Alle inzendingen over Herfst jaargetijden vergankelijkheid levenscirkel metamorfose feest

De natuur stond in feestkledij vrolijk te vlammen met een drang tot leven die niet was te stoppen. Uitbundig toonde ze haar barstende knoppen en de hoog opschietende stengels en stammen. Maar het eind is in zicht van dit zomers festijn. De kering der krachten dient zich wederom aan. Vanaf heden zal de richting slechts neerwaarts gaan en de…

het najaar is een feest van gouden kleuren wilde wolkenluchten en striemende regens stormen spelend met het vergankelijk blad en wandelen langs ritselende geurige paden kijkend naar de tuinen van vele nette lieden die de ganse herfst al blazend doorbrengen sjouwend met een enorm stinkend apparaat geen bladgelazer meer door onze bladblazer…

de herfst is warm van kleur en heeft een speciale geur van eikenblad en mos en van kastanje de herfst is heerlijk zonder franje de herfst is nat de herfst is wind is als het spelen van een kind dat steeds opnieuw begint de herfst is als ieder ander jaargetijde prachtig is z'n eigen soort de herfst die heeft iets haastigs over zich…

En zo, is de cyclus rond, zo zal het altijd gaan, de lente in de zomer, de herfst en de winter komt erachteraan.…

in het laatste licht donkert ook mijn levenscirkel rond…

wanneer de wind grillig snelt naar herfst dan voelt het leven sleet versukkelt het na korte tijd in aardse vergankelijkheid…

Met herfst beginnen ze te geuren de peppels,populieren Met herfst beginnen ze te zingen westenwind als goede vriend Met mij hebben ze wat te vieren: FEEST VAN HERFST.…

Er past daar rouw als herfst voor de zwarte esdoorns uit zwevend zaad ontstaan zodat het op kan houden roekeloos en geschift te zijn Zonder haar geen zin meer kunnen vinden in zonder haar verder gaan geen rode draad van jaargetijden bij zonsopgang en ondergang…

In de lucht weerklinkt het geluid van ganzen de letter die ze vormen tijdens hun hemelreis is meteen het begin van vergankelijkheid de zomer is dood leve de herfst…

ik dicht met jou een dichterslied door de jaargetijden in vrijheid van vogelvleugeltjes geboren rond mei rozenzomers blij kleurig als een troostblad rond een grijze herfst vlammend warm wanneer de aarde winters sterft…

Doorgang... en in de laatste avonden pleegt het oog zichzelf te verraden; Het zalven, loochenen en het plooien de wenselijkheden van de onafwendbare aftakeling de blik definitief naar de geboortegrond in gene zijde vertrokken en wij mild smalend het wrak te zien van de laatste uren de herinneringen slechts afgemeten aan de laatste exploten…

De ochtenden lichten al Dit is het verwachtingsvolle jaargetijde Waarin ik haar de eerste lentedag begroette Ook toen scheen de zon, een zoele wind Over een moeder en haar kind En het ruiste van een zacht verlangen Alleen was het toen vroeger voorjaar En blijer (Tegengedicht op 'Herfst' van H. Marsman)…

het weet Zit je in maart Sneller nog Is het al mei Plots is daar alweer de zomer Augustus staat zo voor de deur De pepernoten vullen de schappen Ook begint het kerstgezeur Oktober brengt de duistere dagen De somberheid keert nu terug Overdag veel minder zonlicht De dagen vliegen, vliegensvlug November plakt vast aan december Alleen maar feest…

bijna onopgemerkt sluipt herfst in mijn gedichten tussen gevallen bladeren zoek ik pasklare woorden om mijn gevoelens te vertolken met in mijn neus de geur van vergankelijkheid vang ik melancholie in tegenlicht…

Het is weer herfst, tijd van de bladeren die verbranden: de natuur de regie. In het vrome spoor van de vaderen gloeit de as van de oude religie nog rood na van het aardse hellevuur dat de hemel de seizoenen bevocht, maar smeulend in miljoenen stervensuur Gods jaargetijden niet verbannen mocht.…

vragen rennen me achterna en terwijl de stilte tegen me leunt of ben ik in de waan luidt een vlinder de metamorfose van de dood kinderen wisselen land en keren herfst om verplaatsen aarde naar hemel, weer naar aarde en wanneer ik me aan hen bind blijft de weerspiegeling niet onberoerd wij huilen om het afscheid en vinden…

