Alle inzendingen over sonate

De plant die zich voor groei had aangeboden Werd wervelloos in slechte grond gekneld. God weet wat Hij vertelt en liegt over de lieve goden, God weet dat Hij verliezen kan want God is Spel. Maar over ziekte en dood zal Hij nog lang en warmer praten, Want Hij kent zin en wet, en hier misschien geen oplossing Tenzij dat Hij ons later roept voor…

Ik schrijf geluk. Gij schrijft nog leven. Ik zie hoe gij uw dagen vult Met eten, jagen, kommer, vlucht, En hoe gij daaraan zult begeven. Ik was de knaap die tussen u zou wonen, Maar die een eigen wereld kleuren mocht, En die hier vond wat gij niet zocht, De knaap die kleurde met zijn dromen. Ik schrijf geluk. Ik werd nu vrijgegeven, Om…

Ik heb u nooit door bitterheid bedrogen, Onder mijn huid bloeide blijmoedigheid, Want ook de bloemen leven snel en open, En leven heet vergankelijkheid. Nu lopen vogels in de vlakte van mijn ogen. Ik ken de onschuld van de made, ken de averij. Dit is mijn dageraad, de moed voor regenbogen, Gods jonge vingeren verwekken mij. Ik laat u nog…

Seizoenen vallen, dagen staan weer op, April is zijn geboorte niet meer meester, De aders barsten in de heester, De vogel klimt zijn klankbord op. Maar hier bouwt pijn haar nest in ’t lover, Waar tortels klappen in de vleugels Met de verborgen honger van de leugen. Geluk, geloof, alleen de droom blijft over. Geen antwoord op dit troosteloos…

Een zoetgevooisde strijkersromance een sonate in d grote terts tempo allegro vivace Godelieve Maria theodora deodata metamorfose ener nocturne in de rijzende zon...…

Geen enkele sonata heeft een zo goed Begin als de moonlight sonata heeft Euforisch gevoel die dit werk geeft Is met geen enkele sonate die zo goed Te vergelijken is, het neemt je mee Terug naar je jeugd toen alles zo simpel leek…

Sluit je de ogen om te luisteren terwijl je ruikt aan hun kleurrijke idolen in je tuin op je balkon of in het wild dan hoor je de violen een driekleurige sonate spelen in G-kleine terts voor hun kleine maar geurrijke naamgenoten…

Toen zijn woorden zich hadden verdaan tot achteloos gemompel en zinneloze autoritten het spreken niet meer wilde zag je hem toch nog woekeren met oude paragrafen waaruit hij leven perste dicht opeenstaande zinnen stukken van sonaten zo werkte hij onafgebroken aan zijn terugkeer. ------------------------------------- uit: 'Een staanplaats…

Buig met zachte Beweging het Dunne ijzerdraad In de richting Die ik bedoel En zie dat Met lichte weerstand Het draad zich Onverwacht ontpopt Tot een metalen Sleutel voor de Muziek die jij Voor mij spelen gaat, De sonate die ik bedoel, Het oor dat weer luistert De handen kennen weer gevoel…

we speelden onze openingsakkoorden met lichte toets als fris aperitief er borrelde iets op, een nieuw motief het klonk bekend, een liedje zonder woorden het nam ons mee naar onbekende oorden wat eerst gesluimerd had, werd nu actief je exposeerde beide thema's, hief de beker met een blik die me doorboorde het leek alsof we symfonieën hoorden…

rood speelt weer de boventoon domineert ons herfstconcert het koper blaast de billen bloot in bach's sonate sterft herfst de heldendood maar in de pauken herrijzen al herauten dwarrelt soms de licht verdwaalde sneeuw de vorst is nu roodkoper in entree nog zingt de zon met warme winden mee…

er strijkt een stok over de snaren de galm van herfst hangt in de lucht iets dat je slechts kunt evenaren wanneer je even heel diep zucht er zit wat drama in mijn lijf een vleugje weemoed van verlangen waar ik mijn dromen aan durf hangen er gaat een wijsje door mijn hoofd met wat verdrietige akkoorden die ik vandaag niet zal verwoorden.…

Vader! zo gaaft Gij 'k Dank er U voor, Aan mijne bede Heerlijk gehoor. Wat hij toen uitte, 't Klonk mij zo zoet; Naklinken blijft het In mijn gemoed. Hoe hij bij 't heengaan Worstelde en streed En niets kon zeggen,…

streel zacht zonder vragen wat schaduw over blozende wangen zonsondergang laat uw fluister het land bekleden met bloemenpracht in gouden kleuren kruidig pittig zacht slaap en droom de nacht maar begeef u even in de tuin waar liefde woont hoor hoe de nachtegaal schoonheid zingt adem mijn adem sluimerzacht…

