Alle inzendingen over lijk

Wanneer u voor terreur kiest, kies maar uit: Uit brandnetels, stinkzwammen, wilde haver, Klaprozen, kogelbloemen, slagveldklaver Of nachtschade of blauwe bonenkruid! En tevens zorg ik als terreurbloemist Ten slotte voor een bloemstuk op uw kist!…

kijk, daar ligt een lijk doodeng, zo midden op de straat een medemens maar dan dood een lijk lijkt op hoge nood in sommige landen heeft men een andere kijk mbt tot religie en staat zaait men dood en verderf ter verheerlijking van het eigen gelijk onbeweeglijk…

heten geen Kiano Kenny of Priscilla Het zijn Diederik, Jan Maarten en Agatha, ze gaan hun wegbereiders achterna Nooit eens, wij gedenken Jan In het leven timmerman Of: wij rouwen om René Trouwe klant van het UWV Ik weet, weet wel: Dood is delicaat, vooral als het over lijken gaat…

o, wat zijn die bomen kaal zo vaal en anorexiaal niet twee - niet twaalf maar abnormaal niet eentje niet maar allemaal lijken ze skelet die geef je hooguit een kwartaal dan gaan ze dood- kalm en massaal voor plantaardig vet…

Die God, die hij hier heeft gevreesd, Is bij hem in zijn dood geweest; En houdt dit lijk in waarde. Al is de ziel van ’t lichaam af, Al daalt het lijk in ’t donker graf, Dat moet u niet doen ijzen. Geloof het toch, de goede God Zal zelfs dit lelijk overschot Veel schoner doen verrijzen. Ach, lieve kinders!…

Je ziet ze regelmatig in de krant Maar in een expo (en niet in een graf) Dan is de Baantjer-feel er wel van af En staan er heel veel dooien in het pand Waarbij een leerrijk doel wordt nagestreefd Zoals wie of de x-factor nog heeft…

hoe vaak kun je sterven aan dodelijke blikken de bodem raken van een glas bloedrode wijn hoe sterk moet je zijn om te kunnen overleven tussen andermans wanen die zo realistisch lijken hoe lang ben je in staat de zure druiven te slikken waarvan je weet dat ze niet rijpen zonder warme lucht en hoe blauw is het antwoord op al deze ongestelde…

Opnieuw weet Peter R. de Vries van wanten Hij stelt juridisch falen aan de kaak En zorgt op televisie voor vermaak Zo snijdt het mes dus wel mooi aan twee kanten En altijd als justitie zit te dutten Heeft Peter R. weer iets om uit te putten…

Zij was al dood voordat ik was geboren. 't Is daarom dat ik haar nooit heb ontmoet. Haar foto breng ik elke dag een groet, want dat portret kan mij intens bekoren. Ik heb dan straks geen vel meer op m'n been maar toch kan ik postuum eroverheen.…

vanuit mijn wens droom ik op een witte ondergrond helder is het zicht met kleuren van de dood contouren die mij vertellen over hen die mij dierbaar zijn en straks waren…

De herfst een beetje crimineel overal een blad te veel verval grijpt om ons heen de esdoorn opulent in vreugde en verdriet een roodborstje dat geluidloos landt begrijpt die herrie niet van groen naar rood tot goudbrokaat dat stil vergaat er sluipen geruchten in mijn tuin van oudsher van her en der verhalen met een happy end lijk…

Hoe kan ik door rakend onhandelbare zaken heen kijken als ik door zicht op ze de andere kant niet doorgrond; het is al moeilijk zat en met jou te gaan over lijken, wezenlijk te verstaan dat de mens eens rechtop stond.…

in de mars der lijken voert grauwheid de toon het dof gekletter der botten kent geen verschil tussen armen en rijken op muziek van de stilte waggelt men voort door de donkere steeg van de ijzige kilte her en der sluiten kornuiten zich aan om het peloton te versterken met wezenloze botten zo gaat men voort donkere gaten tegemoet…

waarom maak jij voortdurend cirkels in los zand het begin noch het eind worden blootgelegd laat zinnen zwijgen liefde had nooit klanken nodig of fluisteren die paar korrels nog een laatste letter ?…

