Alle inzendingen over navelstaren

De queste naar de echtheid van het leven waarvan de uitkomst zwaar wordt overdreven, wordt bepaald hoe we in hunkering de sterren observeren alsof we naar onze navel blijven staren, in een allesomvattende vraag of die in ons gemeten tijd bereikbaar zullen zijn, het geeft minder inzicht naar de diepte van de ziel der aarde gemeten in…

Heel stil is soms een kort moment tegelijkertijd eeuwig en omdat je het herkent ook direct weer vergeet te bewaren noemt men het slechts navelstaren…

Overstroom me dan, dijk me in, weerleg de steen, zodat angst niet meer door dijken gutst, ween van angst door het woud van verbeeldingen heen, waarmee de kennis troebel wordt en de ziel weer openscheurt en je temperament verkleurt, en je de jaloezieën sluit voor de inwendige dageraad, verlaat het eeuwig klagende pad van onrust…

Om de broodnodige kennis te vergaren, Hoe een eigen koers te varen In plaats van te navelstaren. Daarom, snel aan de slag met je zelf, Dan komt de rest vanzelf.…

ik heb het wel gezien mompel ik bij tijd en wijle; zeker de wereld is groot en emoties nog eindeloos te vergaren maar waarom àlles ervaren door het afleggen van zoveel mijlen of nóg dieper navelstaren totdat alles zo duidelijk is als de ongekende dood…

De meeste punten kon ze niet vergaren, wel leerde ze Europa navelstaren.…

Het navelstaren lukt hun geen van beiden. Naast hun verlangen stijgt z'n jongeheer. Ze kan 'm in een ommezien verleiden. Genot ervaart-ie op een golvend bekken, terwijl ze kreunend denkt: 'Dit smaakt naar meer,' onwetend, dat-ie Kaïn zal verwekken.…

God noch gebod Alleen navelstaar Zonder vaccin - Laat mij raden maar Egocentrist Teveel koek en laar Dolce far niente Denkt niet aan gevaar Van covidbesmet Ambulance brancard…

zo duistert het rozenlicht ingetogen uitbundig ontvouwt het zich kraakt nachtelijk naaldwoud uitgedund over bevroren toendrablauw zicht door ogen gedragen verre nachtdruppels verblind door navelstaren omstreeks enige momenten lijkt de nacht te kort om aan het donker te wennen aan stilte die zich ontroert zich verzwijgt in onuitsprekelijk…

Het is in de grond, het raakt er het wortelt er aan de beginselen de kus van de dood, de Maan die geboorte gaf aan een levenloze woestenij de Aarde, kringloop van pril geweld en liefde op een stormen en een blussen tot het over gaat, in een versleten seizoen iets houdt er de adem in op de zijlijn van een woestijn het wervelt er in een navelstaren…

niet uit verveling maar een onheus verlangen om de muziek te splijten die me heeft verwond, de hoogte van het celibaat ketst tegen trage muren zonder vrees, want hij die vreest is niet almachtig zwart wit, de ivoren toetsen met bloed ingelegd hadden de eerste dood met stokken en pijlen diep gekwetst, geen soldij maar gratis navelstaren achter…

Het gaat des anderendaags gelijk voorheen maar vormt zich anders in metamorfosen gedachten die ik zelf niet heb gekozen wat eerst echt leek is toch niet wat het scheen En vraag je wat het is dan is het weg nog voor het zich aan mij laat openbaren in meditatie noch in navelstaren een vlindervleugelvlucht achter de heg Onzichtbaar…

dat de zon op decemberdagen wordt gesmeekt terug te keren naar onze keerkring Blijf zelf niet hangen -in deze zon-arme dagen- in navelstaren Zoek de zon op hul je kop in 'n sjaal zet je kraag op en probeer je z'n schijnsel voor te stellen onder je mantel.…

hoogte geeft geluid zijn stilte terug mensen buigen in gebed generaties litanieën hebben heiligen met rozenkransen neergezet beelden gapen op pilaren ogen navelstaren en hun handen reiken naar de Heer de zon mat kleuren door het glas in lood, verlicht het bidden voor de dood stofjes dansen heel devoot in slierten rook van…

Terwijl de boot langzaam verder vaart blijft de drenkeling navelstarend achter geheel omringd door bovendrijvende gedachten zwemt hij richtingloos rond klemt zich dan vast aan zijn levenstaak lijkt niet te beseffen dat ook dit een gril is van weer voorbijgaande aard dat er nog genoeg tijd over is om niet zomaar weg te kwijnen in…

