Alle inzendingen over Onkunde

Als de schoonheid onoverwogen, de klank van woorden wordt miskend, slechts de betekenis als hoogste wijsheid voor zichzelf wordt opgezogen, de maat van inspiratie ongeregistreerd, het originele als pure concurrentie wordt weggezet -- moet de ware lezer nog gevonden worden die zijn ijdelheid bevriest, het literaire aan het woord laat…

Gij grote, wijze mannen, Die, in uw schone schriften, De komma's en de punctum's, De stippen en de strepen, Zo kunstig, weet te plaatsen; o Grote, wijze mannen! Al ben ik juist geen schrijver, Toch weet ik, in een reden, De komma's en de punctum's De stippen en de strepen…

(voor Willem de Mérode) Ik liep onlangs door Uithuizermeeden, bij het huis van jou keek ik naar binnen, gevangen gezet om het schenden van de zeden wist jij nadien veel poëzie te ontginnen. Geboren in Spijk was jij daar een eenzaam kind, in Uithuizermeeden was dat nog steeds het geval, al wist jij jezelf als meester genoeg bemind, jouw aard…

tot enkel afdeinzen werd ik genoopt toen gij mij, tersluiks, met dingstigheid en schier veinzen mijn edele gevoelens jegens u lafhartig had gesloopt gij zijt slechts onbeholpen; onkundig ene genegenheid met waarde te stolpen…

Ik bereken afstand niet als een vogel wanneer ik vlieg ontbreekt mijn verstand in een onbezonnen droom maar dat zegt niets over de oevers van mijn onkunde   wanneer ik jouw bloem kus ben ik als de kolibrie   een onbevangen kind met fladderende vleugels nog alles te ontdekken wil ik je leren kennen.…

soms kent mijn hoop slechts sporen in zuigend modder getrokken mij vergaat dan de moed het licht uit de nacht te lokken als de duivel mij overmant en ik niet kan dreggen in tranen van overvloed daar mijn verstaan is gestrand en ik mij onkundig weet de schaduwrijke overstroming te weerleggen…

Al lukt de poëzie u voor geen meter, Maakt u zich daar vooral geen zorgen om: Om kromme verzen lachen wij ons krom, Hoe slechter uw gedichten zijn hoe beter. Zit dus vandaag niet bij de pakjes neer. De inkt vloeit toch wel uit de ganzenveer.…

de kaarsen werpen schaduwen die als doeken alles afdekken de ramen glanzen vermoeid alsof ze langzaam in diepe vergetelheid wegzakken als je dan je hoofd wegdraait gloeit je haar rood in het schemer ik zie alleen contouren en ben onzeker over het bestaan ervan jouw vormeloosheid in de schaduwen is de weerspiegeling van mijn onkunde…

Ze omfloerst mij met haar kussen als ik mezelf weer eens niet in het zachte palmen kan houden Ze teent mij een beentje in de goede richting schuift mij uit vanaf haar borsten, contactloos ze wil niet weten van een afladderen en even ben ik weer mezelf vergeten ze is een tuimelaar houdt het behang op de achtergrond waar het thuis…

Ach kleine wilde lieveheerskeesje Beheers je toch een beetje want ik lees je Voor mijn gemoedsrust niet meer, zenuwpeesje Je bent een brulboei boze pimpelmeesje Was je een schoenlepelmaker geweest Dan zou ik zeggen hou je bij je leest Van dik hout zaagt men planken nog het meest Maar niet dat ene mistig rooie beest Dus blijf niet stoeien…

Het niet weten beïnvloedt mijn leven, arrogantie van mijn zijn, onkunde laat mij verbeten zoeken wat is gegeven houdt mij steeds weer klein. Toch zal ik ooit vinden de weg waar ik zoeken moet hopelijk niet eenvoudig laat ik mij klakkeloos binden aan gemak en aan zoet, verwend en eigenzinnig.…

Dat onwetendheid slaapt en kennis kwelt Dat leugens worden geboren in de schoot van de waarheid Dat enkelingen wegkwijnen en samenhorigheid sterkt Dat haat woekert waar men liefde ontbeert en twijfel ebt bij vloed Dat ijdelheid het embleem is der dwazen Hoe afgunst de oogst is van onkunde En dat vriendschap als liefde is…

I De onkundige dichter schrijft lariekoek, ik schrijf liever een echt goed boek II Woord en wederwoord als aanval op een dichtermoord III De chaos in de letterzee maakt zelfs de connaisseur gedwee IV Het woordenkleed wordt dichtgeknoopt…

We waren warme zielen verbonden in de echt maar nooit heb ik geweten wie ik van binnen ben Warmte kon ik niet meer geven noch ontvangen van mijn lief in aanvang onkundig van de chaos in mijn ziel In mijn hang naar liefde kwam het echte in gedrang heb ik het autonome jarenlang ontkracht Te lang verlies geleden vrijheid is haar naam…

jonge partijleden d66 waarom niet echter deze brengt enorm verdriet hele gezinnen van drugsverslaafde kinderen lopen gevaar zij/onkundigen willen het legaliseren belachelijk onzinnig/raar als die pillen uitwerken worden mensen/dieren in vele huiskamers afgebroken nu deze enthousiaste partij betaal ook dan de enorm aangerichte…

onzichtbaar, zonder woorden vertoeft de vrijheid vaak in mijn hart onkundig het meestal te uiten soms zo ver en angstig verborgen als achter vuile of beslagen ruiten als ik jou dan wil roepen mij wat ruimte te geven wil het speeksel in mijn mond de schreeuw bijvoorbaat snoepen gelijk een niet afgegane lont een schot in de loop bevriest…

