Alle inzendingen over in mijn boezem

Kers en pruim in bloei Bloesem laat boezem vloeien vol met levensvreugd…

ach ik zag Greetje zingen ach ik zag je boezem springen het spinnewiel met charme draaien ik wilde in je haren graaien je ogen bloeiden als het vlas ik droomde dat ik je minnaar was je haar zo mooi getooid als morgen- en als avondrood ik verga aan je gezang ik verdrink in hoge tonen je keel is puur kristal kon ik in je boezem wonen.…

Dronken fotonen lessen hun dorst aan de boezem van de nacht. Dansen met het licht uit. Twijfel afgeworpen als ballast. De kern van hun bestaan zijn zij immers zelf.…

is de brug over de Boezem van Crooswijk naar het Oude Noorden. Vroeger woonde je in twee kamers aan de overkant een om in te dansen een om van het dansen moe te zijn. Er waren nog geen woorden waarmee ik je liefhad. Toen nog niet.…

bepalen tot de waterspiegel hen vindt De witste seringen uit het verhaal tonen de geurigste kleuren van het avondrood in het groenste kroos gaan ze ten onder in de ademnood van de onvoltooide dingen De hemel richt zijn bühne in, trek een blinddoek voor de zon, hier is geen souffleur voor nodig de mijmeringen te vinden langs de boezem…

De kust de boezem waaraan ik in een zoete zeeslaap val.…

gevraagd een eindredacteur malheur of bonheur maakt niet uit zolang geen zuip geschuit ik dan lekker gewassen en geschoren als cupje boven het koren om ledig stil te zitten aan de boezem van L.Vanderpitte…

De beentjes recht en lang Dun als een ijzerdraadje, De boezem fier omhoog Zonder behaatje. Hij zingt een oerontroerend liedje. Is het een hij, is het een zij, Of is het een sierlijk travestietje.…

Van vlees en bloed ben ik en niet van steen, Nooit lukt het mij haar boezem te ontwijken. Ik heb het bij de vrouwen nu verbruid, Maar ik kom er tenminste rond voor uit.…

niet dat het mij iets doet een doodgewone gekke Marokkaan een doorgedraaide kaalkop knal en steek, naar believen, neer maar we hebben het hier wel over clignoteurs, hand uitstekend, niet in eigen boezem niet dat het mij iets doet ik ben toch al bijna dood…

in jouw boezem wil ik verdwalen, dag en nacht. in jouw intimiteit wil ik doordringen, dag en nacht. in jouw dromen wil ik waarheid worden, dag en nacht.…

de gerijpte palm van mijn korte hand is als boezem van geschenken ze raken jou zonder te tasten of door afstandelijk wenken de slagen van het hart stemmen timide mijn vingers zij vertellen van een zachtmoedige rust en verdunnen je smart…

De Liefde Bezingt ’t licht, Wat overspringt tot mijn boezem. Nu zomaar Simpel wicht.. Bij de beeltenis van jouw ogen. Dient de glans Als bericht, Voor de dwarreling voor elkander.…

O liefste in jouw armen Kan ik me verstoppen Tegen jouw boezem Mijn tijd verdrijven Verveel me liefste Want ik heb ontdekt Als wij vrijen vliegt De tijd en dat wil ik niet Alsjeblieft breng me chagrijn want Met jou wil ik voorgoed gelukkig zijn…

Late avondwind draait rond mijn hoofd vreemd genoeg speelt een glimlach aan de schaduw kant laatste refrein van een te vroeg geboren zomer loofhout dicht haar boezem devoot wat haar weerbarstigheid ontsloot.…

Het koele gras kust haar blote voeten, Het zwoele briesje streelt haar boezem, De gouden zonnestralen geven haar glans, De blauwe lucht geeft haar alle ruimte, En ik, ik kijk en zie de hemel op aarde.…

De blouse' omsluite' in veler-hande posen De lichamen, die groeiden jaar en jaar Tot schoot en boezem konden voede' en kozen Wat in haar groei' met pijn en lijfs-gevaar. En schoot en boezem werden lekkernij En speel-goed voor de mannen, die genieten Van lekker, maar het meest van mensen-lijf.…

Wat tooit ge met benijde vingren Die schone boezem schoner op? Wat vlecht ge blaadje, bloempje en knop, En doet ze óm ‘t fladdrend rokje slingren, Terwijl ge 't haar met loof borduurt, En spieglend in het vlietje gluurt? Hou op! de tooi, waarmee ge u siert, Verbijstert en verblindt mij de ogen! Hou op!…

Samen aan het water hecht ik mij aan 't wonder van je kus bemin ik de streling van je ogen en verzink in de tere boezem van je hart je spreekt woordeloze liefde en voegt de tempel van je lichaam naar de mijne Ik wist niet beter dan dat 't altijd zo geweest is…

laat de lente ontluiken opdat ik me kan verliezen in de boezem van Moeder Natuur mij te laven aan ongekende kleuren geuren zullen verleiden alleen nog omhoog te komen om adem te halen voor heel even lente overspoel mij…

Dan ook geen frieten op z'n Frans gebakken Of supersize menu's in bruine zakken Of hete chickens op het repertoire En dat gele logo op die fallus-paal; Een boezem zonder tepels, zó banaal!…

Toen ik nog genesteld Was in de boezem van De arbeiderspartij Ging alles nog gewoon Zoals het hoorde, Zoals van ouds, Toen wist ik wat Ik aan haar had, En zij aan mij - Nu is alles anders, En als ik mijn Partijgenoten vraag Waarom zij doen Zoals zij doen, Dan is hun antwoord Alleen maar: Daarom - Zo nietszeggend weinig…

Zij doken in haar boezem. Met stenen die nog over water stuiteren, van her en hot tot aan de horizon. Hij wou dat hij haar zoenen kon.…

O, laat mij tot uw voeten komen, Omdat gij niet uw boezem biedt, En, zachtjes lachend, zalig droomen Van al mijn heen-gegaan verdriet.…

Omstrengeld door de band van onze vriendschap kan ik aan jouw boezem rustend komen uit de tijd.…

bij het licht van de maan en de sterren kromt en buigt de zwaan haar hals vallen granaten door gescheurde daken aan de afgrond van altijd dezelfde pijn roerloos op de boezem van de nacht het klaaglied van het mensenhart doorzeefd en langzaam zinkend een inktzwart ontwaken niet meer worden wat je wilde…

Nu dat jouw mond mijn innerlijke rust zoent en gitaarmuziek rond jouw boezem klinkt speel ik stilte aan oevers van jouw verleden in de diepe kelders van jouw geweten slenter ik door al lang vergeten steden met een zwijgend hart onder mijn leden. *…

Wanneer de merel zingt zie ik je flaneren jouw lijnen als een landschap vormen rivieren in hoopvol verlangen jouw lichaam houdt mijn drift in toom als de vleermuis vliegt koester ik mijn dromen aan jouw boezem jouw lichaamsvormen mediteren mijn gedachten.…

Z'n oog viel op d'r blanke boezem. Ze huiverde. 't Viel uit z'n kas.…

Toen de eerste vrucht, die jij onder je boezem droeg, zichtbare vormen had gekregen. Het was mei, en nacht, en zacht als onze fluisteringen viel de regen, werd in ons beider hart een nieuw gevoel geboren. Zo groot was het, zo overweldigend van toon, dat wij het tot de dood in onze harten moeten dragen.…