Alle inzendingen over ontheemde kinderen

kinderen rusten bij de rivier onder de groene zon en zilveren maan de bloemengeur waaiert naar vrede in ‘t vizier…

Kale bomen kunnen beter luisteren naar het verdriet van weer en wind soms ben je tegen later weten weer even het ontheemde kind kale bomen lijken stil te zeggen als de lente komt in zon bemind je hoeft het niet meer uit te leggen met wat je in het heden vindt kale bomen kunnen beter zwijgen over wat er jou ooit is aangedaan je kunt er…

kind.…

Het is bijna of je de groene bomen hebt leren praten, door te luisteren zo mooi is het bos nu na jouw doodsdrift waar vlinders ademen in de wind en ik luister naar jouw woorden in de stille bossen van mijn dromenland heeft ieder geschreven woord die speciale klank van ontheemde kinderen die naar vrijheid snakken ik lees de zinnen voorzichtig…

Er zijn dagen die stilte dragen zoals heden bij de geboorte van een bijzonder Kind dan staan wij even stil en denken aan de vluchtende kinderen over zee Eens in een lang verleden was ook het Jezuskind een vluchteling weliswaar niet op een gammele boot maar met zijn ouders op een ezeltje liggend op Zijn Moeders schoot Wij willen Hem…

beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen nog wel eens ontheemd voelt…

beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen wel eens ontheemd voelt…

beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen nog wel eens ontheemd voelt…

van een moedergodin ze knielt en voedt haar kind in een vergeten land achter enorme oceanen ontheemde bloemen overal.…

geen weet heb van een levend ven of gedesemd brood en mijn armen niet kunnen reiken naar de hoop van een nabije oase dan zwem ik in troebel water of vecht mij uit een zuigend moeras er is dan geen later of nieuw groen gras de ander is mij vreemd met telkens weer die angstige dromen ik ben dan weer, als vroeger, van gevoel ontheemd…

Hij spreekt de taal van stad en land braakt dagelijks kromme zinnen versteend wordt koudvuur warm binnen uit zicht houdt haat niet in de hand vage letters door lange lussen verbonden verbergen onderhuids zwart gesneden pijn waar lichamen smelten klinken klanken onrein spreken des duivels meertalige monden twee namen gekrast in een oude boom…

de wortels van een dragende boom zijn verdord de oude vogel verlaat zijn nest omdat zijn beschutting de koude niet langer kan weren * de aarde vangt al snel ontheemde grijze veren…

Als een ontbladerde boom getakt in zijn naaktheid ben ik een roepende in de woestijn waar geen weg is om gehoord te worden, de stroom van de rivier geeft geen houvast zij mondt uit in zee. Dwalend is mijn hart ik wil de verlatenheid begraven in grotten om op zoek te gaan naar vaste gronden om weer te leren leven en lief te hebben zo…

Hij trok verschillende jassen uit en andere weer aan. Hoop vervloog, joeg dromen na. Geduld kent geen liefde. Het huis staat te koop. De stacaravan in de polder wacht.…

waar gaat dit heen zou er een reisplan zijn? niets komt uit niets geen steen werpt zich op water zoekt rivierbedding en dijken steunen tegen klamme lucht het vliegtuig bedenkt zich nooit snelt zonder omhaal zijn witte strepen vooruit het doel is waar men een stem vindt die roept en galmt in dreunende magen en knarsende achterhoofden…

Cultuurloos land op klompen Geen houvast, geen traditie’s Stuurloos kind in lompen Geen toekomst, geen ambitie’s Verdwaast, ontheemd Van het leven vervreemd Niet begrepen, niet bemind Allang vergeten wat jij vindt Haat sloeg zijn wortels om je hart En groeide samen met je op Jouw bondgenoot Tot aan de dood.…

ik rolde mijn rots een ontheemd leven lang vergeefs de berg op de weg terug naar huis duurt een benard leven lang woorden raken zoek rituelen wiegen noch sussen me herhalen niet wie ik ben ik werd een kind van zeven ik weet wie ik ben opnieuw geborgen het duurt een leven…

kus me dan nog voor november kleuren dempt je hart voorgoed gesloten wordt beloof me om te ontwaken nog voor winter koude namen schrijft en stille kinderen slapeloos dwalen in woorden van ontheemde dichters rond en rond een volle maan -geen mens bestaat in deze waan- verzamel me dan nog voor ik wenen mag…

