de nacht de sterren van jou, als verstrooiing van het zonlicht, dauw de zon, die recht onder de horizon verdwijnt vanzelfsprekend de vanzelfsprekendheid en in mijn…

zij kijkt door het raam en ziet haar ziel spiegelend in gebroken glas waarop dromen wiegend vervliegen langs de lijn, ongewild en alras in een geblakerd aureool dat heur haar kust snaar voor snaar gelijk een fluwelen gebaar, de ontvouwende leegte sust waar vind ik mijn lief nog warm van lijf die mijn hart verrukt terwijl ik de…

haar boodschap op het antwoordapparaat heeft hij niet meer gehoord even voor ze belde had hij zich voor het hoofd geschoten…

Prachtige slapende stenen engel onwerkelijk hemels wezen, angelface ik kom wel meer kunstige aardse engelen tegen op mijn reis beeld, je ligt stervensmoe gegoten in renaissancestijl aan de edele rand van edentuin mijn grote poëzie-engel, vervolledigd stilleven blauw licht, ornament van puur arduin ook engelen moeten af en toe rusten '…

Hm...En ik praat niet meer. Zwijgen is mijn echtgenoot. Zelfs tranen schieten mij te kort. Oneindig groot de leegte, die achter jou is gebleven. Geen traan, geen troost om dit gemis te dichten. Steeds hoor ik je stem en snel draai ik me om....maar tevergeefs. Zelfs je schaduw is geschiedenis. Mijn hart, mijn hart vindt alleen de juiste…

nog onlangs heb ik je in een droom gezien je was weer alleen liep wat onzeker door West je glimlachte en was op zoek naar mij misschien .. in een taxi kwam ik heel snel dichterbij (de chauffeur had het over “druk druk druk”) toen werd ineens alles door die vent verpest plankgas gaf hij en reed je rakelings voorbij .. jou mijn metgezel op…

Ik mis hem al, je goede raad nog voordat de reis begonnen is oud ben jij geworden, hoogbejaard vader met fijne witte haren jij hebt vast meer levenservaring interessantere dingen meegemaakt gedachten, ik zie ze voorbij trekken, opnieuw speelt de levensmelodie steeds weer eenzelfde verhaal, blind lijk een boom, telt enkel zijn herinnering…

in de loop van vele vervagende jaren raakte ik je kwijt in een duistere uithoek van mijn lichaam klonteren weggeëbde opeengehoopte herinneringen samen tot een amorfe massa zoals vergeelde foto's in een kille kelder gepropt in uiteengevallen vergeten kartonnen dozen zich gekruld en gescheurd een weg naar buiten wurmen waar de hongerige…

Afscheid is een te groot woord afscheid, ter nagedachtenis dankbetuigingen uitleg en gerelateerde woorden speciaal voor jou het gevoel dat mijn huis ellendig bevroren tumultueus en in wanorde stekend achter blijft, als iets bedreigends wilde het de sloot over springen terwijl verwerken van ondraaglijk verlies nog in gedachten even…

Zo loop je samen zo ben je alleen wat is je toekomst waar ga je heen een ding is duidelik voor mij in ieder geval "In life unbeatable" "In death irreplaceble"…

Heb wel naar de wolken gestaard het laatste uur, waarneembaar als een lichtflits gaat het warme licht naar zolder, herinneringen maken dat windstoten, bij momenten het kaarslicht doven het is vrijwel bar koud hierboven, als duizend goudene sterren fluist'ren ze een wondermooie droom. IJle vederwolken zijn in lucht verschenen elk apart…

Regendagen, tijdens de voorbije zomer hebben veel wijnbouwers rozen aan het begin van de rijen geplant. Achterin de onzichtbare tuin, een omgeving waarin kinderen te grote zevenmijlslaarzen mogen aantrekken om volwassen mensen te worden, nemen dagen afscheid van jou, mijn geliefkoosde vlinder… Deze struiken dragen óf rode óf witte rozen…

Vandaag zijn de hemelpoorten open om de ziel te ontvangen die mij zo lief is twintig lentes maar en ik overmand door een zee van tranen die ik gaf aan de wind nu schenk ik je aan Moeder Aarde en huis je voor altijd in mijn hart mijn kind…

Zo plots weg, zonder afscheid, zonder groet, niemand iets gezegd, totaal onbegrijpelijk is dit. Je was zo vol leven en initiatief, energiek en toch soms moe. Maar dit is niet uit te leggen, niet te verklaren met mensenwoorden. Wat is dood-zijn eigenlijk? Waar ben je nu, wat doe je ons aan? Moest dit zo lopen? Plots zien wij weer hoe betrekkelijk…