Het herfst zich feest het fluister-fluit zich geel en vlamt zich knappend rood. De blaadjes zwieren in het rond, kastanjes doen van tok tok tok en appels drummen vrolijk mee. De vijg ontkleedt zich schaamteloos de druif is laveloos en paddestoel is high. Het herfst zich feest en moedt zich vol van wee : het jaar is bijna over.…

alleen was het toen vroeger herfst en droever. ----------------------------------------------------------------------- uit: Verzamelde gedichten Tweede periode (1929 - 1933)…

Jaargetijden voelen voor mij als een soort vervellen oud leven sterft langzaam af om fris te beginnen in de lente. In dank schenk ik zuurstof aan alles dat ik mij heen zie en als dan de herfst valt krijg ik er een ringetje bij.…

Als ik dood ben kom ik op het Journaal In de Nederlandse en Beneluxe taal Op het Internet ben ik al beroemd Heb zelfs met beroemdheden gesjanst en gezoend Als ik dood ben kom ik op het Journaal Hoe het ook komt Dan is de levenscirkel pas echt rond…

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de…

Moeder zei eens: ik ben in de herfst van m'n leven En even... dacht ik aan haar terug Haar overlijden al vier jaargetijden achter de rug Herfstblad ligt op haar zonnewarme steen Ik ben even herfstwind de baas Helaas gaat haar naam weer schuil onder herfstblad Door de aders heen zie ik haar handpalm ze zwaait.…

de kabouter die hier woont verwacht veel visite het zal het feest van de herfst zijn dat ze hier straks wanneer wij weg zijn vast uitbundig vieren…

Als zachte, verfrissende regendruppels in de zomer als een dikke wollen winterjas, die mij verwarmt tegen de kou als buiten spelende kinderen in de lente, maar ook als vergankelijke dorre bladeren van de bomen in de herfst. Zo vind ik je iedere dag, neen soms ieder uur, weer uit.…

het is de vergankelijkheid die vat krijgt op m'n gemoed kleuren van de herfst maken ruim baan voor melancholie als ik iets weg slik besef ik dat de tijd van gaan is gekomen seizoenen komen en gaan telkens sneller dan voorheen en wij schikken ons in het lot…

De herfst komt reeds op vrolijke voeten al schijnt de zon nu nog uitbundig; Er is al geel in de kruinen van de bomen en er vallen al bladeren, afgeleefd en klaar om de cyclus te herbeginnen. Nu begint weer het droevig beminnen van alle vergankelijkheid; er is geen ander bestaan dan dat sterft en weer leeft.…

de ochtend ademt zacht en ik kijk naar september meimaand van de herfst ik zie de lindebomen met hun brede kronen en de witte berken als verfijnde dames ze kennen de waarheid van de jaargetijden ik geniet van mijn land waar de hemel het halve landschap is misschien droomt de zon van een vijfde seizoen het stemt me gelukkig in deze…

de herfst ontluikt als een droom diep gelegen in het erbarmen waar zwijgers takken hakken en bladeren worden ontmand als filosofische krijgers de geur van bloed overpeinst de straat, met het denken losgerukt van stem en stil gebaar, de wind zuigt aan de valreep waar benen zich lossen van het openbaar gewoel want alles lijkt de dood te doen…

vertelsel van vele beschouwingen, de wereld draaft naar het eind en ik galoppeer in het verleden waar mijn beeltenis nog in de schaduw van dit moment met spijt door mijn eigen ogen wordt vermeden plots legt mijn lief het hoofd te ruste op mijn arm ze beweegt op het wiegen van mijn hart, dan zie ik in de golven van haar haar dat ook zij de herfst…

de lucht schrijft herfst met blauwe kou nog kan ik jou bloemen geven maar het zaad komt gauw de speelsheid van de zomer is voorbij warm en gearmd lopen wij het volle vruchtenlaantje af jij stralend met je lieve zonnelach tussen de vergankelijke kleurenpracht…