Hij wacht op haar iedere morgen weer wanneer de zon opkomt schudt hij zijn veren en raakt haar even aan minzaam knikt hij naar het grauwe ganzenpaar dat nieuwsgierig waggelend iets dichterbij komt en de witte reiger strekt statig haar nek maar zwijgt in de lucht wordt al klapwiekend gebeden voor het laatste avondmaal…

Mijn stem verwaait in dove oren van een feodaal gezicht jonkvrouw in ivoren toren neerbuigend naar het volk gericht geen liefdesluit zal haar bereiken in de kilte van kantelen hartenvrouw gaat over lijken om gepeupel te bespelen smeer haar in met pek en veren geen laken het ontsnappen waard wil haar laatste vloek bezweren vanuit de schede…

ze tilden zichzelf uit bed met gestrekte benen iedere morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert…

Na de zon, komt altijd weer regen, na de regen komt meestal de zon, maar het lijkt als of met zijn allen alleen de regen maar zien vallen! Want geen mens zul je vandaag horen dat de zon schijnt.…

Ogenschijnlijk heeft het ene niets te maken met het ander. Ogenschijnlijk schuilt er voordeel in een vaste baan. Ogenschijnlijk zal er nog een heleboel verand'ren. Ogenschijnlijk staan de sterren hier niet zo ver vandaan. ----------------------------------------- uit: 'Vrijwel alle gedichten', 2004.…

De aanwezigen verstarren, kijken naar mij, een van de vallende lijken.…

Al vele kasten opgeschoond en weldra zal nu blijken of al het kuisen wordt beloond met opgespoorde lijken Ze vallen krakend uit het hout en tuimelen op de planken al is ‘t gebeente eeuwenoud ze staan op om te bedanken Want ook een lijkje in een kast - ‘t is nauwelijks te verstaan – wil eindelijk weer herleven heeft genoeg van de verleden…

Een Brits toneelgezelschap zoekt een lijk Om vierentwintig maal te figureren Wie stervend is kan heden reflecteren En ligt dan straks misschien als lijk te kijk De rol dient tot demythologiseren Van alle raadsels rond het dodenrijk Wie deze rol wil moet (néé, géén gezeik!)…

Sta ik op het kruispunt van de waarheid dan zie ik de toekomst die nergens op wil lijken en is mijn geluk elke dag waarin ik naar mijn eigen dagdromen mag kijken.…

Ogen die dwalen waar ze eenzaam lijken op de liefde die zichzelf zoekt en de blindheid vreest omdat ze machteloos naar alles wil blijven kijken…

Met een lach ben ik niet wie ik lijk. Want iedereen kent mij met een bril en een stropdas als de wijsheid die altijd belangrijk en onoverwinnelijk lijkt. Ik kijk streng en ik lijk wijs vol woorden waar ik mijn stropdas graag aan ophang zolang iedereen kijkt en mijn bril een waarschuwing tegen dromen lijkt.…

Dan ligt, onder de naam van lijk, die honderdveertig pond te kijk; Gij zijt bij het défilé misschien: alleen ik zelf zal het niet zien. Da’s vreemd: ik zie, wat Gij niet ziet; wat Gij dán ziet, zie ik weer niet. Enfin…; de honderdveertig pond is nog springlevend en gezond.…

Daar knielde ik op een dag in maart, Wiens storm woedde in mijn levensgaard, 'k Bevoelde, ik streelde een koontje; Een schok doorvoer me, aan niets gelijk, Ik voelde voor het eerst een lijk, Dat lijk was van mijn zoontje!…

De heengelegde lijken der soldaten Zijn aangeraakt door de goudpaarse nacht, Er kruipen lijnen over de gelaten, Waarop de Dood zijn teken heeft gebracht. Sommigen hunner liggen als bedronken, Het was ruim véél, de wijn uit déze kan, Hun arme lijven werden volgeschonken, Zij dronken zich de eeuwigheid daaran.…

'Voor je 't weet zijn we allemaal lijken: een kei is de tijd in 't verstrijken, dus wég met m'n bout,' zei ze boud, want ik houd er niet van om m'n tijd te verstrijken.'…

Even leek het wel, héél even, alsof, aan mij gegeven, die kleine ster, naar aarde kwam. Even leek het wel, misschien, waarschijnlijk fout gezien, die kleine ster, bij mij kwam landen. Even leek het wel, klein ding, voordat ik verder ging, die kleine ster, zich gaf aan mij. Even leek het wel, steeds lager, begon het mij te dagen…