inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 1.270):

lacht om die trieste atomen

breekijzers roesten
herinneringen slapen
in nachten zonder schaduw

ooit scheen de zon
langs de maan op de sterren
blind voor de dag

mensen krioelen op
de bodem wroetend in
de tijd, de wind blaast erosie

verbeter de wereld
en jaag op de dood voor
een nieuw perspectief

sporen horen hier niet
vandaag is gegeven om
het leven te vergeten

de kosmos lacht
om die trieste atomen
laat ze maar dromen.

Schrijver: wil melker, 9 december 2002


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 908

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)