Alle inzendingen over overkant

richting de zon heel even keek je wat verlegen zachtmoedig kwam je uit de lift gegleden je leek ietwat verrast ook ik was hier te gast je was ik zag het aan je ogen uit een ander land je kwam van overzee je liep nu op het strand een zandroos in de hand ook ik kwam hier aan land ooit zag ik in een droom je ogen aan de overkant…

Even nog, heel even, misschien dat ik dan ga, ik wentel me in je leven, zodat je weet, dat ik besta. Verlangen is zo pijnlijk, niet weten waar en hoe, tekort, de tijd, waarschijnlijk, zelfs denken is taboe. Even, echt heel even maar, het leven één geheel, seconden lijken uren daar, het verlies, is mij teveel.…

Het vlot van helderheid Brengt me na het afscheid Van de tijd naar de overkant Waar zij niet meer bestaat, Een vlakte waar het leven Zich rimpelloos afspeelt En zonder einde is…

Een zachte bries streelt zijn rode wangen een witte boot met wapperende vlag vaart naar de overkant.…

Aan de overkant, de overkant, daar was steeds wat aan de hand. Je nam het pontje voor een rondje met je maten in de kroeg. Aan de overkant, de overkant, daar was de stad, hier lag het land. Oversteek voor houwen, trouwen; altijd wel wat voor de boeg. Aan de overkant, de overkant daar lag zijn beloofde land.…

in de eurokas kweekt men hop tweemaal zo hoog als verleden jaar de gele muurbloem ruikt in het nauwe straatje naar gebakken uien voor de microfoon zingend in de badkamer de legionella aan de overkant van het grote meer brandt licht is het altijd feest…

Draag me naar de andere oever waar stilte is geplant waar rust zal bloeien Draag me naar die andere kant Laat me niet vallen voordat we arriveren voordat je het opgeeft Laat me niet kreperen…

graag had ik je hand nog geschud voor je vertrok en zoals gebruikelijk wanneer iemand op reis vertrekt je een behouden aankomst gewenst wel, je was reeds vertrokken maar ik ben gerust je kwam blijkbaar aan en niet terug…

knielt voor mij vannacht ik zie precies wat je bedoelt, als je huilend naar me lacht luister goed als ik je zeg, dat mijn hart aan jou behoort al mijn dromen zijn voor jou, er is niets dat dit verstoort kom bij me, dicht bij me, laat me nooit meer gaan sla je armen om me heen en geef me nog een kans dans dan nu met mij alleen, samen naar de overkant…

Heb jij nu één oog aan de horizon een ander aan de grond en zie je toch de vlakten niet waar het water onstuimig stroomt geen tsunami en geen overvloed geen toeristen meer op Pukhet geen hotel dat duizelt van de sterren maar wel de houtstapels die branden op het strand aan de overkant en ik had je nog zoveel te zeggen maar het water…

waar je laatste sporen zijn verstrooid bij die ene boom aan het rustig kabbelend water waait nog zacht een troostende gedachte dat het je tijd was naar de overkant te gaan…

Door het raam zie ik een vrouw haar kind slaan de man komt thuis en slaat zijn vrouw ik sta en kijk Ze zijn nu bij de buren een veldslag huisraad vliegt door ruiten ik sta en kijk Het huis vat vlam en ook het huis ernaast er liggen doden in de tuin ik sta en kijk Kinderkreten sterven weg de overkant is een ruïne uit een puinhoop…

ontluikende lente of ik niet ten onder ga aan gestapelde lasten waar gevoelens lijken versteend of gespletenheid zich uit in onoverbrugbare barsten en de resterende tijd alleen aan de duivel is uitgeleend als het mij dan toch lukt een ander echt in de ogen te kijken ga ik niet alleen onder de aardse ballast gebukt om al zwoegend de overkant…

Moet daar ergens liggen een niet te schatten afstand verdwenen achter de mist Turend in het grijs lijkt alles ver weg maar toch dichtbij Gedempt klinken geluiden een stem roept vervormd onbekend toch bekend Ik stap in de dichte nevel onduidelijk nog hoe lang deze vaagheid duren zal Maar elke kleine stap weer een stukje verder…