Ik constateer: men schrijft meer dan men leest Men deelt het navelstaren met collega's Als waren 't zijn, c.q. haar, alter eega's Men raakt schrijvenderwijs steeds meer verweesd Somtijds een metafoortje hier en daar Een vergelijking in je lexicon Ik wou dat ik het minder cryptisch kon Mijn hersenpan is onberekenbaar Gegroet, o wees,…

toen viel de stilte hoorbaar als een waterdruppel begon de dwaaltocht door de grot kalksteenkegels sperden ons de weg als stenen afgodsbeelden wanhoop droop in pegels van het gewelf langs torenhoge ijskaskaden van langvergeten angst heel even fonkelde het meer agaten spiegel in het vuur van onze fakkels, onpeilbaar als het navelstarend…

bezwijken ik die de marathon kon lopen zit nu gekluisterd aan mijn stoel met slechts nog één onnozel doel mijn zelfbeklag ontlopen net nu de lente mij haar hand wil reiken en vogels lokken mij alom net nu de winterkou voorgoed zou wijken 'k word even lyrisch bij deze sombere mare talloze mensen stram en krom halen hun neus op voor zoveel navelstaren…

het leven trok als film aan je voorbij in zwart en wit vervlogen kinderjaren de puberteit (een duister navelstaren) het witte doek gescheurd door averij de rolprent kleurde, maar de wilde haren wekten weldra lach en spotternij de eb werd nu het heersende getij het scherm zou nooit de diepgang openbaren je bent een vage figurant gebleven…

Men schrijft meer, constateer ik, dan men leest Men deelt zijn navelstaren met collega's Als waren 't zijn, c.q. haar, alter eega's Toch raakt men schrijvend, lijkt het, meer verweesd Soms gaat het met een metafoor gepaard Dan wou ik dat het minder cryptisch kon Die vergelijking in het lexicon Zo'n brainwave, als uit noorderlicht…

Gekkenhuis hier vergeven van waanzin borderline narcistisch navelstaren en in- zichtloos ziek. Wie zal mij bewaren? Tikken, tikken, tikken, kreng decursus, dwang en drang en separeer en incidenten, pillenlijsten van gigantische leng- ten, je wilt er echt niet meer.…

Het wordt de ondergang van menig nette vent, Die tracht zijn ziel in ongereptheid te bewaren Maar blote navels ziet waar hij zich keert of wendt En ongewild gedwongen wordt tot navelstaren.…

De nacht verzwaart wat de dag niet verwerkte verdronken in de grote zee der alledaagse dingen terwijl de boot langzaam verder vaart blijft de drenkeling navelstarend achter geheel omringd door bovendrijvende gedachten zwemt hij richtingloos rond klemt zich dan vast aan zijn levenstaak lijkt niet te beseffen dat ook dit een gril…

Wij zijn kinderen van eenvoud ooit uit sterrenstof geboren opgestaan in vroege morgen toen haar zonnewind verscheen en zo hingen wij er jaren in oneindig navelstaren onverzadigd aan haar rokken als haar schemerlicht verdween En toch - zij liet ons steeds geloven in haar zee van regenbogen die zij strooide over velden met verdwaalde hagelsteen…

knollen voor citroenen zich verkopen Speelt tegenstanders zomaar in de kaart Loopt in een val met beide ogen open Denkt: och het loopt waarschijnlijk niet zo’n vaart Kan tegen beter weten blijven hopen Is al met al nogal beklagenswaard Laat desalniettemin die hoop niet varen Gelooft in nieuwe ronde nieuwe kans Behoudt de neiging om te navelstaren…

beperkt De herseninhoud van haar schedelpan Ze zat al wekenlang in haar cocon Met een burnout en was zwaar overwerkt Haar aandachtsspanne slonk, zo ook haar scope Niet verder keek ze dan haar eigen I-zone Haar conditie en 'mental horizon' Ontnamen haar veel levenslust en hoop Iemand zei 'Kom toch eens uit die bubbel Van al dat navelstaren…

Gewoon gebukt onder “navelstaren”. Het is allemaal gewijd, aan aardse tijd. Voor eigen geluk, en eigen waarde. Met elk gevoel voor mededogen in strijd. Een vooruitgang die geen zorgen baarde. Het is allemaal gewijd, aan aardse tijd. Niet kijken of zoeken naar naasten. Voor aandacht aan mensen geen tijd. Alleen een slopend haasten.…

En diep begraven in zichzelf verstreken daarop lange jaren van vreugdeloosheid, navelstaren De tijd gleed voort, ’t leek ver na elf. Gisteren werd het graf gevonden een rotte wond, nat en bedorven Het kind daarin bleek ongeschonden en Goddank nog niet gestorven.…

De wereld heeft je meegenomen op een wereldzee van dromen die je koesterde zolang je naar me zwaaide met je hand omdat jij zo graag wilde leren van dat wat jij hier ontbeerde en niet vinden kon in dit door jou en Hem verlaten land Dit land waar wij gelukkig waren in ons eeuwig navelstaren was het land dat je in vrijheid als een kind hebt…

De taak van ’t Nederlandse parlement is de regering goed te controleren. Het kan helaas niet zuiver functioneren in mist en nevel, dat is evident. De zwijgplicht blijft de helderheid omhullen, terwijl zij van het lekspektakel smullen.…