Alle inzendingen over onverdraagzaamheid

Maar bovenal: verdraag ik geen onverdraagzaamheid. Soms ben ik onverdraaglijk, wil ik mezelf kwijt.…

voor Milo 6 mei 2019 + voor wie zwerft in oneindigheid onhoorbaar in de gesloten nacht voor wie alles te veel is en voor het laatste leven vlucht voor wie het hart leeg blijft de ziel het licht niet vinden kan voor wie de stilte het zeerst doet is de lucht het ijlst het is de kreet van de broze gekooide vogel voor wie…

Dit woord mag nietig of onbenullig aandoen maar is de wortel van haat afgunst onverdraagzaamheid verborgen wrijvingen tenslotte het wereldkrakeel verschijnt eens de ruime geest?…

Ondanks al het mooie in het leven wordt alle ellende in de wereld veroorzaakt door onwetendheid onverdraagzaamheid hebzucht macht en liefdeloosheid waar religie, opvoeding omgeving en afkomst aan ten grondslag ligt…

Ach, was die club van onverdraagzaamheid maar vast gehéél voltooid verleden tijd….…

waarom zetten we kinderen op de wereld om hen groot te brengen ze te voeden met haat en onverdraagzaamheid jegens andere geloven andersdenkenden dat in te prenten blijven herhalen tot zij bij machte zijn om de wapens op te pakken tegen hen genaamd de vijand is dat waarom…

Het verre veld is onvindbaar, de blinde dood zelf ziet het niet. In het landschap is de lucht klaar maar de einder ligt achter ’t riet, waarvan de wuivende pluimen de veerman al eeuwig groeten op zijn tocht over het ruime sop in zijn eindeloze route. Het verre veld blijft uit het zicht door de god'lijke verboden. Dus blijft de bootreis…

( voor onze columnisten in tijden van verval ) geworden tot een onverdraagzaam volkje van ongedurigen die zich uitleven in kwetsende geschriften uiteraard lekker anoniem want heldhaftigheid moet wel behapbaar blijven welnu 'helden' van het anonieme geschrift zijn er voldoende teveel eigenlijk dat ik met een gemoed van wanhoop…

het bonkt in ganzenpas alsof er wegen lopen in plaats van rode wormen die gelijkmatig zouden moeten zwemmen het stamelt vre de vre de in een steeds sneller ritme alsof het tempo weet dat angst woekert met tijd het groeit langzaam net niet onverdraagzaam het scheelt weer een haartje onder een weelderige pruik…

Die zwarte sinterklaas Die met helm op de Feestzaal vol kinderen Binnentreedt, of die witte piet Die misschien wel wat meer Acceptatie geniet omdat hij Koste wat kost problemen Voorkomen wil - In ieder geval zijn de kinderen Zoals verwacht de dupe, Want de pepernoten die ze Uiteindelijk krijgen aangeboden Zijn in de ultieme onverdraagzaamheid…

Plotseling opgeslokt door het zieke lichaam dreint het kwellende hart onverdraagzaam. Weggerukt van het alledaagse leven tergt het hartzeer jouw onrechtvaardige pijn. Dit had jou nooit mogen gebeuren Nooit Nooit! Maar krachtig is jouw geest om ook deze worsteling te ondergaan.…

Onverdraagzaamheden spelen troef. Afgunst voert oorlog. Onze harten kloppen levenslang in vrede. Ik open een raam en kijk naar buiten. Ineens zie ik, hoe mooi onze wereld is! Laten we onze harten voor elkaar openen. Laten we uitzien naar wat er dan gebeurt.…

Gedragen in het hart gedoemd door onwetendheid gewond, geslagen neergehaald zonder enig belang diepe groeven, aangebracht in emotie naar verlangen gestrand in achteloosheid van wetenschap en vooruitgang waar onverdraagzame waarheid beklemtoont, geen smeekbede aanhoort elke scherf zijn doel bereikt en angsten doet overstijgen mateloze…

met geleende woorden breekt het hart open akkoorden die trillen van emotie peilen de diepte van het verdriet zo wreed geen mens kan bevroeden hoe de pijn snerpt de onverdraagzame woede, het eenzame gevoel van onmacht een donkere spelonk waar het gif van de dood het leven wil breken o, worden mijn zuchten opgevangen in een stevige…

Onverdraagzaam is de stilte Onverwoordbaar is het gemis Er is mij zo een kilte Een gevoel dat onbeschrijfbaar is De tranen blijven komen Ik moet mezelf herhalen Dat jij niet terug zal komen Dat ik je niet terug kan halen Ik heb maar één wens Ik blijf maar dromen Dat de unieke mens Die jij was, terug zou komen Jij en jij alleen hebt…

het lijkt het beste in dit land voor inwoners en ook de vreemden een jas rond de schouders te hebben wat zware stof tegen wind te veel bespoten met andere stof of nevel om de regen van het lijf te weren en met knoopjes of iets anders teneinde zichzelf te onttrekken aan te nieuwsgierig geblik laat dan enkel het gelaat met het rood van schaamte…