Aan de overkant wordt een boom omgezaagd op de kade liggen takken de boom ploft neer het licht valt op de stenen vier mannen in oranje overalls leggen stalen kabels om zijn bast hij wordt opgehesen de boom komt langs het raam de kamer verdwijnt in zijn schaduw de mannen schreeuwen de boom trekt verder door de lucht die blauw is als een poppenoog…

dit strakke land met akkers stug en stevig en sloten als een streep tot aan de horizon vermoedt het kabbelende water waar schapen wollig grazen aan de dijk zachtmoedig en onwetend van deze volgepakte veerboot die 't wolkend eiland meer en meer in zicht brengt op de vaart van wind…

Waar is de overkant? Mysterie zoals er zovele zijn. Voelen kunnen we het niet, bedenken nog veel minder. Vandaag in het Gallo-Romeins museum: waar zijn al die mensen gebleven die hier leefden 40.000 jaar geleden? Waar is het leven gebleven? Wat is leven eigenlijk? Waar groeit de liefde? Op welke akker?…

Morgen Ik lag in 't oeverriet aan de overkant En tuurde naar haar raam in de buitenste paleismuur; Ik kon niet zien dat zij verscheen, Want de nevel dreef over de rivier. Maar de hemel achter mij bloosde van kim tot kim, Zodat ik wist dat zij naakt voor haar raam moest staan.…

Ik word bang maar hij roept boos: altijd haalt wie betaalt de overkant. voor mijn oog nog onzichtbaar een zon diep in de nacht Opgenomen in Pontjespoëzie 2, uitgave van ‘Vrienden van de voetveren’, € 9,99, vandaag op de jaarvergadering gepresenteerd. http://www.voetveren.nl/…

Het is de overkant van de rivier. Jij bent daar, ik hier.…

zie de zwemmer hij is daar en wacht op vloed dagen om te begrijpen wat hem doet drijven duinen krabben het lichaam zonder water heeft hij dan niet gevoeld niets dat als een rivier begon spiernaakt de brug is hoog, hoger dan de honderd nerven in het zand een laatste ark kokhalst splinters uit het stof nog van de tijd over…

schuilen tussen muren van angst omdat omdat we vrienden hebben alles wat we weten bestaat al lang alles wat we geven is niet van ons maar gekregen, omdat wij er zijn voor elkaar, en hij omhelst me stil voor het raam geef ik me over in zijn geur we kijken hand in hand naar de sterren hand in hand schrijden ze over de hemel aan de overkant…

krantenverslagen op waaruit bleek dat je behoorde tot de top en plotseling was er een stop ik vond even niets meer dus probeerde ik het een paar week later nog een keer het duurde even voor ik je weer vond het was een advertentie waarin je naam en leeftijd stond hij was helaas zwart omrand je was onverwacht vertrokken veel te vroeg naar de overkant…

Starend naar de overkant lijkt de rivier oeverloos hoor je alleen het water zonder ophouden stromen een sprong met ogen dicht brengt het koude water een tijdlang tot leven in één keer onder water tot aan de overkant dat is het heilig streven maar of het lukt weet alleen de rivier…

– haar gewenste overkant…

bij elke voetstap die ik doe groots als die eindeloze brug is diep en erkentelijk mijn dank die ik zwaai naar de overkant tot ik jou daar ooit weer zie…

zangrituelen ze wast en balsemt hem trekt hem nieuwe kleren aan teder borstelt ze het haar ze zingt voor hem bindt nieuwe wikkels om hem heen ze schuurt en beitst zijn kist ze heeft zijn geest teruggehaald geen vaarwel voor geliefden die nog samen zijn ooit offert ze een waterbuffel die haar liefste voor altijd naar de overkant…

vader tilt hen op een reiger vliegt met de jongen mee mama lacht in onbevangen licht een briesje streelt zijn zachte wangen met wapperende vlag vaart een witte boot naar de overkant…

Geeft alleen maar gezeur… Ik kijk uit mijn venster en zie de overkant. Er verandert niemendal. Een raam en een deur. Dat is al.…

Ze hebben het roer van de stuurman in handen genomen troebel golft het water terwijl zij varen naar de overkant…