Dieren ongedierte noemen is onkunde. Kennis leidt mensen naar respect. Voor de Schepper. Voor Charles Darwin. Voor de de natuur. Voor ons milieu.…

wij zijn nooit het paradijs uitgejaagd maar hebben er in onze hoogmoed zelf om gevraagd dachten de top van de schepping te zijn maar in samen leven konden wij geen empathie aan het aardse geven beschouwden in onkunde alles lager en minder van soort van een organische eenheid begrepen wij geen woord in het streven naar goed beter…

Droomde dat ik in een diepe put gegleden was als ezel met een frame vergeeld overspannen canvas ergens ver van thuis op een heel breed akkerland omringd door irissen en zonnebloemen aardappeleters ingesmeerd met kolengruis blèrend omheen de rand: wij zullen jou verdoemen betweters applaudisseerden: jij schildert je onkundig regelrecht…

Mijn diepste zieleroerselen worden door onkundige pooiers genadeloos om zeep geholpen. Fossielen dekken de lading niet en aan nieuwe hiërogliefen hebben wij ook niets. Ik heb mijzelf nog wel het meest bedrogen met al dat woordgetover en literair gespit, want als alle woorden zwijgen is de liefde de triomf.…

je omringt ook al kijk je door de ogen het is alsof je van binnen zingt en kontakt slechts is om te gedogen vragen om te dagen zal verder gaan dan zien door glazen of openen van je mond het zal je niet verbazen als ik in stilte zeg jouw bloemen staan voor mij in onzichtbare vazen wellicht schouw ikzelf door een beslagen ruit onkundig…

heerlijk je overleefgezicht te zien gesluierd met lang blond bekroond met een speelse sensuele mond die zachtjes kan delegeren en geen onkunde om ze te temmen hún stemmen waren met teveel tegelijk een bruisende waterval van jeugdig enthousiasme waar nu de vloed rustig murmelt beschrijven vingers onder leiding van een AI…

was een zonnetje kleur en verlichting in perfecte balans een glimlach van het peil art nouveaux toch sprak ook hier entropie al onverstaanbare woorden op waarschuwende ondertoon want gangbaar blijven had zo zijn onderhoudsprijs waar antiek en schaarste het aanbod bepalen zal de vraag nooit dalen naast calamiteit trekt onkunde…

Al was jouw vlekkerige dood mij het ongenoegen waard bij het vernemen van de handicap en stierf jij de wraak die onbezonnen de strepen aan de horizon bedonderde salvo’s uit klankgitaren priemden door het as waaruit jij kwam om tenslotte als een trotse bombardon te ontwaken uit jouw tijdelijke kleed onkundige tranen die als desperado’s…

Een fabel Vonk'lend door het loverduister, Zelf onkundig van haar luister, Licht-ster van de klavergrond, Doolde een glimworm in het rond. Uit het zwabbrig slijm gekropen, Stort een pad, met vuil bedropen, Op die fel gehate schijn 't Onweerstaanbaar moordvenijn.…

later werd gestraalde warmte de echte indicator waarbij muziek als mantra energie leidde in bevoegde banen nee wij zongen niet het hoogste lied lachten de zachte harmonie van geluid en handen dwaalden door vage bergstreken bezochten stranden van onbekende landen op de monorail van emoties en gevoel verkenden wij dimensies onkundig…

nu de herfst lijkt te smoren in onkundigheid is het gloren van de nieuwe zon verdwenen in de trage dimensie van mijn vlijt hoe het boek ook schreeuwt zich wil laat lezen dwars door het doffe kaft is mijn vlucht langs dode vogels iets wat ik nooit had bedacht het hart, de pionier van mijn reis de ingezetene van het verdorven vlees blijkt…

Nog eenmaal ondersteboven En gierend ontsnapt en ruist het En geheel onkundig rekent het De hele wereld tot zijn grot. Met een onversperbare vlucht Werpt het zijn schaduw, sleurt de nacht, Duikt op in het geringst gesperde, Holt het inwendig grondig uit.…

dikten bedekt zij haar mond; zachte zwoele lippen als wachters van een vurig gespierde tongenlont wordt er een lach verborgen vanwege mijn verfijnde grappen of bedekt zij de verveling om niet uit een ander, afwijzend, vaatje te hoeven tappen en mij niet wenst te tergen als ik haar, mateloos verblind, mijn zuigende ogen schenk onkundig…

Ik trek de onkunde naar me toe – (krank)zinnig zoals je een kapot geknuffelde knuffel, koude krentenbol, kater of aspirine nog wat dichter naar je hoofd brengt om troost te bekomen. Verdwijnen. Vergaan. Vergeten worden. Wegsterven in onbemind gemis.…