Langs alle religieuze heirbanen schuifelen duizend voeten langzaam voort. Stappen klonteren samen tot lanen, één misstap laat de route onverstoord. Hekken leiden de eindeloze weg, voetzolen staan in het asfalt gebrand. De einder met de harteloze heg, scherppuntig op de ogen gericht, want onze verlossing moet zwaar bevochten; de blik standvastig…

ik kreeg er oude rillingen van hoe ik de herinneringen vergeten was de koude sloeg toe vanuit ondergrondse meren het hoofd van vertrouwen werd uit mijn onderbuik gesneden wat was er dan van de idealen overgebleven en al het blinken in heroïsche dromen al die medestanders die onderweg de reling genomen hadden - overboord elk mijmeren…

De tafel niet gedekt Het onbeslapen bed Alleen de leegte Die aanwezig was Nadat onmin hoogtij Vierde en de verdraagzaamheid Verdwenen was Val di Pur, augustus 2012…

Het oude hoofd, de draden losser spoken van vroeger scherper in beeld De benauwde tuin, onwetend struikgewas Als getuigen van een bevroren tijd de hoge drempel, een blok van hout met ogen die het niet zien de namen allemaal verhaspeld bordjes van zinloos verlangen vlakbij is de eeuwige muziek tien meter verder is de wereld vrij…

In de jeugd ontstaat al verloren strijd Als de daden van de jongen die wat anders wil indruisen tegen wat de ander belijdt De jongen houdt zijn wens stil De druk van de groep is groot Maar bijbehorende vernedering slaat de creativiteit werkelijk dood Het heeft dan geen enkele zin Waarom is de mens zo gebouwd? Of is mens zijn louter chaos?…

Met naald en draad en een klos met garen in grote en kleine gevaren en polarisatie als in geen jaren terwijl de motten kruipen in je hoed komen de mieren af op het zoet er vallen gaten we worden weer geleerd te haten dat verdrijft het zachte praten…

Omdat die man geen aandacht hoort te krijgen voor zijn bezopen onverdraagzaamheid, verklaar ik mij bij deze graag bereid om over deze kerel maar te zwijgen. Ik vind dit echt een lumineus idee en zou het gaarne wereldkundig maken op internet, per krant en op tv. Kritiek is goed.…

dieren de beschaving uit het boekje literatuur voor ambtenaren en jij in het verdom hoekje ze laten je liever bodemloos dalen in het dwalen van verhalen leggen je geen strobreed in de weg als je weggelopen bent van hun rede op het moment dat je om hulp vraagt eenzaam lijden niet meer verdraagt geven ze toe dat ze sadistisch zijn in onverdraagzame…

Wat een wereld is dit toch, Onverdraagzaamheid ten top, Niemand die meer iets wil delen, Nodeloos geweld door criminelen in de dop. Elkaar op straat begroeten, Vindt men een dom idee. Van alle regels die ze moeten, Ongedurig, chagerijnig en ontevree. Normen en waarden doen er niet meer toe, Elkaar het leven zuur maken.…

Vanuit de ronkende diepte van onderhuidse onverdraagzaamheid scheuren grillige visioenen naar de stembureaus en klauwen vooruitgang aan flarden van uitgewrongen solidariteit Vlaamse tongen sidderen en sissen tot hun aangewakkerde protesten hen wederom samenbrengen dankzij ontvlamde frustratie onderstoppen in knusse superioriteit en meewentelen…

Antisociaal door onverdraagzaam te zijn. Kwellende beelden, zonder doel. Donkere wolken met keigrote hagel. Alleen onze eigen ziel hebben we, om ons menszijn te vrijwaren tegen alle ellende van het leven. En ons hart, om een lichtpuntje te geven in de harde strijd tegen de realiteit.…

Tienduizend tegen tweehonderd ------Een stoet in een zee Flessen vol haat -------Bloemen van hoop Vingers voor ‘fuck’ -------Handen van samen Schreeuw van ontkenning -------Eenvoud van zijn Ik gooi met planten en stenen --------Ik toon je mijn hart Dood aan de bedreiging --------Gun mij mijn bestaan Ik ben bang --------Onthef…

de regenboog is schitterend te zien hun heksenjacht ontkracht door zonneschijn dat maant de mensen immer mens te zijn verspreid geluk verdraagzaam bovendien de lieden die het teken niet verstaan zij zullen ooit alleen en eenzaam gaan…

Veel nieuwe samenkomsten waarin God gediend wordt tonen met dolle vreugde en kundig overleg hun woorden aan de wereld bij het oplaaien van de jeugdige vlammen zwermen soms steekmuggen rondom de arbeiders in 's Heren eed'le wijngaard prikken geniepig brengen onverdraagzaamheid en langdurig geschil mochten genoemde muskieten afscheid…