Toch wel ontstellend: dat de oudere mens gaandeweg diep-serieus kan worden, metafysisch in zwaar weer geraakt, nauwelijks meer kan achterhalen wat voor kind hij is geweest. Hoe nostalgisch moet hij zijn om dit hardop te constateren! Nu de dreinende wolken eindelijk aftaaien, blauwe beloftes warm ontdooien, verfrist zijn geest: seizoenen…

hoe de dood geruisloos in je lichaam kroop werd zacht belicht in je witte huid en broze gezicht hoe je oude ziel als milde gloed vervloog blijft zichtbaar in een lege stoel en stille traan waar een geliefde sonate jou vaak kon bekoren de tijd weer stilaan verder tikt…

Een compositie die dagen vult met leven en warmte een fuga zwellend in toon afrollend naar cantate geïmproviseerd door sonate en weer terug naar rust van het zwevend herfstblad.…

Tussen harde omslagen liggen Mozarts sonaten. Ik sla ze op en kijk in een heelal met zwarte gaten. Nu zou ik willen spelen, branden, verdampen tot muziek. Hoe ook mijn energie de toetsen ranselt: Mozart, je naam is nacht, geen licht komt gloren. Mozart, je maan is zwart en stil.…

Is de arena dicht dan speel ik jouw sonaten weet mij even toegelaten tot een ander gezicht waar de wegen zich splitsen zie ik jou weer gaan.…

Voor 't matineuze losmaken der handen het vingervlugge duizendnotenspel in razendsnelle duivelse Etudes afgesloten met een Impromptu In Parijs schreef hij tientallen oden aan zijn geboorteland, in Polonaises, Mazurka's schreef hij als om tijd te doden Maar moest ik kiezen, liever een Sonate een Fantasie, Berceuse of Ballade En…

Klanken als geïmproviceerde sonate Een fuga aanzwellend in tonen Afrollend tot golvende cantate Een compositie die dagen vult met rust En mijn gedachten zweven mee Als dwarrelend herfstblad in de wind Kleurend zinnen en woorden Tollend en draaien in zwierige maat Begeleid door deinde akkoorden Die klinken van storm tot zachte bries En…

vlinders dansen een vederlichte sonate door jouw zachtverlichtte ziel niet traceerbaar zonder choreografie dwarrelend door jouw gedachten kleine elfjes de tinkelende voetjes slechts in een vluchtige aanraking met de bodem van het onbewuste maar waar zij raken bloeit op de warme gedachte besprenkeld met zoete nectar gesponnen cocons verlaten…

stonden ze er treuriger bij, alsof ze voelden wat er komen ging want hoe vertel je oude bomen dat zij overbodig waren, moesten wijken voor een ruimer zicht wellicht waren ze liever een natuurlijke dood gestorven, doorheen de tijd vanzelf omgewaaid nog lang klonk na het harde geluid van de zaag hun zacht geruis, gelijk een o zo droeve sonate…

Op de klanken van een eeuwenoude sonate je laten terugvoeren doorheen de tijd vanaf je ontstaan naar het nu als de golven van een zee in rust meedeinend je adem berustend in al wat het ondergaat op welk kruispunt nam je ooit de verkeerde afslag onwetend van dat doolhof van wegen welk zwaard nam je niet ter hand om neer te slaan wat…

bos als schaduw op het licht groene mos waar je voeten dwaalden langs zonnebanen die elkaar ontmoetten voorbij de oude stammen waar het leven getekend stond op de bast jij was de gast op de open plek waar herfstblad de loper schitterend kleurde met oogsttinten in een dansant verschijnen bezong jouw stem met een lieflijke sonate…

Ze roepen maar wat over en weer, mompelen -- verder in zichzelf.…

Een laatste sonate klinkt uit de achterkamer als herinnering aan wat eens was. Je laatste voetstappen klinken nog en lijken een herhaling van een prelude op een nieuwe zomer die nooit meer komt. * Muziek: J.S. Bach,’Adagio’ uit suite nr. 3 in D groot, bwv 1068…

Is de concertzaal dicht dan speel ik jouw sonaten weet mij even toegelaten in een afgewogen muzikaal evenwicht waar de klanken zich gaan splitsen in een nooit gespeelde noot hoor ik jou weer aan, ontbloot door verplichte akkoorden en alle goed bedoelde woorden voel ik mij weer verlaten.…

doorgaans zijn ze ook in schaduwen gehuld nauwelijks zichtbaar voor mijn ogen omdat de ziel maar niet wordt bedrogen immers die is al met te veel spagaten gevuld ze zingen het oude bekende lied en warempel nog wel op die ene wijs van hoe geef ik nog gevoelens prijs zodat de bekende vreemde maar niet geniet ik zelf fluit wat noten uit een sonate…

~ Muziek ~ Ludwig van Beethoven: Mondschein Sonate ~ Over ~…