Ontheemd gebroken hart Gekrenkt door zoete pijn Tranen ontelbare druppels Zie de angst voor morgen In de spiegel van vandaag En mis je in ieder moment Twijfel door de dagen heen Hoe moet ik nu verder leven Zonder je stem en lieve lach Vervlogen is elk vertrouwen Ik geloofde in je had je zo lief Jij vlocht draden levensgeluk Zomaar…

je hebt mijn woorden afgenomen langzaam aan mijn zijn ontvreemd hoe ben je daar zo toe gekomen ben van nu af aan ontheemd nu jouw kleuren zijn verdwenen mij dit leed is aangedaan zeker wetend dat datgene jou duur zal komen te staan laat me niet meer onderdrukken voor spijt betuigen ben je laf nu zal ik de vruchten plukken voor eeuwig…

Het voelt zo vreemd "zij" in "mijn" huis samen met "mijn" kinderen of ben ik abuis ? Het maakt me haast gek dat ik ben blijven proberen in m'n "rol" te blijven : "glimlachen en gevoel negeren" . Het doet zó'n pijn om daar "plaats te maken" en daardoor afwezig te zijn bij allerlei belangrijke zaken .…

grootogig kijkend de emoties niet begrijpend waarin jij je als ontheemde nu bevindt…

Al het mij dierbare sterft ieder moment steeds zie ik het gaan en laat het mij alleen in een onthutsend nu dat ik moe ben te zijn. Alles leeft telkens weer in een voortdurende golf slaat het tegen klippen hemelbestormend driest een toekomst tegemoet die onvervulbaar blijkt. Ik vergeet mezelf te zijn te rusten in het weten dat alle…

De jongen tuiniert strijdlustig verwint tartende roofhalmen graaft kruimelige plantgaten voor ongeduldige bloemen ziet bij zijn werk zwarte miertjes krioelend uit de grond schieten met eitjes en poppen vluchten een nieuw veilig verblijf zoeken onder elke aardkorrel betreurt die tere mijngangen waar een knusse stad school bloeiend door…

beelden ontglippen, glijden langzaam door de vingers gedachten gestolen, gevangen gezet door hen die zijn wereld niet voor vol aanzien, ontwaken ze als vijand die uren grijs verven gestaag geeft hij zich over aan de dagelijks sleur…

Alle geuren, kleuren en woorden laten mij achter in vergetelheid door het onkenbare omrand. Zintuigen verdoofd, leeg in mijn hoofd, maar met alle kracht in mij voel ik me op een dag weer vrij zodat alles betekenis krijgt... En dit kan met geloof en vertrouwen worden bereikt.…

Ik heb een vluchteling gezien. Ik kon hem bijna aaien Ik durfde niet Hij bijt misschien Hij stond al in de achtertuin Hij loerde door de ruiten Wat moet zo’n man daar buiten Hij heeft mij vast gezien Ik sloot de gordijnen En dacht dat hij wel zou verdwijnen in de nacht Ik heb een vluchteling gezien Ik kon hem bijna aaien…

Een vechthond verminkt een kind Het baasje loopt vrij rond Het gezinnetje krijgt levenslang Is mijn landje nog gezond? Parasieten importeren, verwende rugzakken die niet leren Wil je even helpen? Fuck you !…

Ontheemd Vreemd Uit de jungle Onaangepast Er is geen plek Je bent een last Ga terug Naar je eigen vaderland Dit land geeft je geen hand Dit land denkt aan zijn eigen toekomst Aan de vooruitgang Maar in de vooruitgang staan veel mensen aan kant Het midden Is een bal vol tegenstrijdigheden Want als de sporen van ons verleden Langzaam…

wolken hoog gestapeld tegen de blauwe koepel daaronder het weidse land mondriaans vervlakt spiegeling in strakke vaarten met statige roze zwanebloemen siddering in de zomerwind hooi in groen plastic gehuld ontheemde koeien vergroten de stilte in een levensgrote schildering zijn de vissende kinderen in de strakke natuur die ons nog rest…