Alle inzendingen over #kosmos

de kosmos spreekt tot mij in beelden, mijn geest antwoordt in woorden en muziek.…

van bestaan doorlopen wij alle stadia die de kosmos ook moest gaan om dan bij het scheiden der tijden te beseffen dat diepte zich nog eindeloos herhaalt…

Je ziel is wondermooi ik zie het in je ogen in zonlicht, maneschijn je woorden en je handen de kosmos zelf bracht jou bij mij er is geen antwoord zelfs geen vraag het is zoals het is dus blijf nog even als het kan je warmte voelt zo goed…

In de kraamkamer met onbeperkt zicht ziet een wereld het levenslicht en huilt zilte zonnen Aan het front stranden warme klanken ondergronds in geluidsdichte kisten Er zitten sloten op oneindigheid liegt de maan in de waan een sloopkogel te zijn…

Vlammen dansen zonder einde, de kosmos ademt in stilte voort.…

Vaarwel mijn wolkendroom met wereldwijd geduld heb je mijn dwaze dromen en gedachten aangehoord en liefdevol op 't zachtste kussen rust gegeven. Waar ik zelf maar even was of weer te laat gekomen, jij bleef de zelfde wie je was, de droom van al mijn dromen. Je reist met stille krachten, die ook Hem verwachten na de stille ademtochten van…

zij maakt wat ziek leek weer gezond , want zij is de boodschap wat in het land zal gisten, naast de verlosser in onbegrepen twisten, haar dans zal enten, maar de beweging zwelt, ver over door de mens gemaakte grenzen, bestuiving leidt ons naar haar gewelf, om de hemel opnieuw te bevruchten, als ster een beter lot te wensen, ze is de kosmos…

Omgeven door stralen is 'het Oog van God' het alziend Oog, zwevend door de kosmos vrijwel alles mag, zonder echte ingreep…

Verder van de sterren Verder in de reis Verder van de eeuwigheid De traan Rukt voort Dodenrit Je bezit Het leven En laat dan weer los Dat is de kosmos…

roesten herinneringen slapen in nachten zonder schaduw ooit scheen de zon langs de maan op de sterren blind voor de dag mensen krioelen op de bodem wroetend in de tijd, de wind blaast erosie verbeter de wereld en jaag op de dood voor een nieuw perspectief sporen horen hier niet vandaag is gegeven om het leven te vergeten de kosmos…

Hoe wie wat waar en hoe ver ik ook kijk vanaf een duinrand in de woestijn hoe wie wat waar god of joost zeg het maar maar bespaar mij uw luim, god en jij joost, je gein wanneer ik mij tezelfdertijd weer verwonder over jullie extatische woordenbrij weet ik alleen niet hoe ik telkenmale bij het ogensperren naar zon maan…

Berlijn heeft nu een curry worst museum toeristen gaan er met plezier naartoe omdat men zulks met bier pleegt te serveren ik denk dat ik het ook een keertje doe cultuur hoef ik dan niet meer te ontberen want daar heb ik nog nooit veel aan gedaan en in musea veel er veel te leren zo wordt mijn opleidingsniveau voortaan ten minste even hoog…

langs de paden staan er borden: “verboden op het gras te lopen” “verboden het gewas te slopen” men roept ook jagers tot de orde “verboden hier het wild te stropen” ach, men ontmoet hier hele horden van slaapverwekkende verdorden die die praatjes zomaar kopen ik stel mij daar tegen te weer en zo bega ik euveldaden daar nadert reeds de hermandad…

Wanneer mijn muzen tot mij fluisteren Gebeurt dat weleens wanneer juist er een Gesprek rondom mij gaande is Waarnaar ik echter niet kan luisteren Omdat ik dan mijn muzen mis En hun geprevel is gewis Het meer dan waard mijn oor te kluisteren Aan hun poëtisch opgedis Dus als ik mij van kout onthoud En in de verte zit te staren Kom dan niet…

een duister elixer een troebele drab de keuken: ik mix er het duister elixer geen cocktails of tics er is heilzamer sap mijn duister elixer mijn troebele drab…

onstuitbaar draait het vuurrad wentelingen rondom het pentagram der zuilen waar in de navel van de vortex in een loden schrijn de as van het zijn in luwte rust…

Na jarenlang zoeken heb ik eindelijk gevonden heb ik me van de tijd ontbonden ontmaskerde ik al mijn zonden en heb me zo voor eeuwig aan de kosmos verbonden.…

Tot hij ging luisteren en in muziek om hem heen een kosmos hangen ging: Rachmaninov d kleine terts, immens verlangen en leerde (want oren heeft wie hore) Poëzie schrijven begreep hij tenslotte is overslaan en gaan en kosmos binnendringen Wist hij alleen maar dat lege blad alleen maar dat en wiste hij…

BOEM BOEM slaat mijn hart slaat jouw hart JIJ en IK Liefde en Licht IN en UIT BOEM BOEM slaat het HART van de KOSMOS…

Wat was is niet meer Miljarden Keren In de oneindigheid Gebeurt Dat de kosmos Een levens lichaam Aanraakt En hem tot in de eeuwigheid Vernietigt Historie Drijft in de eeuwigheid Wat is het dat in de toekomst Ons verblijdt…

hongerig lekkend vuur op het verlaten strand aanrollende golven stuivende wind stralend de maan hoog aan een donkere hemel de kosmos groet me…

Zozeer op de kern van de kosmos gericht, dat ik naam en stand van sterren vergeten ben, maar ik herken ze aan hun flakkerend licht wat in een ogenblik verdween, worden werelden uitgeluid, zonder te weten waarheen.…

ik raak je niet aan je zou kunnen verdwijnen achter bomen, roerloos aanwezig als toen de winter in het huis het zal vast donker zijn om alles en het bekende tot nog meer is verzwegen achter gebogen ruggen zeg dat ik sterven ga zodat ik los kom van de nacht en heen kan gaan in lege plekken zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid en…

de marges in het midden werden groter door een vraatzuchtig monster dat bladzijden at en hoofdstukken van wat ik dacht dacht ik in een vliegtuig zaten wij boven een zeekaart die nader kwam dan jij en ik ooit zijn geweest in onze laatste ogenblikken iedereen voelt zich tekort gedaan de stewardess wil liefst als flight attendant…

Een vriend van wind en dankbaar aan de regen Die lief had tot ver in de eeuwigheid Daarin voorbij verbeelding werd geleid Want tot Arcadia leidden zijn wegen In ogenschijnlijk zeer gewone schema's Zong Demis Roussos over grote thema's…

Als we beiden de verste sterren verkennen, geborduurd op het zwarte fluweel van de kosmos, komen we zwijgend uit het niets vandaan, in iedere hand de meridianen van verhalen, opgetekend door een asteroïde, die raast door de ons toegemeten tijd, waarin we ons verbazen en ademhalen.…

Deze cultuur bloeit het lichaam open Met een hart dat is gesloten De body glanst met goud bespoten Webben rond vermolmend hout Roerloos tot de dood zo oud Waar de tuinheer niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt ‘t Bloed gekoeld waar woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte…

wetten die in dit buitenleven op onze deuren bonzen met realiteit onder de arm en een mondvol vragen om steeds opnieuw onze antwoorden te eten desnoods alle woorden maar de verhalen zoals die van haar zullen ze niet vinden de kosmos kan niet lezen…

Elke vraag kan de kosmos in, heb geduld, als het tijd is, wordt je wens vervuld.…

Ik ben in heel de kosmos al geweest. Dus ja, waarom zou ik het niet proberen? Mijn brief heb ik uitstekend onderbouwd: een dichter is een goede astronaut!…