Alle inzendingen over ontroeren

Twee sinaasappels van één tak met blaren. Ik zie schreiend het wonder aan: Neen: niet vergeefs zijn zóveel kwade jaren Over mij heen gegaan.…

Het streelt steeds weer die tere snaren… Is ontroering te verklaren?…

Er zijn geen bloemen liefste nu in de eerste maand maar jij bent voor mij zo teer als waaierbloemen in het ijs die zonder geuren smelten. --------------------------------------------------- uit: Siem Bakker: Het literaire tijdschrift 'Het woord 1945-1949', De Bezige Bij, Amsterdam 1987…

kijk ik naar de tv dan zie ik zoveel kinderen leven op de straat zonder thuis ik zou ze allen bij me willen nemen zodat zij de warmte voelen van een echt tehuis…

Al zou ik willen dan kan ik niet je gedachten zo maar veranderen. Woorden krijgen andere waarden nu zij in jouw aders gaan leven. Pijnloos verder daar ieder hart zijn eigen kuil graaft.…

vergeef me, maar ik voel je zo dichtbij, je blonde, zachte lokken geuren, vol van lente, de wind speelt golvend langs je haar, ik proef het zwoel van koriander en thijm, ik proef je stille, zoete, zachte adem, strelend langs mijn huid en lichaam, stil en verlegen, zoeken je handen, je vingers tasten naar zoet en teer, naar warmte, borsten…

Wat kan het ontroerend zijn De geboorte van een kind Door de ouders zo bemind Een kind heel mooi en klein.…

ontroer(ing) zonder mij dacht ze, ze is mijn hart dat me beweegt, me complimenteert, me laat verdwijnen als de massa waakzaam scharrelt langs hun eigen inbreng ze dwingt aan op mijn vertrek, legt een zilte vilt op het voorhoofd en dirigeert mijn adem langs de finish die ik nooit zal halen steeds harder slaat haar betoog in het ritme waarmee…

tranen zijn bitter of zilt maar soms ook zoet in blijdschap geplengd…

zeg ik terwijl jij nog natrilt want er komt vocht uit mijn ogen o dat geeft niet hoor, zeg jij maar jouw ogen zoeken je schoenen…

Toen de meiden zongen bij het verzorgen van de gebroken veren van een verdwaalde meeuw beider ogen gericht als heldere meren de haren licht als sneeuw nooit zag ik ze dichter bij het morgenlicht Geen andere ontroering dan die waarin ze zich veilig waanden en nimmer werden bedrogen op de wieken van eerste licht in een adem opgestegen…

liefdevol zacht schurend langs je jas of toch de pas gerijpte velden met een daarboven aarzelende zon de zo vertrouwde horizon uit je jeugd de grijze toren zou het dan de rilling zijn de sensatie die muziek je geeft als bij herkenning een gevoelen van diep weten wat zou je antwoord zijn geweest als ik je vroeg naar wat het meest ontroering…

als de dood dichtbij komt en liefde verder weg schuil ik, mijn vriend daar waar de schoonheid woont mijn hart een plek aangeeft waar kracht is terug te vinden brengt de muziek mij bij de bron ontroering bij het leven…

Mijn hart, dat ontroering kent om de lach van een kind het weerzien na lange tijd met een goede vriendin. Mijn hart, dat zo vaak geen antwoord weet maar dan stil is en meedraagt het verdriet van een medemens. Mijn hart, dat kent herinnering de pijn voelt van oude wonden eenzaamheid maar ook van liefde om wat ooit is geweest.…

Er is de vraag gerezen Te luisteren naar dit lied Het richt zich op jouw wezen Eenvoudiger kan het niet Het pakt je bij je klad En voert je op haar wil Zacht als wat Naar de bron van alle stil Ergens daarbinnen het daarom van leven Je huilt van blij Al duurt het maar heel even Je was er wel dichtbij Je kijkt op Ook de ander heeft…

Boek ligt open Links bevat de tekst Rechts is blanco Drie vingers beroeren het wit onder de woorden Rechterhand kruist de linker Hier gaat het om Ze verdwijnt even in de letters En komt er nog steeds gehavend uit Maar nu kamt ze haar haren…

Je liet mij als een vogel op een hand zweven Ik gaf mij over kreeg vertrouwen in mijzelf en in het leven. Dit zei je, met een blik of een gebaar: je bent goed zoals je bent en veilig was ik voor elk gevaar. Het leven had zijn loop soms als een woeste stroom Toen het donker werd bood jij verlichting in mijn verloren droom. Een plek…

op voor mijn diepste zieleroerselen ontroerend ontwapenend echt relativeren zij mijn bestaan...…

Tot 2008... onroerend goed daarna ontroerend slechter!…

Sierlijk glijdt de zwaan op het rimpelloze meer zo ontroerend mooi…

emoties verkoopt hij als geen ander onze makelaar in ontroerend goed…

Hoofd in de wierook vol ontroering over mens te vroeg heengegaan…

Alleen en dakloos steeds buiten door weer en wind ontroerend verhaal.…

Een hongerend kind kan me ontroeren, en ook een springend veulen. Het getroffen zijn, al is de aard tweeërlei, is wat me verstilt.…

Het seizoen van ontluikende pracht en praal dat verwondering, ontroering en blijheid opwekt bij ons allemaal…

Het groeit en bloeit en bemoeit zich niet met geld het schijnt en verdwijnt het belijnt mijn gevoel Onstuimig als een eerste liefde stroomt het voorjaar over de aarde streelt de bomen in knop zo lieflijk dat ze open moeten zonder enig verweer tegen deze stralende kracht het streelt mijn hart onroert en omhult mij zo zacht…

We hadden lol en ontroering om de woorden. Niets wist ik van ziekte of jouw naderende dood. Mijn hoofd wil het niet geloven. Ik sluit mijn ogen en mijn handen hou ik voor mijn oren. Het is helemaal niet waar en ik wil er niets van horen.…

de overgang naar strand bestijgend treft mij daar het streepje zee de kop opstekend boven zand deze aanhef tot een wijds gebeuren dat mij steeds weer overmant…

waren er allemaal Ze wisten dat het grote donker hen morgen zou opslokken Zomaar Zonder reden Met net zo weinig reden als de mensheid ooit was geboren De violist begon te spelen Alsof zijn leven ervan afhing Ook al was dat niet zo De blauwe aarde verdween snel en volledig De oneindigheid had meer moeite met het laten verdwijnen Van de ontroering…

En wat heb ik nodig als kijker, tranen in mijn ogen door de ontroering van een twee-eenheid, gepassioneerd bewegend in alle toonaarden van de compositie!…